Diell i gjakur
Gjak pubisi,
pikonte dielli shtruar në psikiatri.
Vadë e murrme
dergjej nën këmbët,
që i vareshin deteve.
Dështoi sërish padashje.
Abortoi vajzën a djalin e radhës
dhe e vërviti tej.
Ashtu, si copë mishi të flashkët
e nisi rrokopujë gremës,
mbështjellë me tymrat e kraterit të vdekur,
djegur me llavën e kraterit të gjallë.
Diellit iu gjak pubisi.
Fijet e arta iu varën
e i kuqën gjithë nënveten.
Vada i mbushi këpucët.
Shllap-shllup i pllaquriteshin
këmbët e nderura në hava.
Por edhe ashtu i lagur lind përsëri.
Unë e pashë Sizifin
Më gjeni udhën e ajrit,
atë që mes vijash bari dhe dheu të shpie drejt reve.
E mbasi të mbrusem avujsh,
të ngopur në diell e dritë,
të rrebem portave të parajsës.
Asaj udhe dua të qepem,
mu në majë, mu në horizont,
aty ku bari puthet me retë.
Kush tha që Sizifi ish një mjeran,
që qorrollepsej thepave e shkëmbinjve,
me një gur të rëndë shpinës?!
Kush qe ai durimmadh, që nuk ia pa dot mbërritjen?
E pra, unë e pashë Sizifin,
tek brohoriste majë shkëmbit dhe u fliste reve.
I kërrusur ish nga barra, por në këmbë,
në pritje të hapeshin retë
dhe t’u brohoriste perëndive.
Këpuckat
Në telat e kërpit tharë,
vara në kapëse të zbërdhulëta kohe,
këpucët e fëmijës së parëlindur.
Atij që vdiq në mua pa belbur,
por më përndiqte me sytë e hirtë,
fshehur në këpucët që nuk i veshi,
ngjitur buzët në gjoksin që nuk thithi
e thithkat e paqumështa e mëkojnë me gjak.
Më tërheq si era fletët e zverdhura
e pres të bie, si kërp i këputur,
me këpuckat varur si kambanore,
të vogla, të brishta deri në piskamë.
Mbidhem kutullaç
dhe laku më mblidhet zemrës,
që nuk plasi dot,
kur vdiqe ti.
Nuk je
Do e mbaja kryqin tënd,
nëse do ishe Jezusi,
ndër këmbët e tua do qaja me adhurim,
nën petkat e tua do fshihja shpirtin.
Por ti nuk je,
ndaj asgjë mos më kërko,
veç, po munde, më dashuro.
Qepë e kripë
Shkrepi agullimi,
si krisje e thatë nëpër terr.
E dëgjoj tek ecën zharg
dhe vurratat e tij mbushin qiejt.
Qepë e kripë mblodha
dhe me duart e mpita
ia mballosa mishrat.
Gërmuqur ndanë reve të zymta,
ulem dhe pres të zbardhen.
Tani më janë agulluar sytë.
Era e qepës më tërheq lotët si çikrik
dhe druaj se nuk e shquaj dot më,
zbardhjen e plotë të ditës.
Gjontha
Me gjontha gjethet e dafinës
përqarknin ashtin ballor të Dantes.
Aty kishin qenë edhe më parë,
të freskëta, të jeshilta,
si pjergull mbi purgator.
Nga pritja e gjatë
në portat e brishta të ferrit,
gjonthat e pushtuan shekullin modern.
Kurora e Dantes u zbeh, nuk ka gjethe.
Nuk kemi më kohë të thurim një të re.
Tani portat e ferrit janë hapur,
tani, mjerë ne…
(Shkëputur nga cikli i botuar në Revista Letrare – Verë 2022. E gjeni në çdo librari online, në Amazon, Bukinist.al dhe në librarinë “Aladini” në Tiranë.)
