Qielli i verdhë

Infermierja i mati zjarrminë. U ambëltue në fytyrë dhe doli prej aty me njoftue mjekun se tek i sëmuri nuk dallohej gja shqetësuese…
I sëmuri sikur foli vetmeveti: Qe vetëm, apo i ngjau ashtu kur u nis n’udhë pa krye?
Udha kah do shkonte sikur nuk e kishte nji cak të mbramë.
Ai do lëshonte sytë deri tek ai cak, do mbërrinte atje e prapë i duhej me ecë pa e marrë vesh as vetë se ku po shkonte, por dëshironte, sidoqoftë, me mbërrit mu aty ku ajo udhë lidhej me udhë të tjera.
Udhëtari e di se ku shkon, e di kah ecën, ku ndalet, kah duhet me ecë prapë, po unë ende s’e di, foli prapë si vetmeveti. Unë s’jam udhëtar. As vetë s’e di pse dola n’udhë. Ma tepër se me ecë, due ta bluej udhën me sy.
Sa i kaloi njiqind hapa a ndoshta pak ma tepër, përbri udhës dy vetë po hapnin me mundim nji vorr.
– I kujt asht vorri? – pyeti, por u ndie ligsht që nuk tha “E kujt asht kjo gropë e zbrazët?”.
– Nuk e dimë, – foli njani prej vorrtarëve. – E gjetëm nji udhëtar thuejse pa frymë. E ndihëm sa mundëm, por s’mund e mbajtëm në jetë.
– I dhamë edhe pakëz ujë, por ai mbaroi në duert tona, – foli tjetri. – As emnin s’ia mësuem, as prej kah ishte, por as ku po shkonte.
E lëshuen trupin e udhëtarit në vorrin e hapun dhe e mbuluen me dhe shpejt e shpejt.
– Do e futim në dhe pa i tregue kujt dhe të largohemi prej këtu? – foli përsëri, ma tepër si me qortue vetin, por mbas nji grime shtoi: – I vdekun asht.
– Këtu i vdekuni ka bujtinzën e vet të sahershme, – folën mbas pak të dy njiherësh. – Udhëtarin e panjohun s’e kërkon ma njeri; këtu iu ndal fryma, këtu le të mbetet.
Udhëtari vazhdoi udhën pa u thënë as lamtumirë dy vorrtarëve. Ecte dhe kthente kryet prapa kah vorri i të panjohunit, derisa iu shlye krejt prej syve. U ndie lodhshëm.
U ul në nji gur përbri udhës. Katër hije të zeza iu avitën dhe thuejse e rrethuen. U frigue tek s’ka, vetëm se nuk foli dhe as u rrek me folë. I msheli sytë, i hapi risht dhe i drejtoi kah qielli gjysm’ i vranët. Pa se hije vareshin nga lart dhe menjiherë i njehu. Nandë. I njehu prapë. Dhjetë. Mos vallë po shtoheshin hijet dhe ai s’po i vërente? I çeli sytë ma fort. Qenë hije të verdha. U çmerit sa po i vlonte truni. Kaq shpejt u shndërruen në hije të verdha, të varme në qiell dhe jo si hijet e sahershme, krejt të zeza, si e ndjekin njeriun kudo e kahmos?
U ngrit dhe, si me përtesë, thuejse përhumbshëm, doli përanash udhës.
Ktheu kryet prapa.
Hijet ngutshëm pas tij. Por edhe qielli verdh prej të verdhës.
I njehu hijet rrëmisht si me njehë litarë të verdhë, që vareshin në qiell: njizet.
Kaq shpejt u shtuen?
Tek kujtonte se hijet e verdha do largoheshin prej tij ose nuk do e ndiqnin ma mbrapa, gati si t’ia zinin frymën, doli mu në zemër t’udhës. Hijet e kapën për krahësh, thuejse fluturimas dhe e lëshuen në nji lëndinë të pjerrët. Ai fërkoi sytë, më pas i çeli vrulltas dhe para tij të njëjtat hije të verdha, por atypari edhe plot-e-përplot vallëzimtarë, me veshje në ngjyra të krejtllojshme, që sikur po e shkundnin e shembnin lëndinën e pjerrët.
– Vallëzo, – i foli njana prej hijeve.
– Nuk mundem, – tha.
– Vallëzo, – i tha nji tjetër.
– Nuk di me vallëzue, – ia ktheu si me t’egër.
Sa nuk tha: “Të vdekunit nuk vallëzojnë, vetëm përpëliten”.
Hijet e morën sërish për krahësh dhe nisën me fluturue.
– Po avitemi në qiell, – foli njana.
– Aty asht shpija jonë, – foli tjetra.
Ai ia lëshoi sytë qiellit.
Qielli i veshun me nji të verdhë t’ashpër. Çuditnisht nuk pati frikë ose u mundue me e largue sadopak, si ta ndiente se ajo, së paku, nuk do t’i futej deri në palcën e mendjes.
– Qielli asht i verdhë, – foli me za të naltë.
– Asht qielli ynë, – foli njana prej hijeve. – Ne strukemi ndër mbulojën e vet të verdhë, ku as retë e zeza s’na trazojnë.
Hijet e lëshuen menjiherë. Për çudi, tek lëshohej poshtë, nji palë shkallë të gjata para syve të tij.
Mori frymë thellë, sikur mbeti pezull n’ajër dhe, sa u ba gati me prekë shkallët, hijet e verdha u rishfaqën risht, e rrëmbyen për krahësh dhe, krejt të qeta, mbasi e shëtitën nëpër ajër, duke i kalue kupës së qiellit si përanash, e lëshuen butë-butë përmidis udhës, si me e lëshue në nji pëlhurë të mëndafshtë. Ai mbeti si ngrijas, por hapi sytë ma tepër si me u shmpi njifarësoj.
Hijet e verdha tashma qenë shndërrue në blloqe guri dhe ia kishin zanë udhën krejt.
Blloqe guri prej hijesh të verdha para syve të tij?
Tek e lodhte kryet, hijet erdhën prapë, e morën për krahësh dhe e çuen shumë larg prej aty, në nji zallishtë përbri nji lumi. E lëshuen në një gur, mu në mes të zallishtes, ku mund të kqyrte lumin si qetë e qetë. Befas, para syve të tij, njizet e nji gropa të zbrazta.
– Zgjidh njanën prej tyne, – folën hijet përnjëherësh. – Aty asht vorri yt…
U ngrit trembshëm…
Kaloi në nji andërr aq të gjatë, në të cilën po i avitej qiellit të verdhë, tek e kishin rrëmbye për krahësh hijet e verdha?
Vetëm n’andërr pa gjithçmos gjanash që s’i kish pa kurrë në jetën e vet, madje as i kish andërrue? Njikohësisht, pa kurrfarë frike pa edhe vorrin e vet të hapun mu në mes të zallishtes, ngjitmas njizet vorreve të tjerë?