Iris
Blu në vjollcë e përsëritur mes dy ijëve.
Jo thjesht më kundrojnë shenjat
– marrin aq pak,
japin aq shumë –
jo thjesht drita mbi gjuhëzat e fishkura,
gjëkafshë tjetër na mban ngërthyer.
Diçka e pazakontë irisët që zhvishen
– dhe asnjë qasje s’ua cek thelbin –
lakuriq; i shtie në vaskë me ujë;
ua shoh gjenitalet; ua prek me zgjatimin e hijes;
me rrëqethjen e avashtë të mishit;
me gërryerjen e nitratit në mollëzat e gishtave
ua heq mjekrën e rritur – makth dhe shkumë
brisku në vërshim ëmbëlsor;
qenie të gjalla e të trishta. Kurdoherë,
o vajzë, shenjat e padukshme në trup
shëmbëllejnë thellësitë e paligjshme.
Pos
Dy gjunjë në natë janë kopshti që hapet
i errët, në qetësi të bollshme
gjith’ tretje koha që rrjedh
nëpër degë ligështie
shlyen përjetësinë e zotuar
vrapojmë, ikim vetmitarë
Edenin e kemi gjithnjë me vete
dhe artin e brisht’ të mosbindjes.
Eva
Feston vdekjen duke hequr krejt teshat
në mes të sheshit. Kalimtarët
ngarkuar me ëndrra të venitura në krah’
ankohen për zgavrat brenda flokëve,
për kujtimet bosh; të gjorat që ndodhin
tjetërkund. Ah, po! Mes tyre
e shkuara okulte, gulçimi i të qenit pafaj,
këmbët – dy kafshëza të gjalla në rrasa guri,
që enden midis habisë epshore
dhe gjethes së zbehtë të dritës.
Dikush tha:
“Ka më poezi në Evën mitokondrike
sesa në homologen e saj…”.
Rrathë
Rrathë pajtues si vështrimi i dikujt
që dashuron ose dikujt që pret vdekjen;
jeta i rri aq bukur – tjetër s’i shkon
për shtat – në ledhe buçitëse shqisash
dhe stil
më tepër sesa Zoti kur krijoi botën.
Gjasë
Nuk jam çka dikush mendon –
në magjepsje të sëmurë
xixëllonja digjet nga drita e vet –
dhe as e bukur për të qëndruar rishtas.
Në thelb qenia e kthyer gjetiu,
shkëndijë që ndizet dhe shuhet,
gjen arsye në zemër dhe ndjenjë në mendje.
Betohem, paqja nganjëherë bëhet vetëmohim:
shtrati, çarçafët e bardhë, krahët e ajruesit,
dera e mbyllur aq mirë.
Gjithë këto dëshmi… Matanë po agon.
Kundroj veten në pasqyrë me gjinj të zbuluar,
sikur të isha burri që kam pranë.
Mandala
Baltë e njomur në bulëza, që duart
ngadalë pa u ngutur
i japin trajtë. Fillikate, në kodrinat
e lëmuara me mornica,
gishtërinjtë hapin udhë brenda meje;
unë që jam brenda kozmosit;
kozmosi brenda një vrime të vogël.
Pastaj shpirti n’errësirë, nëpër trishtim,
një herë, shumë herë,
në përleshje me tingujt sërish shpirti…
Dhe balta këputet në mes, ku bashkohen
dy këmbë,
një yll me pesë shqisa: dëgjon, sheh,
nuhat, prek dhe shijon kënaqësinë e vdekjes,
duke u rrotulluar nga njëra anë në tjetrën,
siç bëjnë ngaherë të pagjumët.
Idem
Jeta do të kthehet sërish nga e para,
njëjtë me gjith’ çka humbi pa zotëruar,
ndaj shtrëngon fort qepallat, nuk do të zgjohet,
e përligj ëndrrën fundore.
Në cep të syrit, rrëke drite kullojnë
liqenit. Trupi noton nën zambakë.
Në forma të thjeshta – ende peshk i vogël.
Vjen nga uji, nga drita e fshehur n’errëti,
që Zoti e këputi prej vetes;
për gjashtë ditë, mes vjetërsirash,
sajoi një lëmsh dashuror.
Tani e zotëron pa asnjë pengesë – oh,
Bukuri Supreme – por nuk ngutet
dhe hesht; dhe ndien…
Asgjë
Ç’heshtur kuptohen gishtërinjtë, në trajtë
– vjegat ku var lodhjen
pranë shtratit. Diç thonë.
Sikur ta di!
Drita nuk pati përvojë kur krijoi shpirtin;
errësira lindi më vonë. Tjetër qenësi
kam përshkuar, para se fjalët të sosin
në gjendje hutimi;
para se avujt të shndërrohen në lule akulli.
Përherë ka një keqardhje në kujtesë,
që shëmbëllen mungesën e diçkaje,
si fytyra e të huajit kur mbyll derën
dhe hija e Zotit zbret.
Përgjatë
Tani që mjegulla zbret përgjatë lundrimit
dhe një rreth zbrazëtie hapet brenda trupit
nga mituria që dikur hodhi një guralec
për të larguar paksa urinë e pasdites
kujtoj se vij nga një çapitje e largët
e rrëmujshme shfaqej veç atëherë
çka më shumë e sillte çast i panjohur
E tash çdo e shkuar është në vendin e vet
patrazuar prej lundrimit të përhumbur
që s’mund ta ndihmojë fëmijën e imët
një çikë të shtyjë gozhdën e përkulur
mbi dollapin e mbyllur të bukës.
(Ky cikël u shkëput nga Revista Letrare – Verë 2022. E gjeni në Bukinist.al dhe kudo nëpër libraritë online, Amazon etj)
