Një shndërrim i mistershëm (fragment)

Gregu nuk e dëshironte fare lindjen e kësaj dite. Nuk donte as cicërimën e mëllenjës, as agimin e përthyer përmes grilave, as zhurmën e çantës së shkollës, as ushqimin e mëngjesit me familjen. Nuk donte të dëgjonte asgjë. Nuk donte të shihte asgjë. Nuk donte të nuhaste asgjë. Madje, dhe të mos fliste fare. Më shumë se çdo gjë, nuk donte të ndeshej me Benin. Të mos duronte përsëri shprehjet e tij të marra.

-Pranoje më në fund, vëllai im i vogël, që ti i ke vjedhur kasetat në dhomën time. Guxo më në fund të thuash, që je konia veshëngrehur e Sonjës. Ndaj nuk të ec, vogëlush!
Sepse ti ke shumë komplekse. E kupton, vëllaçko?
Vjedhur. Kone. Komplekse.
Gregu do të donte ta kishte më mirë trurin të fikur. Ai dote t’i fshinte prej tij të gjitha këto budallalëqe-por jo kasetën.
Atë e ndjente qysh poshtë jastëkut. E kishte dëgjuar, së paku, dhjetë herë. Nuk kishte më fare nevojë për manjetofonin, që muzika të luhej përsëri tingull pas tingulli, fjalë pas fjale.

…Muzikë.
Enkas për ty. Po unë, a të pëlqej?
…Muzikë.
Nëse po, atëherë, ti e di përgjigjen e pyetjes, që kurrë nuk ma ke bërë.
…Muzikë.
Tash, e njëjta pyetje të bëhet ty!
…Muzikë.
Përgjigje, të lutem, natyrës, që rron, pothuaj, prej 250 milionë vitesh.
Qëndron njësoj larg prej teje dhe prej meje. Na pret çdo të shtunë.
Gjer në muzgun e vonë.
Vetëm atëherë. Vetëm ti. Dhe vetëm unë.
…Muzikë.

E habitshme.
Gregu e ndjente trurin tek punonte. Por njëkohësisht diçka brënda tij kishte vdekur.
Trupin e kishte ndryshe nga herët e tjera. Ai nuk mund të lëvizte normalisht. Nuk ishte trupi i tij i vërtetë.
Madje dhe sytë: Ai donte t’i hapte, vetëm sa për të parë rreth e rrotull. Por, ato nuk i bindeshin, e megjithatë ai mund të shikonte!
Jashtë ishte rrëmujë. Poshtë në kuzhinë dëgjohej grindja e zakonshme e prindërve në mëngjes. Aty pranë, Beni gjuante më rrapullimë ca rroba drejt murit.
-Gregi, banjën e ke të lirë prej kohësh!
Si dreqin, Sara ja dhuroi kasetën Benit? Pse, jo mua? Në autobus ajo nuk m’i ndan sytë…apo, gjithçka është trill?
-Gregor, ku ke humbur? Ushqimi nuk vjen dot tek ty, në dhomë!
Po. Ushqimi. Shumë oreks. Gregu kishte një uri të paparë. Stomaku i tij ishte asgjë më tepër, veçse një hauz rrethor.
Ai i ngjante çuditërisht një kamerdareje bosh e të stërzgjatur, që ndillej nga … jeshilja. Nga sallata jeshile. Nga perimet jeshile. Nga çdo gjë jeshile.
Dera e Gregorit sa s’po shembej nga trokitjet.
-Autobuzi i shkollës nuk vjen më, enkas për ty!
Gregu e dëgjonte krejt qartë zërin e Benit. Donte t’i përgjigjej, por fjalët nuk e gjenin udhën e daljes. Ai e dinte, që ishte shumë vonë. Por Autobuzi, shkolla dhe i gjithë mllefi, pak i interesonin tashmë. Për momentin i interesonte vetëm ky stomak, pafundësisht i gjatë dhe bosh.
Ai ndjente nevojën, ta zbulonte, ta kërkonte duke e prekur. Por dhe nga kjo nuk doli gjë. Atje, ku gjendeshin gjithmonë krahët e tij, ishte…asgjë!
Asgjë për të rrokur, asgjë për të fërkuar sytë, këta gjoja sy, të cilët tashmë e përthyenin dhomën të vagëllt, rrethore dhe si një njollë të ngjyrosur. Sytë? Atij i bëhej, sikur nuk kishte më dy sy, por shumë më tepër, që i lejonin një vështrim të përgjithshëm qarkor.
Unë, ende ëndërroj, okay, unë, ende ëndërroj… Megjithatë dua ta di, se ç’më ka ndodhur. Jam pa krahë, pa duar, pa sy të vërtetë. Tani dua të çohem dhe të shoh veten në pasqyrë.
Por edhe kjo fjali e shpenguar shtrati, nuk e ndihmoi Gregun të arrijë ç’deshi. Ndjesia e përhershme e këmbëve, nuk ekzistonte më. S’kishte më gishta të lëvizshëm, as këmbë, gjithshka aty poshtë, qe shndërruar në një masë të papërcaktuar.
-Ç’ ka ngjarë me Gregun? Mos i fillon më vonë mësimi sot?
-Unë nuk e pres më asnjë sekondë vogëlushin.
Gregu nuk ndihej dhe aq i vogël. Atij nuk i interesonte më për momentin ç’thoshte babi dhe Beni. Boll e kishte, të merrej me veten dhe shndërrimin e tij në një formë jashtëzakonisht të rrallë.
Për çudinë e tij, ajo ishte shumë e lëvizshme, megjithë mungesën e gjymtyrëve. Pastaj, pa u urdhëruar nga truri, trupin e tij e përshkuan drithërima të lehta, në formë valësh. Ato fillonin gjithnjë prej poshtë, duke kaluar përmes boshit të stomakut të gjatë, gjer në kokë … në mënyrë krejt harmonike, të shoqëruara me një ndjenjë të pazakonshme kënaqësie.
Më vonë, Gregu bëri një zbulim të habitshëm: Pothuaj atje, ku i mungonin krahët, diçka lëvizte. Jo në dy, por njëkohësisht në gjashtë vende! Ajo masë e vogël mund të lëvizte duke u mirëorientuar. Jo e vetme, por gjithmonë e dyzuar. Megjithëse, pa shkathtësinë e duarve, prapë nuk ishte e panevojshme.
Dhe sa më shumë përqëndrohej Gregu në këtë ndjesi të re trupore, aq më shumë zbulime të reja bënte. Në pjesën e poshtme të trupit kishte shumë objekte të lëvizshme – në fillim të shkurtra, të përveshura nga një mbështjellë e trashë, të çiftëzuara, dy prej të cilëve ndodheshin krejt në fund të trupit.
Gjatë numërimit të tyre, Gregu nuk ishte i saktë: njëherë i dilnin dymbëdhjetë zgjatime, e njëherë tjetër gjashtëmbëdhjetë.
Ai hoqi dorë nga numërimi, sepse në çast diçka tjetër po ndodhte në shtëpi.
Brava e portës kërciti dy herë, njëra pas tjetrës. Pastaj u dëgjuan hapa të nxituar nëpër shkallë, dhe menjëherë pas tyre zhurma e dorezës së derës …
-Greg, zgjohu, çfarë ka ndodhur? Qysh kur ke filluar të mbyllesh brënda? Hape derën shpejt!
Gjendja u rëndua. Nga njëra anë, Gregu gjendej tashmë i përfshirë i gjithi nga gjendja e re dhe e çuditshme e trupit të tij. Nga ana tjetër, i vinte keq për gjëndjen e nënës. Derën, në fakt, e mbylli mbrëmë për herë të parë në jetën e tij. E dinte, se s’kish asnjë arsye të rrinte aq gjatë në shtrat. Mësimi tani duhet të fillonte. Shkolla… një përfytyrim zbavitës për gjëndjen e tij të tashme!
-Greg, për herë të fundit, po të them: Dil përjashta! Jam shumë e shqetësuar. Dëgjon, apo jo?
-Poooo…
Kjo, qe një Po e shqiptuar keq. I ngjante më tepër një tingull të gjatë me grahma psherëtime, që Gregut i ngeli në fyt.
Në fyt? Edhe aty diçka nuk qe në rregull: Gregu nuk mund të rrotullonte kokën lehtësisht herë majtas e herë djathtas. Koka qëndronte falë një mekanizmi të mrekullueshëm, pothuaj të lëvizshëm të trupit të tij, të cilin, ai nuk e kishte plotësisht nën kontroll.
E gjithë kjo, ishte shumë për Gregun. Sidomos, pamundësia për të folur, e frikësoi tmerrësisht.
-Gregi! Nuk po të kuptoj fare. Fol më qartë!
-Pooo…Poo…
Gregu hoqi dorë. Kështu nuk mund të zgjidhej asgjë. Ai mbajti vesh, si nëna zbriti shkallët me nxitim, për të marrë kushedi ç’ vendim. Tani filloi të shqetësohej për nënën. Ai i njihte mirë nervat e saj të dobësuara. Ajo nuk ishte mësuar me supriza të tilla prej tij.
Ç’ të bënte? Si ta zgjidhte këtë situatë? A kishte ndonjë rrugëdalje? Nëse mami më sheh në këtë gjëndje, do të tmerrohet. Nëse gjithçka është veçse fantazi, dhe unë dal para saj, si Gregu i përhershëm- do të jetë, gjithashtu, turp i pafalshëm…