Anja Karenina

Se ç’kish ndodhur një ngatërresë me dhomat në hotel. Kryetari i delegacionit rrudhi ballin e m’i lëshoi sytë: të zuri, taksirat e ke të flesh sonte në ambasadë. Isha më i riu dhe thjesht person teknik, përkthyes. Para se të fluturonim për në Zanzibar, na patën shtruar një darkë në mjediset e ambasadës në D. Më kishin ngelur në mendje dy gjëra, të cilat do të kisha t’i shihja sërish atë natë. Hardhucat e vogla, që lëviznin për kokërr të qejfit poshtë e përpjetë mureve në sallonin e gjerë të pritjes, dhe Anja, gruaja fort e bukur e sekretarit të parë, i vetmi diplomat aty, përveç ambasadorit.
Sapo shkela në holl, pashë një hije që rrëshqiti shkallëve për në katin e epërm. Mbas pak, Anja zbriti, veshur me fund të bardhë me do lule të kaltra, pak mbi gju, dhe me bluzë rozë, me dy pulla zbërthyer. Paskësh fluturuar për të ndërruar veshjen. Në ambasadë më kish prurë i shoqi me makinë. Ai përshëndeti duke dalë, por s’e kishim mendjen, veç kur dëgjuam motorin që u ndez në oborr. Anja buzëqeshi: “Si ju shkoi udhëtimi?”. Solli “Johnnie Walker”. S’kishte shumë zgjedhje në menynë e pijeve, por ç’nevojë kish? Përballë syve të mëdhenj të Anjas nuk të shkonte mendja për zgjedhje të tjera. Fshehur nën një trishtim ikone, sytë e saj dukeshin të paarritshëm. Sapo e ngacmonte për mirë diçka, shpërthenin kornizën kishtare me një përflakje të kaltër në vjollcë dhe ashtu në liri të plotë bëheshin të papërballueshëm. “Po më dukesh si Ana Karenina”, i thashë me zë gazmor. Krejt rastësisht, gjatë darkës së parë patëm zbuluar se kishim të njëjtën datëlindje, çka dukej sikur na bënte më të afërt. “Gjithsesi jam Anja, jo Ana”, tha. Pruri kikirikë dhe pistashe. “Ana Karenina e Sofi Marsosë”, thashë, duke nënkuptuar bukurinë e aktores, gjethe e njomë molle. “Ndalu te Ana, lëre Marsonë”, shqiptoi. Lëpeja e përhimët i mblodhi sërish nën vete sytë e bukur.
“Ndezim nga një cigare?”, tha, pasi kishim kthyer gotën e dytë. “Këtu në holl pijnë”. Me një lëvizje të çlirët, të pafajshme, hodhi këmbën mbi këmbë, fundi fërfëlloi dhe diku në thellësi feksi një vetëtimë e bardhë. “Kam duhan bio me kuti”, thashë, më fort për të larguar turbullimin që ma shkaktoi ajo çka pashë, bashkë me një ndjenjë fajësie, që më kishin shkuar sytë andej. “E mbështjellim me dorë”.
Mbas dritares u dëgjua një zhurmë e shkurtër. Sytë e Anjas u fshehën thellë në ikonë. Iu duk se kërceu dikush nga muri.
– Hajduti, – m’i lëshoi sytë  qortueshëm.
– Mos ra ndonjë arrë kokosi, – u tërhoqa.
Në oborr s’kishte palma, as arra kokosi.
– Do të më ndihmosh me ba diçka për darkë? Kemi peshk, – qiti prej raftit një shishe verë të bardhë. – Kemi edhe të kuqe, janë të Afrikës së Jugut, – sytë iu çelën si dritë Mesdheu. Ikona që i rrethonte qe bërë copë e grimë. – Prit të të jap një përparëse, se mos stërpikesh.
– Je fantastike. Rrallë më ndodh me pi një gotë qumësht pa e nderuar këmishën me një njollë ashtu kot.
– Gjej një vajzë që të do fort. Përndryshe do ta kesh pisk.
Cijati dera e hollit, u shfaq një hije e përhimët, pak e kërrusur. Vizatim i bërë me tym në ajër.
– Më fal, – m’u drejtua i shoqi. – Jam i detyruar të të lë vetëm me Anjan. Ambasadori do të darkojë me delegacionin, duhet të shkoj edhe unë. Më çoi me marr diçka.
– Faleminderit! Anja është shumë e sjellshme.
– Më në fund, – tha Anja. – U erdhi rasti me u marrë me diçka.
E kish fjalën për ambasadorin dhe të shoqin. Çoi duart e mblodhi flokët e hapur mbi shpatulla. Fjongoja fër-fër, fluturim zogu, iu qetësua mbi qafë.
– Ambasada mbulon gjysmën e kontinentit, është e vetmja në krejt Afrikën e Zezë.  Dhe ende s’e kam marrë vesh ç’punë bën. Po, shpërndan librat e udhëheqësit. Vepra e njëzetë, vepra e tridhjetë, fjalimi… dhe pret me u thye ndonjë këmbë.
– Po më flet me rrotulla. Duke vrarë mendjen ç’po thua, unë do të thyej ndonjë pjatë.
– Vrau këmbën një i partisë së këtyre, të vendit. Sekretar politik, diçka kësisoj. U tha duke luajtur futboll, por u fol për atentat terrorist. As njëra, as tjetra. Qenkësh rrëzuar në Francë, diku në Pirenej, në një qendër skish. Ani pse zyrtarisht nuk thuhet.
– Ç’lidhje ka kjo me ambasadën?
– Ambasadori u mbyll një ditë të tërë duke shkruar njoftimin për qendrën. Me një propozim. Që homologu në Tiranë t’i shprehë solidaritet. Për këmbën e thyer. Dhe t’i urojë shërim të shpejtë. Gatuan ndonjëherë në shtëpi ti?
– Në shtëpi më thonë shefi i pijeve.
– Letra nga homologu në Tiranë erdhi dhe ja ku u doli një punë. Duhej dorëzuar me protokoll. Një tufë lulesh dhe doemos një dhuratë. Simbolike, punim në filigran.
Afroi një pjatë me porcelane të vogla.
– Të pëlqejnë erëzat?
– Në Zanzibar i përdornin shumë.
– Karafili i Zanzibarit është me famë.
– Kujtoja se është shkurre ose barishte, si karafilat e vazove. U bëka në lisa të lartë, që tundin degët në qiell.
– Përnjëmend?
– Kanë edhe diçka tjetër… – u mendua ajo. Unë ia plasa të qeshurit. – Djeg.
– Piperi?
– Na prunë tri lloje specash të vegjël, në Tiranë u thonë speca kinezë. Në tri ngjyra. Të gjelbër, të kuq, të zinj. Lamë nam duke u gazitur, mikpritësit qeshnin me lot vetëm pse qeshnim ne, pa e ditur pse. U bëmë budallenj fare. Të dyja palët.
– Pse?
– S’ta them dot. Merre këtë thikë. Ajo që ke në dorë është bërë sharrë, nuk pret.
– Pse nuk ma thua dot?
– Në shqip tingëllojnë mbrapsht, kuptim tjetër për tjetër. Do të shembeshe gazit. Bëmë gjithfarë lojna fjalësh. E lëmë kuptimin, po emër sendi me bisht pasthirrmash si klithma të shkurta, ke dëgjuar?
– Në suhaili?
– Po. Kujdes, kjo thika tjetër është anzë. Dhe mos qesh tepër, të prishet gjumi.
– Ani, rrimë zgjuar. Apo ti nuk duron dot?
– Këtu janë dy fjeta për miq, njëra me ballkon. Ajo me ballkon është më e këndshme. Me rrjetë të re mushkonjash.
-Vijnë ndonjëherë miq?
– Kurrë.
– Pse kaq shumë mushkonja, ka ndonjë ujë afër?
– Gjelbërimi. Lagështia e ajrit, si në romanet e Markezit. Mund të lundrojnë bretkosat në ajër, shkruan diku.
– E bukur si mushkonjë. Krahasim i rrallë, i guximshëm. E kam lexuar në një poezi për gruan.
– Më duket e sajove ti.
– E ka shkruar një shok imi.
– Po t’i kishte parë mushkonjat këtu, nuk do ta kishte shkruar këtë varg.
Në oborr u dëgjua prapë një zhurmë, sikur u rrëzua diçka. Sytë prej ikone u fshehën në një qiell të ftohtë.
– Të dal të këqyr?
– S’…
– Nuk të shoh dot të trishtuar.  Prej hutimit do të grij ndonjë gisht në sallatë.
– Ktheje dorën, jo. Gëzohem, ende s’e paske grirë. Çoji këto pjata në tryezë.
– Unë s’po duroj dot, fillova të ha. Ëm, sa e shijshme.
– Po ha me përparësen e kuzhinës veshur?
– Deri ta gjej atë vajzën, që më do fort.
– Gëzuar, pra! Për vajzën që të do fort.
– Dhe për vajzën që na përgatiti këtë darkë me pesë yje.
– Faleminderit që erdhe sonte! Në Tiranë ka buisur pranvera.
– Këtu është pranverë tërë motin.
– Këtu është det mërzie. Gjithçka e programuar njëtrajtshëm. Të njëjtat fytyra, vetëm dy ose tri. I njëjti diell pa ndjenja, as më i ngrohtë, as më i ftohtë. E njëjta zagushi. I njëjti shi, që bie gjithmonë në të njëjtën orë të drekës, zgjat fiks gjysmë ore, as më shumë, as më pak. Shi qullan, i mefshtë, s’di ç’është bubullima. Njerëzit nuk lënë takim në orën kaq e aq, thonë shihemi para shiut ose pas shiut. Stinët këtu janë thjesht marrëveshje, convention.
Cingëroi telefoni. Shkurt, u ndërpre.
– Nuk dalim kund. Nuk lejohet me lëvizë pa qenë vetë i dytë, jo të një familjeje. Le që ku me shkue. Lagjet e rrethinës me shkretanë me gërbulë, si ata të Nënës Terezë. Mbështetur në derë të kasolleve, ta këputin shpirtin. Më andej savanet. Tigra e luanë.
– Këta ia vlen me i pa!
– Ia vlen me i pa një herë, si turist. Por a mund ta ndash jetën me egërsirat? Të vetmet dalje janë pritjet e rralla, kur e thërrasin ambasadorin në Tiranë për analizën vjetore, një herë në mot. Im shoq mbetet i ngarkuar me punë. Të pëlqen vera?
– E mrekullueshme, – por as që e kisha mendjen te vera. – Ambasada qenka e bukur.
– Punë fati. E kishte ambasada angleze, zyra të një seksioni ekonomik a ndoshta të konsullores.
– E mbyllën?
– I ndodhi aksident njërës prej grave të tyre. Nuk mund të rrinin më këtu.
Nuk iu përgjigj vështrimit tim pyetës për aksidentin.
– Ua kam harruar fytyrën prindërve. Një telefonatë një herë në muaj kushton sa dreqi. Më këput malli për mbrëmjet e Tiranës, për shëtitjen përgjatë bulevardit “Dëshmorët e Kombit” kur kthehen studentët në shtator. Të kujtohet ajo tangoja e bukur “Kthehu në shtator”? E jepte Radio-Tirana, si pjesë orkestrale. E një kompozitori amerikan, s’po më vjen ndërmend emri.
– Prit, ta kujtoj unë.
– Edhe dimrin e ka të bukur Tirana. Dajti mbushur me borë, në qytet çelin mimozat. Unë e lashë fakultetin përgjysmë. Gjithçka përgjysmë.
– Përveç Anjas.
– Pikërisht Anjan e lashë përgjysmë.
– Para meje është një Anja e plotë.
– Në fakt nuk quhem Anja. Im atë më pati vënë emër rus, nuk e dua. Më pëlqen shkurt, Anja. Këtu është fundbotë.
– Pashë një skenë në aeroport në Tiranë, o Zot! Një çift shkonte diku në Amerikën Latine, burri diplomat. Kishin dy djem, ndonja shtatë-tetë vjeç, e ëma s’ndahej dot prej tyre, qante me gulshe. I puthte sikur po i pinte, herë njërin, herë tjetrin, duke i rrokur bashkë përnjëherësh me të dy krahët. Ata si të ngrirë. Të verdhë, kukullëza dylli. Kushedi ç’rrenë u kishin sajuar. Shpella e Ali Babës, lodra me avionë, bluza si të zogjve. Me të nda prej fëmijëve! Tmerr.
– Hm.
– Druajnë se diplomatët kërkojnë azil. Prandaj.
– I vetmi tmerr, prej të cilit kam shpëtuar. Dhe… dhe me gjasë do të shpëtoj, – ikona u bë ngjyrë plumbi.
– S’e kuptoj, pse bëjnë të pamundurën për të shkuar nëpër ambasada këta njerëz? – thashë, pa menduar se mund ta lëndoja Anjan. – Nuk lënë gur pa luajtur, boll me dalë jashtë, qoftë edhe në qoshen më të humbur të planetit. Në fund të mandatit sjellin disa sende që nuk i gjen në Tiranë, një televizor me ngjyra, një frigorifer, këpucë e fustane të blera nëpër pazare të tipit Pleshti, por a ia vlen?
Cingëroi telefoni, kësaj here me këmbëngulje. Anja hurbi verën qetësisht dhe u çua. – – Po më jep këshilla për darkën, i ka thënë ambasadori, – tha duke ulur dorezën. Çoi vetullën e djathtë. – Ata vonohen, hapim edhe një shishe? E provojmë këtë të kuqen.
Ma zgjati shishen dhe bëri me shenjë nga hapësja. Mezi ma kapi syri pas një pjate. Qeshi ftohtë.
– Pati ardhur një delegacion, i Bashkimeve Profesionale më duket, sa kisha mbërrit këtu. Jo, nuk duam verë, thanë kur po shtronim darkën. Vazhdojmë me uiski, verë kemi plot në Tiranë. Kujtonin se uiski pihet gjatë bukës, si rakia. U vë dot faj?
– Po kësaj tape kokëshkretë i vë dot faj? Do me u flijue idiotësisht. Po thërrmohet.
– Lashë gjithçka përgjysmë. I ati punon në një ndërmarrje të tregtisë së jashtme, futi mik, ma çoni djalin në ambasadë. Humba dy gjërat më të shtrenjta. Humba… dashurinë. Humba edhe familjen.
Bam, kërciti shishja. Sytë e saj dolën nga ikona. U futën prapë.
– I ke vënë re këta drurët gjigandë, që rrethojnë ambasadën? Janë luleshqiponja. Gjethet hapen si re shiu, e terrojnë oborrin.
– Pini të dielave kafe nën hijen e tyre?
– Bah! Janë plot gjarpërinj. Të fola për atë gruan angleze. Po kalonte në kopsht, një frushullimë, një gjarpër pingul në qafë. Jo, s’po e zgjas.
– Uf!
– Sa dal në oborr, ndiej si më rri helmi i tyre vdjerrë mbi qafë. I ndiej kur rrëzohen nëpër degë.
– I ndien, a të bëhet se i ndien?
Këqyri orën.
– Uji është me orar. Në mëngjes ikën shpejt, unë lahem në darkë. Edhe në darkë shter. Besoj s’na tradhton për nja tre çerekë ore.
Mblodhëm enët shpejt e shpejt.
Te dera e fjetës sime më zgjati një peshqir.
– Shampo e sapun ke aty. Shpejt, përndryshe do të flemë mbuluar me shkumë. Tharëse flokësh nuk të duhet, i ke prerë kaçurrelat shkurt.
M’i rrëshqiti majat e gishtave mbi flokë. Sytë e saj shtatë qiej.
Pas njëzet minutash erdhi, mbështjellë me penjuar a ndoshta me një re qumështore pak të hapur, e mbante brishtësisht me majat e gishtave te gjoksi. Pashë një cicë të vogël që kërceu, duke lëvizur gjuhën si nepërkë. Ndryshe nga ç’më kish ndodhur në sallon, kur syri shqoi pahiri një vetëtimë të bardhë diku në një derë të fshehtë, teksa Anja lëvizi këmbën mbi këmbë e i fërfëlloi fundi, tashti nuk u ndjeva fajtor.