Mbi platformën e stacionit të trenit dëgjohej zëri i gazetashitësit: “Hajde gazeta… gazeta… intervistë me “Kapon e Çoles”, bandat grabisin bankën e qytetit, atentat në Rrugën e Trëndafilave, grabitet autobusi në Kakavijë…”.
Përbindëshi erdhi gjysmë ore me vonesë. Grumbulli i hekurishteve gati të ndryshkura vazhdonte të lidhte pa bujë kryeqendrën me pjesët e tjera të vendit, edhe pse asokohe bota përreth ishte kthyer në gjendjen e instinkteve natyrore; njerëzit ishin ndarë në lagje, prisnin sulmet imagjinare ndaj njëri-tjetrit, ndërsa përbindëshi i hekurt i bindej të vetmit mision për të cilin ishte krijuar: të lidhte njerëz.
Zuri vend ndanë dritares. Udhëtimi nga qyteti i tij drejt kryeqytetit zgjaste katër orë. Përballë ishte ulur një çift, moshë e mesme, në krah kishte zënë vend një vajzë, moshatare me të. Pasi kaluan pesëmbëdhjetë minuta nga nisja, dëgjoi gruan përballë t’i thoshte burrit:
– Mbrëmë kishin grabitur një furgon në “Tophanë”. Njerëzit ktheheshin nga një vaki… kishin plagosur shoferin.
– Lëri këto muhabete tani. Ky është tren, nuk kam dëgjuar të grabisin trena, – ia ktheu burri, ndërsa thithte një cigare “Rothmans”.
– Ore këta po grabisin banka, ti më thua trena.
Atë çast, fatorinoja, që po kontrollonte biletën e vajzës, ua ndërpreu bisedën:
– Askush nuk ka garanci këto kohë. Para një jave, në stacionin “Kuvlisë së epërme”, dy të rinj me maska grabitën gjithë vagonin.
Nga altoparlanti, pasagjerët u njoftuan të bëheshin gati për zbritje: “Për pesë minuta mbërrijmë në stacionin “Blanës”. Ju lutemi, bëhuni gati për zbritje!”.
Kishte kaluar rreth një orë nga nisja. Çifti zbriti dy stacione pas atij të “Blanës”. Vajza që kishte në krah u zhvendos përballë tij dhe humbi në leximin e një libri. Mundi të dallonte titullin: “Oazet e paradites”, tregime nga Shpëtim Kelmendi. E kishte lexuar. Ishte nga ata libra që të mbesin gjatë në kujtesë e frazat të pulsojnë papritur si dritëza yjesh në zgrip të muzgut. Pikërisht atë çast iu kujtua njëra prej tyre:
“Në të vërtetë shoh veç nji andërr: nji tren vezullues, që kalon me shpejtësi nëpër stacionet e braktisuna të kujtesës sime”.
Vagoni i tyre ishte boshatisur pothuajse krejt. Stacioni i “Kuvlisë së epërme” ndodhej në periferi të qytezës, në një zonë të rrethuar me pyje ahu dhe ograja. Sapo kishte rënë muzgu. Vajza ndërpreu leximin dhe iu drejtua djalit:
– Mbërritëm në “Kuvli”. Mendon se do na grabisin?
Nuk e priste atë reagim; ajo kish humbur në lexim që prej dy orësh, pa u shkëputur asnjë çast. “Bash aty ku emocionet primordiale zgjohen, njeriu heq dorë nga çdo gjë, edhe nga e bukura”, mendoi, por iu përgjigj po me pyetje:
– Ke frikë?
– Po, jam vetëm, – tha ajo me zë të ndrojtur.
Ai mori pamje viktoriane; një gërshetim mes patetikes dhe kalorsiakes, në kajde të groteskes…
– Asgjë s’ka për të ndodhur. Nuk je vetëm, jemi dy, – ia ktheu.
Në sfond u dëgjua thirrja nga altoparlanti: “Stacioni i “Kuvlisë së epërme”. Ju lutemi bëhuni gati për zbritje!”.
Treni ngadalësoi shpejtësinë. Nga xhamat mundën të shquanin siluetat e dy të rinjve. Dy djem rreth të njëzetave, veshur me xhupa të errët lëkure, me perçina inoksi në gjoks. Mbi kokë, kapele sportive. Njëri prej tyre mbante në dorën e djathtë diçka të mbuluar me pëlhurë të zezë.
Ai hodhi sytë nga vajza. Ia ndjeu frikën nga çehrja e zbehtë që i mbuloi fytyrën dhe libri që po i dridhej në duar. Donte t’i thoshte diçka për ta qetësuar, por pikërisht atë çast dera e vagonit u hap dhe brenda hynë dy të rinjtë. Vajzën sa nuk e lëshoi zemra kur pa që po afroheshin drejt tyre…
U ulën ndanë ndenjëses së saj dhe gjënë e mbuluar e vendosën mbi tavolinë. Sapo u mbyllën dyert, njëri nga djemtë tërhoqi pëlhurën e zezë: ishte një “kuvli”, kafaz për të zënë zogj. Brenda hidheshin dy gardalina me ngjyra të ndezura, të kuqe flakë në kokë, krahë të verdhë, me pikla të bardha në bisht. Zogjtë filluan të këndonin. Cicërimat mbushën boshësinë e zymtë të vagonit dhe i kthyen frymëmarrjen vajzës, e cila qeshi në çast dhe, duke e parë në sy, i tha djalit që kish përballë:
– Në këtë çmendi kolektive ka akoma gjahtarë ngjyrash…
– Ka edhe gjahtarë gardalinash… – ia ktheu ai.
