***
tash që qielli e toka vijn’ n’kët’ hije shiu
pezullohen bimë e lule e barna barna e barna
me rrahje dielli t’mbetun ndër mend
fryn erë e digjem me folë
kenia që e dridh frymën asht grue asht kobër
asht idhnim që t’shtihet n’gjak e t’i çart sytë
të tanë rrimë këtu për nji përrallë
për tri pika gjumë ndër bebëza
për nji pikë esencë t’kuqe
që ka me na u tjerr’ n’ndjesi
e ma s’kemi me fjetë
e ma s’kemi me folë
e ma s’kemi me u ndreqë
ngase rrimë këtu prore
për nji përrallë për tri pika gjumë
e nji pikë esencë t’kuqe n’Shpirt
zemrek i micës
nsa matet e i lëshohet pezulit mendoj për zemra rrahëse
kryet e duart e mija nuk janë mbajtë prej kso kujtimesh
dashnia e felinit asht okulte rrin ndry diku n`trup
as me qenë zemrek që çilë kohët
përnën ka andrra, ndoj aromë a puplat fërgëlluese
që e thërrasin zemrën për me u hedhë peshk n`pezul
***
sonte bijn’ yje e secila grue grish tjera gra
mbështjellën’sende t’buta ndoshta kangë a dashni
bijn’yje e gratë bahen pezulli e ndezin kangë a dashni
n’turra drush nën qiell n’pyll digjen gra ndër turra drush
kangësh a dashunish
e rrugës s’kthimit shihen mbështjellca plym n’yje
t’mbledhuna
e kensa që lëshohen gulçues me dukat e grave
t’mbetuna hi blatimi n’pyll
***
gjuha asht e vdekshme e pavend
për çka Shpirti qysh n`krye t`herës
mban ndry, ç`prej përtejes s`pa-anë
qielli nuk asht i fshehun, por i pazbërthyem
sekush ashtë timpulli i vetes s`vet
e rrin nën Ty që vjen s`nalti
e ka veshë me t`ndi, Shpirt me zdritë
meh n`jerme e esenca,
këndellun n`secilen trandje kozmike
e mbahesh e mbahesh e mbahesh…
thuejse tue ra mbahesh n`nji fije gjaku
n`ajri n`ajri syngulun n`qiell yjesh qe t`flasin
s`nalti rrin n`ajri n`nji fije t`thellë gjaku
kangë…
kam andrrue se mbahem n`dy pendë fajkoi e thuejse lëshohem
thuejse n`jerm thuejse n`t`bardha me kryet mbuluem nji hane t`përnatun
them do kangë them do kangë që vijnë prej dikah ma fort prej mbrendë
andrrueshëm mbahem ndër emna emna grash e grash ndër kangë
grash me sëmundë me sëmundë t`errët me sëmundë t`langët që këputen nën pemë
e t`njomtit i thërrasin n`dergjë tue rrotullue flakë
kam andrrue se mbahem n`ajrí n`dy pendë ndër duer pezull
sy ndër sy me nji fajkue…
***
secilën shpi drunit e shfytyron nata
secilës derë shiu mbledhë n’nji mendim
nata asht zenit i yjeve t’emnuem hijesh
futen mbledhë n’nji mendim hijet trupave
kjo sëmundë diskrete asht n’t’plagtë
ngashrimit ashtë kjo hanë
plym n’flutra që i thuren tokës
nji vdekjet t’sigurt kthehen
tërhjekun kryet prej flokësh
sall me u betue n’t’purpurt
kens primordial
ndihesh ma afër Zotit a veç qielli me kupe gurit
ta rrokë përbindshëm kryet…
tempujt tempujt ta japin ket` dhimbje dhimbje relative
që ma fort grish gjakun sesa vret mishin
gjak i nxehtë e lang i ndërmjetëm
ti han natyrën mbështetë n`nji elter
e tash je nji amforë gjaku që s`njeh bunacë
e dridhesh për natyrën për Zotin atë të Ditës e atë të Natës
pijet e tua janë t`përlavdueme
ti jeton prej shijes as me qenë vetja jote shujta e vetme dhe e mbrame
vuen pse sendet duhet me qenë t`përkryeme
nuk i lëviz buzët kot por natyrën e natyrat i biron me sy
i biron e i mbështjellë n`nji gjest prestigji…
kërmij hurma e t`lana njerëzish n`tokë
misteri i bjerrjes shpirtnore asht estetika e sendeve
e nuk të duhet nëse i kapërdin apo i kundron
për me i mbajt gjallë
***
ndër sende që mendon se kanë ikë
asht aroma e do zymbylave që rriten buzë ujnash
janë t`langshëm duket se bahen prej langu erëmues
i sheh nji herë mbas kaq vjetesh n`tokë
para kambëve t`dikujt e sytë nuk kthehen ma n`vend
ti ecë e ata bishtnojnë ti ecë e ata bishtnojnë deri sa i marrin lulet
lulet rrinë varë n`sy e pezullojnë përmbi hundë
tanë çka t`kujtohet nuk asht as era por
dëshira e dëshirës me e zbërthye
kërcejt i kanë të gjatë e të njomë e në maje
varen do krena t`verdhë rrethue përnën me petale t`bardha
nse m`pyet e unë pyetem pajada
vetë pyetem për aromën ajo nuk përmblidhet
ndërsa sendet sendet rrinë përmbi tana fjalët
i thue lule e ndër sy mbetet nji trajtë ikëse
lulja asht çka mbetet prej hundës e deri n`ballë
këtyne luleve t`vetme aroma nuk u përhapet
por zhytet n`vete thellë e ma thellë e ma thellë
***
mbas secilës ngjyrë fshihet nji Hy nji Hy i kadiftë
që nse sheh nalt asht Diell nse sheh poshtë asht gjarpën, rrëqebull e cjap
mbas secilës shtjellë avulli rrin nji ngjyrë nji Hy i ngjyrës e tash shfaqet ky Hy
nji Hy i kadifë i nji kadifeje t`purpurt gjithçka ndodh para parzmit
nji parzëm i hapun as me qenë dritore n`erë e aty asht zemra
zemra që e shtin n`nji qese me ujë t`turbullt e përshkon qesen e pa sy fund e fund
e Hyji i Purpurt derdhet n`qese e ngjyen zemrën e ujin e turbullt
zemrën e pushtueme e kthejmë rishtaz n`parzmin
që duhet qepë me nge nji e nji e nji me fije kali
zemra tash e Hyjit t`Purpurt n`nji rrahje mbledh n`vete purpurin
n`t`dytën rrahje e lshon as me qenë kallamar që cirkon kët` bojë t`shkëlxyeme
e përdrit gjestet e mija mbrenda kësaj bote a në ndonji tjetër botë
