– Uh Beni! U mërzita!
Ajo brof mbi kërcinjtë e hollë e i afrohet parmakut të urës. Aty poshtë, në shtyllat e nxira nga koha, gurgullojnë valët e detit dhe mërmërisin ëmbël e mbytur.
– Te hidhem?… Ë?
Djali bën një shenjë me dorë e hesht. Fytyrën e nxirë e të menduar ja puthin rrezet e kuqe të diellit që perëndon.
– Mirë, ja!
Vajza merr vrull, kërcen në majë të gishtave e lëshohet me kokë drejt ujit të vakët. Zhytet për disa sekonda, pastaj del përsipër e zë të çajë përpara me pash.
– Hidhu, Beni! – i bën me dorë atij e shket si ngjalë, duke lënë pas një dantellë të bardhë e të hollë shkume.
Ai mezi vë buzën në gaz e çohet si me përtim. Shikon poshtë duke kruajtur gjoksin leshtor e hidhet si gur me sy të shtrënguar.
– Ha, ha. Ndiqmë, Be-e-ni.
Po ai përplas dy-tri herë këmbët e pastaj zë tokë. Shtrydh flokët e mërmërit.
– Bah, pse luajta mënç?
– Beni, eeeja!
Ajo mezi duket. Tashmë kapuçi i saj, rrasur fort mbi leshrat e zeza, noton atje ku pulëbardhat çikin me britma gazmore sipërfaqen e ngrohtë të detit. Stërkat e ujit ndrisin nën rrezet e fundit e bien pastaj mbi të si dush i artë.
– Hm! – çon buzën në gaz ai, kur sheh sa larg ka shkuar ajo. Qëndron pranë bregut e ndjek me sy lëvizjet e saj të shkathëta.
Do t’i thërrasë:
“Diana, kthehu”, po kur vë re se ajo shikon drejt tij, ngre dorën lart dhe e tund në ajër.
Mbrëmja është e vakët, e qetë dhe e purpurt. Nga larg vijnë kukurisjet e Dianës që noton duke rrahur ujin fort. Ajo kthehet herë në ijë, herë në shpinë e prapë noton me pash, duke hapur ujin rrathë-rrathë. Ja, dhe pak e ajo mbërrin te këmbëzat e urës. Kapet te fundi i shkallëve e ngjitet gjithë vrull, duke shkëlqyer e tëra si një mushama bojë kafe e posa nxjerrë nga uji.
– Oh, Beni! Ç’mrekulli! Po ti? Mbete, mbete! – qesh me të madhe, duke zbuluar dhëmbët e bardhë.
– Hajde, Diana, tashti.
– Ku?
– Po unë s’ta prisha… u lamë… kurse ti…
Ajo psherëtin.
– Oh, Beni! Po mërzitem, mërzitem shumë atje.
– E pse?
Ai u mvrejt e ktheu kokën mënjanë.
– Mirë, rri!
Ajo iu mbështet në krahë.
– Rrimë dhe pak e shohim pulëbardhat.
Këtë radhë zëri i saj qe i thellë, i dridhshëm e sikur i gurgulloi atje në fund të gjoksit.
– Pulëbardhat? Hë, fëmijë ke për të mbetur gjithmonë ti.
Po Diana s’e dëgjoi fare. Ajo po shikonte fluturimin madhështor të pulëbardhave. S’ngopej së dëgjuari klithmën e tyre gazmore, fshikullimin e krahëve kur çanin ajrin e lëshoheshin drejt perëndimit. Puliste sytë herë pas here e çonte nëpër mend qindra ëndrra. Po shpejt u përmend, ktheu kokën e pa fytyrën e të fejuarit. Rrudhi vetullat si të vriste mendjen për të gjetur diçka.
– Përherë të njëjtën gjë kërkon të bësh ti, Beni, – zëri i saj qe trashur papritmas. – Po, po! Dhe kushedi sa kohë akoma kështu. Të paktën tashti që jemi në plazh të pushonim si të na pëlqente më mirë, kurse ti..
– Çfarë? – zëri i tij tingëlloi i ashpër. – Ti e kupton se s’duhet të më kundërshtosh?
Ajo prapë vrenjti vetullat.
– Po Beni, – i tha pastaj, duke e ditur se ishte e kotë ta kundërshtonte.
– Dhe s’do të vish?
– Jo, Beni! Do të vij.
Ajo hodhi një shall të hollë krahëve dhe u nis përpara. Rëra i guduliste putrat e zbathura, që shkelnin fare lehtë mbi atë qilim të përhimë.
– Mirë, Diana! Rrimë ca atje e kthehemi, – i tha ai. Iu avit dhe e kapi nga shpatullat delikate. Leshrat e saj kishin shijen e kripur të detit. Ajo kundërmonte e tëra nga kjo njelmësi e shëndetshme.
Vendi që donte aq shumë Arbeni ishte një urëzë e vogël dërrase, që futej si sqep në ujërat e detit. Uleshin aty, varnin këmbët poshtë e rinin derisa horizonti errej fare. Vilat e hotelet shkëlqenin gjatë bregut nga dritat e shumta, njerëzit grumbulloheshin plot zhurmë nëpër bufera e restorante, por kjo valë jete dhe gëzimi mezi arrinte deri tek ajo urë e vetmuar, që i shëmbëllente një anije të braktisur e të harruar në mol.
– Pesë vjet, Diana, plot pesë vjet sakrificë për këtë ëndërr.
– Po, Beni!
– Dhe a më kupton? Kam ngrënë në mensë si punëtor i thjeshtë për të kursyer këto para, kurse ti…
Kështu niste e merrte zjarr ai sa herë që vinin tek ajo urë e braktisur dhe e harruar. Diana çuditej si ndizej aq shpejt natyra e heshtur e të fejuarit, i cili s’nxirrte kurrë një fjalë kur ndodhej në mes të njerëzve. Vetëm vetmia i pëlqente aq shumë, si dhe ëndrra e tij. Beni kish punuar pesë vjet e ca si mësonjës fshati e kish kursyer disa të holla. Tashti s’pushonte së foluri për projektet e tij. Diana e kish dëgjuar kushedi sa herë dhe e dinte ku duhej ta ndërpriste, ku duhej ta pyeste.
– Po ku Beni?
– O, hiç mos ki merak. Se ku, e kam menduar kaq herë unë. Komiteti Ekzekutiv do të më japë një copë vend e atje do ta ndërtojmë shtëpinë tonë. E di? Afër kodrës se teqesë, Diana.
– Uu, Beni!
– Çë?
– Kaq larg?
– E pse larg?
– Se shkolla ose puna do të më bjerë larg, mor Beni.
– Puna? Hë, puna thotë. Ti do të rrish në shtëpi, Diana, në shtëpinë tonë.
Ajo çonte buzën në gaz e duke menduar se sa e largët ishte ajo ditë kur do të mbyllej në shtëpi, fërkonte gjunjët e heshtte.
– Mirë, Beni!
Këto projekte, të cilat dikur i pat dëgjuar me interes, tashti e mërzitnin dhe e shqetësonin. A thua me gjithë mend ishte kaq i dhënë ky njeri pas një ëndrre kaq të çuditshme? Fundja ç’kuptim kish ajo? Këtë Diana s’e kuptonte dot.
– Beni, po pse gjithmonë këtu?
Asaj i qe neveritur ai vend i heshtur. I ngjante sikur e kishin lidhur aty, tamam aty buzë detit të pakufishëm, që mërmëriste aq ëmbël, aq butë! Kurse shpirti i saj donte të sulej si pulëbardhë drejt horizonteve të reja, donte të dehej në atë vrull fluturimi në pafundësi.
– Shkojmë? – tha ajo pas një heshtjeje të gjatë. Kishin kaluar më shumë se dy orë që rrinin të mbërthyer aty. Në zërin e saj ndjehej mërzi dhe shqetësim.
– E ku?..
– Oh, dhe ti Beni… Harrove?
– O, pol Hajde!
Ajo kërceu nga parmaku i urës e iu hodh në qafë. Sa e çuditshme ishte Diana! Sa shpejt ndryshonte ajo!
Rëra qe ftohur e zbutur nga vesa. Plepat përballë dukeshin si një mur vigan plot forma të çuditshme, ndërsa godinat e prisnin këtë mur të zi me konturin e thyer të çative.
– E sheh, Diana?
– Çfarë?
– Ja, atë vilën e kaltër.
– Po.
Ai buzëqeshi gati me hidhërim e tha:
– Si po?!
– Jo ja, Beni, ajo që ka dritare me perde tyli.
– Eh, Diana! Gjithmonë një vajzë e papjekur ke për të mbetur ti, – dhe flaku me zemërim bishtin e cigares.
Ajo mblodhi buzët e u kujtua:
– U, po Beni. Po, po. Kjo i ngjan shumë asaj që ke projektuar ti.
Ngjitën shkallët e shtëpisë së pushimit e u futën brenda. Ai nxitoi te komodina e nxori projektin nga sirtari. E hapi mbi tavolinë e nisi të vizatojë.
– Të kujtohet, Diana, si i kishte dritaret ajo? Të gjëra, plot dritë e perde. Po, po. Ja, kështu, – dhe vizatonte. Sytë e tij të përhime, papritmas ishin gjallëruar e shkëlqenin.
Diana vërtitej para pasqyrës. Ajo veshi shpejt e shpejt një bluzë të hollë e një fund me pala. E nxirë nga dielli, me ato llërë të ajthme, dukej gjithë hir. E lehtë si flutur, iu afrua Benit, u përkul mbi të dhe e puthi në flokë.
– Beni, po ti kur do të vishesh? Ora po vete dhjetë.
– Dhjetë?!
– Eja, pra! Si s’ke menduar ndonjëherë se sa apartamente të bukura bën shteti? – dhe e tërhoqi për krahu.
Ai e shtyu me të keq dhe u vrenjt përnjëherësh. Sytë i flakëruan nga inati.
– Lërmë! Ç’m’u bëre rrodhe?
Diana u përplas pas dritares, ku xhami u thye me kërkëllimë. Gjithë gazi i saj qe tretur brenda një sekonde e në grykë po e shtrëngonte lëmshi i lotëve.
– Rrodhe? – murmuriti me vete.
Tashti nga xhami i thyer hynte era e mbrëmjes, që binte gjithë gazin e jetës. Diana ktheu kokën me vrull që të mos e shihte Benin. Në sy i shkëlqeu përbuzja, po nuk foli. Bëri nga dera e doli jashtë. Tashmë sikur diçka e rëndë i qe hequr nga gjoksi e merrte frymë lirisht. Ktheu kokën e pa dritaren e thyer të dhomës së tyre. Atje kishte dritë, ndoshta ai ende s’e kish ngritur kokën nga projekti i tij. Në shpirt ndjeu urrejtje. Jo, ajo kurrë nuk mund t’i shtrohej asaj jete të vogël, asaj jete të mbyllur brenda katër mureve!
– Ej, Diana, ktheu! – sikur e thërriste një zë që andej larg.
Dhe ajo u ndal. Një lëmsh iu bë në grykë. Sytë iu mbushën me lot e zuri të dënesë.
– Jo, nuk mundem, nuk mundem, – mërmëriti e psherëtiu. – Sonte s’mund të kthehem më tek ai.
Dy rrëkeza të ngrohta i rrodhën në faqe e si heshti një hap të gjatë ashtu kokulur, shtoi me zë të mbytur:
– Dhe ndoshta kurrë s’kam për t’u kthyer më.
Ajo në ato çaste donte që Beni ta ndiqte, ta zinte e t’i braktiste të gjitha ëndrrat pa kuptim, po ai s’mund të shkëputej dot nga vetja e tij, prandaj dhe drita nuk shuhej në dritaren me xham të thyer, prandaj dhe ajo as që donte ta kthente më kokën andej.
Përzgjodhi dhe përgatiti: Erget Cenolli
