S’MË MBAN KJO ENË
Sorra thërret ende mbi pishat kurorë.
Një vit, e njëjta sorrë…
Rrugën e ndërroj,
por tash as rruga përbri nuk më çon askund.
Numëroj cepat që fshehën sahatin “e madh”;
(duhet vënë në thonjëza tash)
lutjet që bëja çdo pasdite të gjatë,
veç sorrës s’i dëgjon më askush.
Ora është 4:45, mëngjes,
s’më mban kjo enë,
jashtë era tund tendën si nëpër filma
me cuname,
fëmijët flenë – kështu mendoja – por ja,
dora në shpinën time të ulur mbi kohë…
Për një moment ballkoni im u shkëput,
në qilimin fluturues vetë i dytë,
lundroj mbi qytetin që mola e gërryen;
ç’llambë për ta kthyer siç ish, duhet?
Aladini mbi shpinë më ruan…
– Mbyte atë sorrë! Shtype atë molë!
Fërkoj me qilim llambën-sahat… e fryj!
Aladini zbret poshtë, unë kthehem në sorrë!
2021
I PËRGJIGJEM NATËS TËNDE
Le të harrohemi ca nëpër natë,
në këtë natë, të qetë, të vetmuar,
nata na jep at’ që s’e gjejmë dot ditën,
ndonëse rropatemi duke kërkuar.
Është kaq e bukur nata,
epshndjellëse zgjat gishtat e saj
blu, si ngjyra e syve të tu të nat’të,
virgjërueshëm fton në mëkat…
Dhe un’ lëshohem në krahët e saj,
ata krahë të butë e të muskult’,
që lehtazi shporrin poteren
dhe njerëzit që rendin drejt meje.
Hapësira është e kthjellët, e paanë,
që ti… të mos humbësh,
që un’ të të gjej. Prit! Qëndro!
Mos luaj! Shshsht, mos fol!
(O Zot! S’e kuptoj, pse pikërisht sot,
padurueshëm më ndërpret!?
S’ka ndodhur kurrë kështu. Ti gjithmonë
ke heshtur, përhumbshëm, qetë!)
Mbylli sytë!
S’është nevoja të më shohësh
për të kuptuar që jam.
Ndjemë, jam pranë teje!
S’je më vetëm (si çdo natë)
Jam unë, ti dhe nata, jemi tre!!!
Nata do të rrijë jashtë, sigurisht,
brenda… do të jemi veç ne!
13 dhjetor 2002
DERISA JETA SOSUR KISH
Në humbëtirën e qenies sime
lakuriq,
reflektuar në copëza të mbledhura
dhimbjesh thyer,
të asaj që dikur quhej pasqyrë
…shoh
veten time të stërmadhuar,
në dhomën e gjumit,
ku bëhen lutje, fëmijë,
dashuri… (ndonjëherë me epsh)
me pasthirrma të paqena
…silueta kurrizesh të kënaqura,
që shohin njëri-tjetrin gjatë… gjatë…
der’ atëherë kur e nesërmja të ketë gdhirë
…dalloj
organin tim të trishtuar,
zbukuruar lindjes,
organin tim të vogël, munduar,
fisnikëruar me aktin e tij sublim,
të përcjelljes së lumtur
të fëmijës sim’ – KALTRIN
…kuptoj
atëherë që në qenien time
të humbetuar, reflektuar,
pasqyruar, copëzambledhur,
ka lumturi, kotje t‘gjumit, qetësi
…besoj
në përmasën e qenies,
në ekzistencën e dashurisë,
në fytyrat e lumtura, sërish,
që shohin njëra-tjetrën gjatë,
derisa jeta, lumturisht,
sosur kish!
30 tetor 2005
VARKË NË BREG
Lundrojmë në ujëra pa ngjyrë,
turbulluar ç’ngjyrosjes,
në varkën e fundosur në breg…
Dhe kaq e bukur na duket fundosja,
kaq lumturisht e qetë…
31 tetor 2005
DIELL VJESHTE
muzg ky mëngjes…
dielli hyri e doli si mik i marr’
që përsërit të njëjtin gabim pa ndal’
kafesë i shtova ujë të nxehtë;
ta zgjas kohën me të, t’ia shpëlaj hidhësinë
stomakut t’ia bëj një shërbim
flokët nuk i kam krehur
(ndonjëherë më duket se të gjitha mungesat
zoti m’i plotësoi me flokët)
ja, doli dielli prapë si kaçurrel mes reve
jam aq e marrë
sa më duket vetja diell e flokët rreze
veç “diell hileqar”, diell vjeshte
2019
RITUAL
E kuqe çanta
vishnjë të kuqët e buzëve
-ca i thonë bordo-
ata tipat e pispillosur
të revistave të modës
ku ti nuk del kurrë
grua
Ani pse fort bukur po dukesh
me fustanin e bardhë
me shenjë të zezë nëpër midis
si nishani mbi mjekër
-Ajo me nishan në mjekër-
flisnin në shkollë
kur donin t’i ndanin kaçurrelat e tua
nga të një vajze tjetër
Shenjat ngatërrohen
fluturave të fustanit
që t’i mbulon krahët, gjunjët
e nëpër midis ti zbulon gjinjtë
ai nur ta mbush syrin me gaz tinëz
në sintoni shkundesh
mollëzat cekin jakën, anash
Mbi fytyrë shtron krem, ton
pudër të bardhë, buzëqeshjen…
s’di ç’ndodh
që veç mollëzave
gjinjtë
ngrihen akoma më lart
ndërsa qafa
shtyn shpatullat
Oh, shtron pastaj ruzhë
të kuqët e faqes, e thërrasin për shkurt kështu
një vijë e zezë
blunë e syve
ta bën fosforeshente
qafën thyen kujt sytë ia feks…
rimeli
oh rimeli, të gjithë qerpikët
që lanë dëshira pa përmbushur
mbrapsht i kthen…
Tani, dora kalon mbi flokë…
prekje fatale…
në dashuri me veten paske rënë…
disa herë i bie buzës
nga e majta në të djathtë
nga e djathta në të majtë
shtron të kuqen e përgjaktë…
Të kuqët bie prej buzëve
drejt e në çantë
në krah të bllokut
ku shkruan
kush u mori erë gjinjve
në ëndrrat e tua
Stilolapsi paska plasur
stërpikur boje
ëndrra e natës që shkoi…
Para pasqyrës
ballit ia hoqe një thinjë
me cuksen e vetullës…
s’do e marrin vesh as sot
sa vite ke mbi shpinë
gjunjët therin, por ti s’e jep veten
takave u rri!
Dekolteja ta ndal frymën
Në pasqyrë;
ngre kokën
prush.
me tët shoq përplas sytë
dorën të shkon në grykë
-Zzzzzzzzzzzttt!
Zinxhiri i fustanit zuzit
zzzzzzzzzzzzttt!
Zinxhirin e çantës
ti mbyll…
10 qershor 2019
TRISHTIMI KA NGJYRAT E QYTETIT TIM
Trishtimi ka ngjyrat e qytetit.
Çatitë e kuqe s’duken kund,
dielli përplaset prej sheshit
drejt e në gushën time
– bajagi – me thënë…
Këmbët më shpien
ku kam punë të kryej.
Kokën e mbaj poshtë.
Dy këmbëza çupëlinash përdridhen të bëjnë një foto.
Muri me tulla të kuqe i bankës në sfond…
Këtyre kohëve, një foto në ditë – që s’të përket –
është si vitamina C, në Covid…
Askush s’e di pse; një foto duhet, patjetër!
Ky identiteti tjetër ecën me mua,
në rrugën ku shiten bono privatizimi.
Maternitetin ku linda fëmijët e shembën…
sallën ku thirra aq e bërtita:
“Është imja! Është imja!”
Çfarë dhimbje!
Infermierja te dhoma e pritjes,
-kështu quhej vendi ku matnin centimetrat-
nuk më shqitet nga mendja.
Mamia që priti time bijë,
priti më pas atë që lindi ende pa zënë vend;
teksa unë përsëri bërtisja:
“Nuk e lind dot vetë, doktoreshë!”
Ai kish dalë, me gojën vesh më vesh,
veshur ‘këmishë – a mbase s’ish –
ashtu i bardhë
habitej si ende s’e kisha parë…
Dritaret ishin të mëdha! Të larta!
Lulet kundërmonin dhomën,
kulloshtra e penjtë përvëlonin…
S’është më! Asgjë!
Stacioni i trenit ka kohë tashmë!
Ç’rëndësi ka se një fëmijë si unë
e hidhnin nga dritarja të zinte vend?!
Kush ka dert?!
Nëse dua t’u tregoj fëmijëve stacionin
(krejt pranë maternitetit)?
Për herë të parë u arratisa shtëpie me tren,
pikërisht herën kur një bac’ – kështu i thonin-
që ngjante me Isa Boletinin a Mic Sokolin,
(ata që ilustronin vjershat nëpër libra), tha:
– nëse vajza ime kish ik prej shpie,
pragun e derës ma s’kish me e pa…
Ah, ai bac’ t’gjitha rrugët pre’ m’i paska!
N’at prag… me sytë tretur larg,
ata që shkonin drejt lirisë,
s’ngopesha t’u i pa…
Asgjë s’është më!
As pragu!
Si t’ia them bacës këtë?!
2021
