5 Poezi

Last updated on 13/04/2024

Fenikasit

Fenikasit arritën në një port të panjohur
dhe mësuan se perenditë qenë ndërruar.

Ky vend quhej Evropë për nder të motrës së Kadmit
mbret i Enkelejve, ilirëve hyjnorë,
bir i Agenorit.
Pastaj ikën tutje dhe u bënë shpirtëra në qiell.
Vetëm anijet u kthyen në mirazh si dhe më përpara,
zotat nuk i pranonin shpirtërat e anijeve.

Metamorfozë

Një pemë në horizont si një njeri i braktisur.
Bien shirat mbi vetminë e saj.
Tringëllijnë telat e shiut
kur i bie violinës era.
Kjo pemë ka qenë poet apo vetë Pitagora?

Në dritaren e avionit

Shoh një palmë në gjunj rrëzë dunave,
mbështjellur me pëlhurën e hijes së vet.

Në qiell retë sajonin perenditë e Egjiptit,
këmbehen retë, këmbehen zotat,
kurse ajo rri aty nën enigmën e avionëve.

Eklogë

Po kthehen barinjtë por hënën e harruan ndezur në mal.
Yjet vënë qirinj nëpër udhët e zogjve
mbi delet e heshtura.

Kur isha fëmijë bisedoja me delet
që më flisnin gjëra të mënçura.
Çudi! Kur rritemi dhëntë nuk flasin më.

Testament

Që fëmijë e kam kuptuar se kisha lindur
i mallkuar me art.
Gjërat i shihja ndryshe:
Nëpër shirat e vdekur peshqit fluturonin drejt
Çerdheve, te yjet. Në vend të borës binin zogj
në çdo dru.
Era si ketër brente degët.
Qante mbi mua nëna, shënmëria ime. Ave nëna ime!
Mos e pastë njeri këtë fat!
Kam dashuruar një Afërditë në Olimpin
e trëndafilave.
Pastaj erdhe ti tërë ikje.
Më vonë vije vetëm nëpër ëndrra, si perënditë ilire.
Kështu iku edhe rinia, filigrami i djalërisë,
i mallkuar me art.
Mos e pastë njeri këtë fat!
Tani që po vdes ëndërroj vetëm një kryq te koka
dhe të harrohem se nuk dua që edhe pas vdekjes
të më ndjekë mallkimi i artit.
Mos e pastë njeri këtë fat!
Po kur të vdes portreti im ka për t‘u shfaqur nëpër gjethe,
se unë kam patur miqësi me çdo dru.
Në stinën kur bien gjethet
do të bien edhe sytë e mi.
Tani e tutje shirat do jenë lotët e mi.
Mos e pastë njeri këtë fat!