Mikrotregime

Rripat dhe statuset

Babai hyri sot në ëndërr, si asnjëherë më parë, në pikë të mëngjesit dhe, pa trokitur në dhomën time, lëshoi kushtrim:
– O, Ilir Kadia! O, Ilir Kadia moree! Më kanë vjedhur rripat, moreee!
Gruaja kukuriste mbas kurrizit tim.
– Baba, të gjitha t’i kanë marrë?!
– Po, të gjitha! Njerëz të çuditshëm! Çfarë kanë me rripat e mi?! Më kanë lënë vetëm këtë, – tha, duke më treguar një rrip grash në dorë. Ku mi mban pantallonat ky mua?! As në vrimën e parë nuk hyn!
U çova nga krevati dhe vesha tutat.
– Ku do vesh?!
– Ti pulloj nga pas njerëzit e çuditshëm! Shko më prit në kuzhinë!
Ndërkaq hapa kanatin e dollapit dhe mora një tufë rripash të mi, që bashkë me kollaret e dhuruara janë me duzina e zënë merimanga.
Ia çova dhe u kënaq! I tha nënës: “Sa mirë që rrimë me djalin! Na mban me rripa!”.
Mua m’u dhimbs babai, por më shumë vetja! Se nuk e gjeta dot, as në një çast fatlum të së ardhmes, duke hyrë në dhomën e asnjë prej djemve, duke u ankuar se më kanë vjedhur statuset! Se më kanë lënë vetëm një status grash, që s’më shkon! E djemtë me nuset mbas kurrizit, duke kukurisur, t’më thoshin: “Shko baba, shko, se ta mbushim ne murin me statuset që t’i vodhën njerëzit e çuditshëm!”.

Paruke me dy ngjyra

Babai rrëfente një histori me një burrë që kish dy gra. Një të vjetër dhe një të re. Kur binin të flinin, e vjetra zinte e i shkulte qimet e zeza të flokëve! Se e desh si veten burrin, qimebardhë!
E reja zinte e i shkulte qimet e bardha, që ta kish edhe ajo si veten, të ri e qimezi. E kështu ai mbeti pa flokë fare! Qeros!
E kujtoj sa herë rrëfenjën e babait, duke kaluar gishtat nëpër flokët e bardhë, pa asnjë qime të zezë prej vitesh, dhe vë buzën në gaz, duke menduar për ndonjë paruke gjysma qimebardhë e gjysma qimezezë!

Gjeraqina

Herë-herë babai, pas kupës së dytë të rakisë, më lë pa mend me këngët e vjetra të dashurisë që këndon, me sy të kotur, ndërsa nëna shton mezenë me speca, hudhra të njoma dhe gjizë nape. Sot:

“Në bahçe të shkova mbrëmë, moj xhane,
tërë mollët e ëmbla t’i mblodha, moj xhane,
në sepet me lule t’i shtrova, moj xhane,
në pazar të Korçës t’i shita, moj xhane!”.

Babai dhe nëna janë të dy devollinj. Babai – menkular e nëna – vishocicare. Babai kujton se di më shumë këngë dashurie se nëna dhe se i këndon më bukur, por… këtë herë gabohet!
Nëna ime është Gjeraqinë!

Lindja e një legjende!

Nga ora 3:30, nëna hyri në dhomën time e më tha se babai nuk po i fliste më. Unë kërceva nga krevati dhe vrik te babai. Ai as jepte, as merrte. Sytë i ishin futur brenda. Nëna bënte t’ia hapte me zor, por s’mundej. Ia mata pulsin. E kish të zbehtë, por të shpejtë. Më shkoi mendja për keq. Por nënës i thashë se është në gjumë të thellë: “Mos e nga!”. Dhe, kinse nuk isha i shqetësuar, shkova të shtrihem sërish në krevatin tim.
Kur u zgjova në mëngjes, nëna po i jepte një copë byrek me spinaq të ngrohtë, që e kish bërë Nini para se të shkonte në punë, duke ma lavdëruar gruan si prej race të fisme. Unë putha babanë në ballë dhe e pyeta nëse kish parë ndonjë ëndërr mbrëmë. “Po”, më tha. “Pashë sikur ty po të rrihte një fshatar”. “Po ti çfarë bëre?!”, e pyeta. “Unë rrëmbeva një dru dhe i rashë qafës”, tha babai me sytë mbyllur.
Unë përfytyrova babanë me këmbë të thyer, tek rendte fushave të Devollit me kopaçe në dorë për të më mbrojtur dhe i thashë vetes se prej njerëzve si babai im, që Zoti i sjell njëherë në një mijë vjet në tokë, lindin legjendat!

Shthurja e ëndrrës

Nëna iku për ngushëllim te një gjitone, që i kish vdekur i vëllai, më i ri se unë, dhe më tha të kem kujdes babanë. Sa iku ajo, iu futa babait në krevat dhe i thashë t’ia merrnim njëherë këngës. Asaj për atë çupën me sytë e zezë. Ai pranoi të thotë fjalët e unë të këndoja.
Dhe kështu nisi vargun: “Hapi sytë e zezë, të më sjellsh beharë!”
E unë fillova këngën me gjoksin plot. “Mos e bërtit! Ëmbël.”, më tha babai.
Dhe ai vargun e dytë: “Se të desha ty, si nëna evlatnë!”.
Dhe unë këngës më ëmbël, ndërsa babanë e zuri gjumi.
Nëpër gjumë, ai nxori duart nga jorgani dhe filloi t’i lëvizë në ajër në formë rrethi. Sikur desh të përqafonte dikë në lamtumirë!
Pastaj erdhi nëna dhe e pa ashtu.
E pyeta se pse bënte ai ashtu në gjumë. Dhe ajo më tha: “Babai po shthur ëndrrën.”.
Unë e di me kohë që nëna ime është poete edhe pse s’ka shkruar asnjë poezi!

“Kurnaci”

Babanë, sot në mëngjes, e zura duke dalë nga dera vetëm për shëtitje. Ishin zënë me nënën, si përherë pleqtë zihen pa qeder.
– Pyete, pyete ku po shkon, – më tha nëna, duke me shkelur syrin.
– Ku po shkon, o baba?!
– Të gjej një grua tjetër! – tha ai hazërxhevap.
– Gjej dy: edhe një për mua! – i thashë me zë si të përvuajtur.
– Jo, – tha babai, – do gjej vetëm një, ta kem për vete. Të fala sat ëme! – dhe më shkeli syrin si garip.