Gabriel García Márquez: Trëndafilat artificialë

Duke lëvizur me të prekur në errësirën e agimit, Mina veshi fustanin pa mëngë që mbrëmjen e kaluar e kishte lënë tek krevati dhe ktheu përmbys baulen në kërkim të mëngëve, që hiqen dhe vihen. I kërkoi më pas në varëset e murit dhe mbas dyerve, duke u kujdesur që të mos bënte zhurmë për të mos zgjuar gjyshen e verbër që flinte në të njëjtën dhomë me të. Por kur u mësua me errësirën, vuri re që gjyshja ishte ngritur dhe shkoi në kuzhinë që ta pyeste për mëngët.
– Janë në banjë – i tha e verbra. – I lava dje pasdite.
Atje ishin, të varura në një tel me dy kapëse prej druri.

Akoma ishin të njoma. Mina u kthye në kuzhinë dhe shtriu mëngët mbi gurët e furrës. Përballë saj, e verbra trazonte kafenë, me pupilat e vdekura të fiksuara në cep të tullave të korridorit, ku kishte një rresht saksish me bimë mjekësore.
– Mos ngacmo më gjërat e mia – tha Mina. – Në këto ditë nuk mund të kemi besim tek dielli.
E verbra ktheu fytyrën në drejtim nga erdhi zëri.
– E kisha harruar që ishte e premtja e parë – i tha.
Mina fërkoi gishtin tregues tek gurët e furrës. Ishin të pista, por me një kore bloze të ngjeshur që nuk do t’i bënte pis mëngët nëse fërkoheshin me to.
– Nëse bëhen pis ti do jesh fajtore – tha.
E verbra kishte bërë një filxhan çaj.
– Ke inat – i tha, duke rrokullisur një karrige drejt korridorit. – Është mëkat të kungohesh kur je e inatosur.
U ul të pinte kafenë përballë trëndafilave të oborrit. Kur ra kambana e tretë për meshën, Mina tërhoqi mëngët nga furra, akoma ishin të njoma. Por i vendosi në fustan. At Anxheli nuk do ta kungonte me një fustan me krahët zbuluar. Nuk e lau fytyrën.
Hoqi me një peshqir mbeturinat e të kuqit të buzëve, mori në dhomë librin e lutjeve dhe shallin, dhe doli në rrugë. Një çerek ore më vonë u kthye.
– Do mbërrish pas Ungjillit – i tha e verbra, ulur përballë trëndafilave të oborrit.
Mina u drejtua menjëherë për nga banja.
– Nuk mund të shkoj në meshë – tha. – Mëngët ishin të njoma dhe të gjitha rrobat e mia të pa hekurosura.
U ndje e përndjekur nga një shikim përshkues.
– E premtja e parë dhe nuk do shkosh në meshë – tha e verbra.
Pasi u kthye nga banja, Mina mori një filxhan me kafe dhe u ul përballë derës, bashkë me të verbrën.
Por nuk mundi ta pinte kafenë.
– Ti e ke fajin – mërmëriti, me një inat të brendshëm, duke ndier që po mbytej në lot.
– Po qan – thirri e verbra.
Vendosi kovën e ujitjes bashkë me tufën e rigonit dhe doli në oborr, duke përsëritur:
– Po qan.
Mina vendosi filxhanin në dysheme përpara se ta trazonte.
– Qaj nga inati – i tha. Dhe shtoi kur kaloi pranë gjyshes: – Duhet të më tregosh përse më bëre të humb kungimin e të premtes së parë.
E verbra qëndroi pa lëvizur duke pritur që Mina të mbyllte derën e dhomës së gjumit. Më pas eci deri në fund të korridorit. U gjunjëzua, duke llogaritur derisa takoi në dysheme filxhanin e paprekur. Ndërkohë që hidhte kafenë në enën e baltës, vazhdoi të fliste:
– Zoti e di që e kam ndërgjegjen të qetë.
Nëna e Minës doli nga dhoma e gjumit.
– Me kë flet? – e pyeti.
– Me askënd – tha e verbra. – Ta kam thënë që po çmendem.
E mbyllur në dhomën e saj, Mina zbërtheu jelekun dhe nxori tre çelësa të vegjël që mbante të lidhur me një paramanë. Me një nga çelësat hapi sirtarin e fundit të dollapit dhe nxori një baule të vogël prej druri. E hapi me çelësin tjetër. Brenda kishte një tufë letrash shkrimi me ngjyra, të lidhura me një rrip elastik.
I futi në jelek, vendosi baulen në vendin e saj dhe e mbylli sirtarin me çelës. Më pas shkoi në banjë dhe hodhi letrat në të.
– Mendoja se ishe në meshë – i tha e ëma.
– Nuk mundi të shkonte – ndërhyri e verbra. – Kisha harruar që ishte e premtja e parë dhe i lava mëngët dje pasdite.
– Akoma janë të njoma – mërmëriti Mina.
– I është dashur të punojë shumë këto ditë – tha e verbra.
– Janë njëqind e pesëdhjetë duzina trëndafilash që duhet të dorëzoj për Pashkë – tha Mina.
Dielli filloi të nxehte shpejt. Përpara shtatës, Mina vendosi në sallë studion për trëndafilat artificialë: një shportë mbushur me petale dhe tela, një kosh me letër elastike, dy copë gërshërë, një rrotë peri dhe një copëz gome. Një moment më pas mbërriti Trinidad me një kuti kartoni nën krah, për ta pyetur se pse nuk kishte shkuar në meshë.
– Nuk kisha mëngë – tha Mina.
– Kushdo do t’i kishte dhënë hua – i tha Trinidad.
Ajo tërhoqi një karrige për t’u ulur afër kanistrës së petaleve.
– Jam vonuar shumë – tha Mina.
Mbaroi një trëndafil. Më pas afroi kanistrën për të përdredhur petalet me gërshërë.
Trinidad vendosi kutinë e kartonit në dysheme dhe filloi nga puna.

Pages: 1 2