Kati 13

Godina e madhe e pallatit u shkoklua brinjësh, ra me rropamë e u derdh poshtë, duke oshtirë nga një jehonë e britma që vinin nga poshtë rrënojës. Nëpër pluhur u dëgjuan sall për pak ca ofshama njerëzish, pastaj çdo gjë u zhyt në heshtje.
S’kaloi shumë dhe në pallatin tonë sollën ashensorin e godinës së rrëzuar. Ca si teknikë tregonin se pati shpëtuar për mrekulli, pa u bërë dëm dhe, mos u bëni merak, ka për t’iu shërbyer më mirë se çdo ashensor tjetër. Gratë, e sidomos plakat, thanë se nuk e donin atë mallkim në pallat, ta çonin ku të donin, vetëm tek ne të mos e sillnin, na kujton shembjen e pallatit dhe njerëzit që mbetën brenda atje.
Megjithatë zërin e tyre se dëgjoi askush, dhe një mëngjes me mjegull e ngricë, ca njerëz të çuditshëm me kapuçë e montuan vrik e vrik në pusin ku vareshin prej kohësh kavot. Herë pas here ndonjë banorë ankohej se kishte dëgjuar ofshama, ndonjë lëngatë apo zë të mekur që nuk kuptohej se nga vinte, por gjithësesi këto njerëz qenë aq të paktë sa nuk u përfillën kurrë.
……….
Një ditë ashensori po vonohej të zbriste poshtë. Kishte mbetur në katet e lartë dhe s’di se çdreqin bënte atje. E kërkova disa herë me buton, por ai, si ndonjë rrondokop, vetëm tundej atje, dukej sikur turfullonte, por për të ardhur s’vinte që s’vinte. Pastaj, vetëm vonë u lëshua poshtë. Dëgjoja gërvimën që bënte nëpër shinën e tij dhe ndalej në çdo kat. Së pari u ndal tek shtrigu (kështu qe, thuhej në pallat, bënte ca veprime magjish e mallkimesh), pastaj në katin e gruas së bukur që u kishte vënë këpucëve ca zilka të vogla, (qemë puthur një herë fshehurazi në ashensor), zbriti më poshtë, tek plateja ku banonte një ulok që binte poshtë me karrocën e tij (helikopteri qe rrëzuar, dhe vetëm ai kishte shpëtuar gjallë e për seri),  pastaj tek një kurvë që flinte gjatë gjithë ditës e që pati marrë me qera një garsoniere, më poshtë tek një profesor i fandaksur që merrej me ca eksperimente alkimie mes ca epruvetash e provzash plot kimikate që vinin erë në të gjithë pallatin, akoma më poshtë tek burri me kostum bezhë, (që kishte qënë gangsteri më i madh i qytetit në vitet gjashtëdhjetë, e pati bërë ca muaj burg sepse shiste dinstiktivë udhëheqësish kinezë), e më në fund, duke gulçuar ashensori mbërriti.
Kur u hap dera ashensori qe bosh, veç një zë më thirri të hyja. S’pashë askënd dhe mësyva brënda. Atje, në këmbë, mbështetur për pasqyrën e pistë qe një arkivol sa një bojë burri. Desha të dal vrik por dera sakaq u mbyll, dhe ashensori më tërhoqi e më mori lart bashkë me arkivolin dhe zërin e mekur që më foli nga s’di se ku.
Udhëtimi qe i gjatë e gati i pafund. (Ndjeva se ngadalë e me ngulm po më dilte mjekrra, dhe mu kujtua se edhe të vdekurve qimet e fytyrës u rriteshin shpejt).
Madje ne nuk ndaluam as në katin më të epërm, por vazhduam deri sa në syrin elektronik picërroi shifra 13. (Pallati ynë kishte dhjetë kate, dhe s’po e kuptoja se ku qemë ngjitur). Dera u hap përpara një salloni të zi e plot njerëz të heshtur, që më shumë u ngjanin hijeve. Pas meje ashensori fishkëlleu si një tramvaj dhe u zhduk poshtë, duke më lënë mua aty, ku dëgjohej erë squfuri e mishrash që ziheshin. Një heshtje e hije, si bojë mallkimi, qe kudo nëpër atë sallë të madhe. Dikush më tha që të afrohesha pranë tryezës. -Eja, je i trembëdhjeti, dhe padyshim që ti e di se në një tryezë me kaq vetë njëri vdes brenda vitit.
Mu kujtua darka e fundit dhe Juda, që mbërriti i trembëdhjeti. E pastaj më ra ndërmend se dhe në Sabath kishte patur trembëdhjetë shtriga. Në një mur të zbehtë dallova letrën e 13 të Taroteve dhe poshtë saj me një stil gotik qe shkruar “letrat e vdekjes”. Madje mu bë se dikush më thirri të bëja një lojë me letra.
Nga diku poshtë, ku duhej të ishte pallati me ashensorin në të, më bëhej se vinin vaje qensh që lëngonin, siç duket nga imazhe të frikshme që u silleshin nëpër kokë. Angullinin pa ia nda nëpër natën e terrtë.
Një libër i stërmadh me fletë të zbehta e të vjetra qe vënë në një legji, siç duket  për t’u lexuar nga vizitorët e çuditshëm që mbërrinin në atë kat të mallkuar. U afrova. Hijet më shihnin dhe mërmërinin nën zë mes njëra tjetres. “Viti 1913, e premtja e parë e datës 13” e më poshtë diçka rreth 700 vjetorit të shpërbërjes së urdhërit të kalorësve të tempullit, pikërisht në të premten e datës 13 të vitit 1307. “13” në fillim dhe po kjo shifër në fund. Diku brenda atyre kapakësh të trashë( të rëndë si kapakë qivuri) s’kisha dyshim se do të qe dhe i fundit, Zhak De Mole. Pas meje silleshin e fërgëllonin pelerinat e zeza të 12  pritësve. Një zë i çjerrë e i vjetër si prej ndryshku, mu afrua pranë veshit dhe më tha se 13-tën e kishin përmendur dhe Dostojevski, dhe Tolstoi, Verni, Ibseni, madje edhe Oskar Uajlld, ndërsa pas shpinës së tij, në një ekran të vogël po jepej një film, klubin e çuditshëm të Foulerit dhe darka e tmerrshme që organizoi ai në dhomën 13, në 13 janar, në një tryezë me 13 vetë, e ku e çdo gjë atje qe stilizuar me elementë të vdekjes, ndërsa mureve vareshin sende që ndillnin vetëm fat të zi e mort.
……
Dikush më preku në sup dhe më tha të ngrihesha, mbasi atbotë sapo kishte mbërritur ashensori. Kur më doli gjumi, trupin e kisha të ngrirë dhe kokën akoma të rëndë, mbasi ëndërra sillej nëpër të si retë që vërdallen qiellit. Komshinjtë që prisnin aty ashensorin, më thirrën që të shkoja lart me to e mos të prisja më kot ashtu në pllakat e ftohta të platesë së katit të parë. U bëra shenjë që, “më vonë”, dhe ato ikën, u ngjitën lart.
………..
Që atë ditë, asnjë prej atyre që shkuan me atë ashensor nuk i pashë më.