Katia

Emrin e Katias ma tregoi shitësja e panineve te kioska përballë stacionit të trenit. Ndalova të marr një panine me djathë për stomakun që më ishte trazuar keqas nga shtatzënësia me binjakët. Goja më rrinte e mbushur me ujë dhe tensionin duhet t’a kisha shumë të ulët, ndaj, pasi pagova, u mbështeta ashtu në këmbë te tavolinat e drunjta përpara kioskës, që të haja pak. Katia m’u shfaq si hije anash dhe më foli.
– Ke një beb aty? – duke bërë me gisht nga barku im. Unë ndalova së përtypuri e zënë në befasi nga gjithçka e saj, që nga pamja deri tek zëri i butë si kadife. Tunda kokën në shenjë pohuese.
– Mos e dhëntë Zoti të jetë vajzë, – tha ajo dhe iku drejt shkallëve të stacionit. Stomaku m’u mblodh e m’u mpi. Nuk kisha dashur ta njihja gjininë e fëmijëve para se të lindja, por atë çast u pendova e s’doja gjë tjetër veç të dija nëse kisha një vajzë brenda meje. Trupi i dobët i gruas, fshehur nën fustanin e gjerë e të gjatë deri në tokë, ruante ecjen e një kokete, megjithëse zbathur. Një kapele strehëgjerë dhe vathët e gjatë e bënin të dukej si aktore filmash të shtatëdhjetës.
Kaloi ngadalë sheshpushimin dhe u ul në shkallët e pista, vuri në mes të këmbëve çantën e vjetër dhe afroi një karton para vetes. Pastaj filloi të këndonte. Më ndali fryma për të dytën herë. Aq sa dhe buka më mbeti në fyt. Gruaja e kioskës u mbështet në dritaren ku shërbente e shihte herë atë e herë mua. Njerëz të shumtë nxitonin për të hyrë a dalë nga stacioni; ndonjëri ndalonte e i linte diçka mbi karton, por ajo as që i ulte sytë e nuk e ndalonte këngën. Dukej sikur një soprano e Operës së Vjenës po luante aty një film. Nuk e besoje dot. Zëri i saj vinte nga shumë nga larg dhe pushtonte gjithçka. Asgjë s’mund të dëgjoje më. As hapat që ngadalësoheshin afër saj, as bisedat e kalimtarëve, madje as dhe zhurmën e makinave, që kalonin në atë rrugë. Këndonte duke kontrolluar me sy njerëzit që hynin në stacion.
“Kudo që të shkosh, çfarëdo që të bësh, unë do të jem këtu duke të të pritur”. Vetëm kur kënga mbaroi, u përcolla. Bukën dhe lotët. Katia pa përsëri nga unë dhe s’di pse ula sytë. M’u duk sikur e kisha përgjuar. U ktheva nga shitësja që më zgjati disa peceta letre, ndërkohë që fshinte sytë e saj.
– A do edhe pak ujë?- më pyeti.
– Po, të lutem! Kush është kjo grua? – shtova pastaj me gjysmë zëri. Shitësja vuri një shishe mbi banak dhe filloi:
– Quhet Katia. Ka rreth pesë vjet që jeton këtej rrotull, s’e di ku. Mbase jashtë. Thotë se ka ardhur këtu nga Kana, por nuk e besoj.
– Mbase është e vërtetë, – thashë unë, duke vështruar Katian. Kishte hedhur në një anë flokët e gjatë e i thurte gërshet, duke pëshpëritur diçka.
– Ndonjëherë më duket krejt normale, – vazhdoi shitësja, – vjen e larë dhe me këpucë. Të njëjtën gjë bën; ulet aty, rri disa orë duke vështruar njerëzit dhe herë pas here këndon. Një ditë më tha se po kërkon një burrë, po mendja e saj çfarë s’mund të pjellë.
– Çfarë e ka burrin që kërkon?
Shitësja ngriti supet para se të merrte porosinë e dy vajzave. Lashë paratë e ujit dhe u drejtova nga shkallët. Mbi karton lëshova një kartëmonedhë pa e vështruar në sy dhe bëra të largohem. Katia mblodhi shpejt paratë, mori çantën dhe filloi të ecte krah meje.
– Mos e ke parë Tonin?
– Jo, e dashur, nuk e kam parë.
Heshta pak pastaj shtova: Kush është Toni?
– Vëllai im, – tha dhe nxitoi para meje të ulej në një stol anës rrugës. Një mendje më tha të ikja, por ndihesha shumë e lodhur, këmbët më ishin ënjtur dhe nuk e di se ç’kisha një dëshirë të rrija edhe ca me Katian.
– Toni është babai im, – tha, sapo u ula. – Ai thotë se unë kam zërin më të bukur në botë. Çdo natë i këndoja me zë të ulët, duke i përkëdhelur kokën që ta zinte gjumi.
– Ti këndon shumë bukur, – i thashë. Qeshi me një të qeshur si gurgullimë uji në përrua dhe iku duke tundur çantën si fëmijë. E ndoqa me sy deri sa humbi pas një pallati. Atë natë fjeta pak dhe keq. Zëri i Katias më përndoqi sa herë mbylla sytë. Të nesërmen dola përsëri deri tek stacioni, por nuk ishte aty. As shitësja nuk e kishte parë. Sa herë kaloja andej, e kërkoja me sy, por nuk e pashë deri disa ditë para se të lindja.
Ishte fillim maji. Dola të shëtisja, por kur iu afrova stacionit, i dëgjova zërin. Ca nga ditët e fundit të shtatzënisë e ca nga emocioni m’u morën mend e gati u rrëzova. Mblodha gjithë fuqinë e eca ngadalë derisa u mbështeta te një shtyllë. Kishte të njëjtën kapelë, por një fustan tjetër të gjatë. Zëri i ëmbël, por me nota dhimbjeje, më hynte thellë brenda shpirtit e më mblidhte lot, më zinte fytin e më përcillte një ndjenjë të madhe humbjeje. Nuk e kuptoja pse. Kur mbaroi këngën, erdhi drejt meje. Në sy i ndrinin lot. Dukej e kthjellët dhe e pastër. Më kapi për dore dhe më tha:
– Shkojmë ulemi në një stol, do të tregoj një përrallë.
E ndoqa pa folur.
– Kam qenë soprano, – filloi, duke kryqëzuar duart mbi prehër. – Gjithnjë e vetme. Histori e gjatë, derisa njoha Tonin. Ai është burri më i bukur që kam parë. Sa e pashë për herë të parë e kuptova se do të ishte e vetmja familje për mua… deri në fund. E kisha vëlla, shoqe, baba, motër, e kisha burrë, të dashur, shok pijeje…
Unë mbase isha një njeri në botë për të, por ai ishte e gjithë bota ime. E dinte sa shumë e doja, por një ditë iku. Ishim në Kanë. Më tha se kishte punë në Torino, por kur e përqafova në stacion e kuptova se më gënjeu. Mbeta përsëri vetëm. Më ka premtuar se një ditë do më dërgojë një biletë të shkoj tek ai. E di që do e bëjë.
Lotët i shndritën përsëri në sy.
– Jam lodhur, – tha pas pak dhe më pa në sy. Ngrita dorën dhe i përkëdhela faqen. M’a puthi dorën dhe u ngrit.
– Nesër do iki përsëri në Kanë. Mbase po më kërkon atje.
Nuk munda të flas.
Linda pas tri ditësh. Mjekët thanë se vajza kishte vdekur disa ditë më parë.
Sa herë shkoj me tim bir te Katia jonë e vogël në varrezën e qytetit, më duket sikur dëgjoj zërin e ëmbël, por të trishtë, të një sopranoje…

Maj 2020