Edhe diçka për vetminë e luleve
Gjermanja, fqinja ime
as e bukur, as e shëmtuar
vjen një herë në fundjavë në shtëpinë e saj
dhe ujit lulet.
Në vetminë estetike
lulet vetëvriten ose çmenden
si Narcisi.
Se si më vjen të bëj një skandal.
Lulet e vetmuara
janë vetëm për varr.
Tablo me ujk, drurë dhe re
Pjerrinës së dendur të pyllit
shfaqet ujku i murrmë i vetmisë sime.
Krenar, madhështor, i neveritshëm
mjegullon kohën, shikimin.
Drurët dhe retë komentojnë
aktin final midis Njeriut dhe Ujkut
me gjuhën e heshtur të erës.
Duhma e gjetheve të kalbura,
aroma e lagësht e gjetheve të reja,
vetmojnë në ritualin e përjetësisë.
Midis pëshpërimës së drurëve dhe reve,
ai kthehet në shpellën e vet të mërzisë,
i egër, i butë, i pathyeshëm.
Vera
Gjak i shtrydhur pikë-pikë
nga kokrrat e hardhisë.
I shtrydhur edhe vetë në darët e diktaturës
numëroj rruazat e kuqe e të bardha
që më mbetën.
Le ta pimë njëri-tjetrin,
le ta dehim,
le t’i biem pash më pash
parajsës, purgatorit, ferrit!
Flokët e lavires Hënë
qentë le t’i lehin!
Shtrydhmë edhe pak,
edhe pak të të shtrydh!
Jeta jonë është flurudhë
që pret të derdhet në ballë si e mosqenë.
Liria e kohës sime
Po rend pelë e pafre
mbi shkrimet e censuruara
si mbi livadh nostalgjie.
Çdo gjë qe e paemër atëherë
veç dhimbjes sime.
Tashti të paemra janë ditët, datat.
Nën tiraninë e lirisë
ngarend koha ime e pangjyrë.
Po rend koha-pelë
dhe unë jam krejt i lirë
ta shaloj kotësinë.
