Ajo hyri në dhomë, na përshëndeti me kokë dhe shkoi drejt e te krevati i fqinjës. E puthi në dy faqet dhe nxori nga çanta shamitë e lagura. I lau duart, faqet, ballin. Pastaj nxori dy byrekë dhe një shishe dhallë të ftohtë. E ushqeu si fëmijë. Unë shihja me habi njëherë nga gruaja ime e njëherë nga vajza kineze. Fqinja i bindej sikur të ish fëmijë, edhe pse ish në moshën e gruas sime.
Pasi e ushqeu, e ngriti nga krevati, i veshi pantoflat, i futi krahun dhe e nxori në korridor për shëtitje.
Kur e ktheu në dhomë, i rregulloi çarçafët e batanijet, e futi mes tyre si një kukull dhe i dha porositë: të hante gjithë ushqimin e spitalit, të flinte e qetë dhe të mos kish merak për shtëpinë.
Kur u përshëndet me ne dhe doli, mua nuk m’u durua pa e pyetur fill fqinjën e dhomës të gruas nëse vërtet ajo vajzë kineze, me shqipen tironse, ish vajza e saj.
Ajo më tha se kur kishte ardhur një çift kinez, njëzet e ca vjet më parë, me të shumtët e Medresesë, kishin sjellë me vete edhe vajzën e tyre një vjeçare.
– Ata ishin gjithë ditën në punë, ndërsa vajzën e vogël ma besuan mua. Dhe unë i mësova shqip, e ushqeja, e laja, e shpërlaja, i mësova këngë e përralla. Por, ç’e do?! Do më iki! – tha, duke psherëtirë.
– Kur do iki në Kinë? – e pyeta.
– Çfarë Kine?! Do iki te shtëpia e burrit, në Shkodër. Do më këpusë malli.
Unë pashë nga gruaja ime dhe të dy ndamë në heshtje të njëjtin mendim. Fqinja kish goxha vajzë dhe shkodrani qenkej me fat.
Be First to Comment