Koha e Lules

I
Sonte më lajmruen se ka vdekë nji njerí
prandej jam i trishtueshëm, Lule.

Dashunija âsht e vetmja shtyllë guri
kur andej gardhit fluturojnë
shëgjetat e akullit.
Dy zemra bashkë janë mâ rrufeprojse
se dy shpata tû për tû
me teha përjashta.
Ideja e sosjes, Lule,
kur je ti pranë ik si shpend i egër
andej kah vjen terri.

II

Të zít e synit tand nuk due
ta ndeshi në shtiqet e ngushta.
Flakën e synit ta due mes fushës
e zemrën tande mollë,
të ndêmun në degë, na naltsín
e krahut prej tokës.
Mos bzâj para muzgut
të njerzishëm në fushë
e erës zemërgjanë
që përqafon çdo maje bari.
Lule, hiqe pëlhurën e zbetë prej hanës
e shtroje për tokë.

III

Sy tú, lule-kadife, nuk njohin
pagjën. Mos bjer me vehte vérin e Nordit
por zjarm që ta rrisim bashkë
në kët natë të gjatë.
Lule, dashunija
rrin këtu deri sa hana të jesë
përballë zjarmave tonë
e drita e agimit të shkrijë
gacën e mbrame!

IV

Ti je në zemër teme
e me zâ s’mund të thom
qetsinë e ndjenjes mos të prishi.
Zânin tand e njoh mes tingujve
të njimij currilave.

Vjollca që nis me çelë
i ka fletzat e njoma e të zbardhemta.
Ashtu dhe buza jo te e mëngjestë.

Ti mbas vetullave ke hijen e hyllit
që zbulon vetëm nji faqe
dhe shpresa eme me trajtën e siluetës sate
në duer vuen ndër dhimba,
ndoshta për vdekje.

V

Ndjesitë e mija rrjedhin e humbin
në buzëqeshjen tande t’idhtë.
Çohen njimij zâne
– shpatza badrash të pjekuna –
– kur deshirave u thue jo
përmbrenda. Mandej vjen shiu
e majet e badrave zbuten.
Mes flokëve të zèz e vetullave
e ndali shikimin
për të gjetun fillin e të vetmes poezí
të kësaj moshe seme djegagure.

VI

Ashkël jam, Lule,
e shetis prej vendi në vend
i shtymë nga murrlâne, shum.
Kur ndalem këqyri në vehte
e shoh fëtyrën tande e para teje
shtiqe me oleandra anash.
Tre hapa mbas
shtrîhet nji tokë e djegun
me gùr e shkambij në pa skâj.

Eja përsëri në mëngjes
në kohën e kangës së ngîme n’ag.
Po erdhe ti, në vend të kallijve t’djegun
kah rrâjt dalin filiza të rij.

VII

Në kohën e kangës së qokthit
drita e synit t’nji hylli
ra meteor në mue
e ndriti fëtyrën tande:
ishte mallkimi i atij që lindi natën!

Kalorës i shtiqeve t’ngushta,
kurr mâ s’do ta përkas
agimin e flokve tú.

Udhtoj me hijet e natës së vonë
e shoh gishtat tú që mbyllin
fletën e bardhë t’nji jete.

 

Martin Camaj lindi në Temal të Dukagjinit më 21 korrik të vitit 1925; vdiq më 12 mars të vitit 1992 në Mynih. Ishte shkrimtar dhe albanolog. Në Shkodër, në një kolegj, mori edukatë klasike. Emigroi në 1948 në Beograd ku studioi romanistikën, por mori mësime edhe nga teoria e letërsisë dhe gjuhët sllave. Në verën e vitit 1956 shkon në Itali. Në Romë doktorohet dhe drejton revistën “Shjezat” si kryeredaktor, nën përkujdesjen e Ernest Koliqit. Këtu njihet nga afër me botën arbëreshe. Nga Italia largohet në vitin 1961 dhe vendoset në Munih të Gjermanisë, ku specializohet në gjuhësinë shqipe. Në Munih, ai ligjëron letërsinë shqiptare deri në vdekje. Është përfshirë thuajse në të gjitha antologjitë dhe veprat ku flitet për shkrimtarët shqiptarë.