Poezi mbi mure
Doja të shkruaja një poezi mbi muret
antike dhe të lagështa të qytetit tim,
njerëzit nuk kanë aspak nge të ndalin,
koha sfidon hapat e tyre me shpejtësi.
Doja të shkruaja një poezi të shkurtër,
të deshifrohet në një rrufitje kafeje
e të shijohet në një thithje cigareje;
qoftë një rresht t’u mbetet në mendje.
Një poezi të shkurtër, që në çdo varg
mban qiell, dritë, diell edhe dashuri,
nga përgjumja shekullore do të zgjohen
muret e ftohta dhe plot me lagështirë.
Ma lini mua këtë perëndim dielli
Ma lini mua këtë perëndim dielli,
retë e skuqura si të zëna në faj.
Besomëni, as peneli i një piktori
s’do të arrijë kurrë që të derdhë
në telajo bukurinë e tij të rrallë.
Këtë herë s’do e krahasoj diellin
me një top të madh dhe të zjarrtë,
por me syrin që ndrit i dashuruar.
Brenda qepallave të mbyllura, ai
po përpiqet të hyjë dalëngadalë.
Do t’i mbetem besnike asaj magjie,
ngjyrave të përziera të ylberit,
drithërimave që më përshkojnë sot
trup dhe shpirt, ashtu si gishtat
udhëtojnë mbi tastierën e pianos.
Ma lini mua këtë perëndim dielli.
Vjen një çast
Vjen përherë një çast në të cilin
të gjitha zhurmat fiken ngadalë,
trishtimi si makth më pushton,
boshllëku bëhet dhe më i madh.
Marr celularin dhe kaloj emrat,
me gishtat që dridhen të kërkoj,
fiksoj numrin tënd e kësaj bote
një kuptim nuk arrij t’i gjej jo.
Nëse dita është me diell apo gri,
gjethet përpëliten ngjyrë zbehtë,
të telefonoj ty. Rrahjet e zemrës
presin që të dëgjojnë zërin tënd
por ai nuk mbërrin asnjëherë.
Dhe harroj që s’je këtu, por atje,
ku zilja nuk mundet të të zgjojë,
ku mendimi refuzon të më sjellë,
ku shpirti im nuk do të të takojë
e dielli s’mund të të përkëdhelë.
Dhe harroj atë që ka ndodhur,
mungesat e gjata edhe vuajtjet,
lotët-ujëvarë derdhur për ty,
ankthet e humnerën në shpirt,
e humbur, pa dashurinë tënde
në pellgun e mbushur me vetmi.
Vjen përherë një çast, nënë…
Ai ishte babai im
Me siguri e keni parë një njeri
që kalonte këtu çdo mëngjes,
shëtiste me hapa të ngadaltë,
përkëdhelte lulet me sy, pastaj
ulej qetësisht në stolin atje tej.
Me siguri e keni parë një njeri
me një buzëqeshje të ëmbël
sa më s’ka, ai kishte aq mirësi,
përshëndeste lehtas me kokë,
dëgjonte shumë dhe fliste pak.
Por askush nga ju nuk pyeti
përse tani ai nuk po vjen më,
hapat e tij s’ndihen gjëkund,
stoli rri akoma bosh në park
e vazhdon ta presë si dikur.
Ai njeri i mirë, po aq fisnik
që e keni njohur rastësisht,
ishte i shtrenjti babai im…
Treni i kohës
Befas vëren një ditë:
njerëzit që ke pranë
nuk janë të shumtë
e me gishtat e dorës
mund t’i numërosh.
Jeta që zgjatej porsi
binarët e trenit tani
nga stacioni i fundit
e ndajnë vetëm pak
kilometra tokë.
Do të doje që trenit
t’ia ulje shpejtësinë,
sikur edhe fare pak,
por nuk je gjë tjetër
vetëm një udhëtar,
në ato vagonë plot,
me njerëz të gëzuar,
të çlirët e lozonjarë,
porse më së shumti
të brishtë, të pafatë.
Qyteti natën
Dua ta njoh qytetin tim natën,
kur errësira mbulon gjithçka.
Germat e fundit të një dialogu
të mbledh një nga një, gjersa
qepallat të mbyllen me përtim.
Dua ta njoh qytetin tim natën,
të heshtur, me fare pak njerëz,
që hapat zvarrisin mbi trotuar,
me lokalet bosh, me drita plot
teksa dridhen si tela kitareje.
Dua ta njoh qytetin tim natën;
në paqe e në rrëmujë t’i flas,
ftohtësinë e tij – si kafshatë
ta gëlltis edhe ndjeshmërinë
time në kosh plehrash ta flak.
Një trëndafil
Veniten njerëz, kujtime
në një vrap të çmendur
drejt së panjohurës dhe
emocionin humbin ditët.
Përpiqem të bëj paqe me veten
por ç’e do, pafund ne grindemi.
Më ka mbetur tani veç
ajo, as të afërm, as miq.
Tej xhamave, horizonti
më dhuron një perëndim
të kuq porsi një trëndafil.
Pak alkool
Ç’kërkojmë të dy në këtë vend të huaj
plot me re, me mjegull e me ftohtësi?
Njerëzit harrojnë të të përshëndesin,
të shmangin dhe ndjekin lumturinë.
Ç’kërkojmë të dy në këtë vend të huaj
ku të fiksojnë pse flet një tjetër gjuhë,
portet mbyllen, edhe muret lartohen,
në tokë mbillet urrejtje e pakënaqësi.
Të dy pijmë një gotë verë të bardhë,
kamerieri vjen, ngrohtë na buzëqesh,
ne për një çast gëzohemi se besojmë
në një botë më të mirë, pa e ditur
se pak më vonë ai me disa euro më
tepër çmimin alkoolit do t’ia ngrejë.
S’e shohim borën që bie pa pushim,
këtu në bar nuk ndjejmë të ftohtë
as nga njerëzit, as nga kjo ngricë.
Mjaftoka pak alkool që me ngjyrat
më të bukura bota të vizatohet sot.
Ia vlen të jetosh
Ia vlen të jetosh për një përqafim si ky,
të duket sikur me dorë horizontin prek,
humbet në të si brenda një reje puplore
dhe trupin e ndien të lehtë, të lehtë.
Ia vlen të jetosh për një përqafim si ky,
të presësh pafundësisht veç për një çast,
në atë hapësirë duket se jeton një jetë,
të duash të qeshësh e njëherësh të qash.
Dielli ka emigruar
Në çfarë tokash ka emigruar dielli?
Unë shoh vetëm që s’ndodhet këtu,
ka lënë një qiell të vrarë dhe gri
në shpirt dhe në zemër gjithashtu.
Të tjera universe po ngroh tanimë.
Do të kthehet vallë tek vendi im?
Këtu nuk ka ëndrra, as edhe pritje,
ka plot mjegull, rrëmujë, politikë.
Rrudhat tregojnë histori njerëzish
që duan të ikin në mëngjes a darkë,
pallatet e larta të marrin frymën,
luksi dhe uria jetojnë shumë pranë.
Dielli ka emigruar në toka të tjera.
