Pasditet e gjata
Ato ishin pasdite të gjata kur poezia më braktiste.
Lumi rridhte me durim duke shtyrë anijet përtace drejt detit.
Pasdite të gjata, një bregdet prej fildishi.
Hijet bjerraditeshin rrugëve, manekinët arrogantë nëpër vitrina
m’i ngulnin sytë me vështrimin e paturpshëm dhe armiqësor.
Profesorët linin shkollat me fytyrat boshe,
sikur Iliada ishte hakmarrë përfundimisht me ta.
Gazetat e mbrëmjes sillnin lajme shqetësuese,
por asgjë nuk ndodhte, askush nuk shpejtonte.
Nuk kishte njeri nëpër dritare, ti nuk ishe atje;
madje edhe murgeshat ngjanin të turpëruara nga jeta e tyre.
Ato ishin pasdite të gjata kur poezia zhdukej
dhe mbetesha vetëm me demonin e padepërtueshëm të qytetit,
si një udhëtar i varfër, nxjerrë jashtë nga “Gare du Nord”,
me baulen e fryrë lidhur me një spango
dhe shiun e zi të shtatorit që binte.
Oh, tregomë si të kurohem nga ironia, shikimin
që vështron, por nuk penetron; tregomë si ta kuroj veten
nga heshtja.
Simone Weil kundron luginën e Ronit
E gjeta përballë shtëpisë, ulur mbi një trung,
zhytur në soditjen e luginës së Ronit…
Gustave Thibon
Papritur ajo filloi të mos kuptojë gjë,
vetëm shihte:
lugina e Ronit shpalosej mbi tokë,
fshatrat e vjetër shfaqeshin mbi të,
shkarravinat e gjera të vreshtave, puset e etur.
Drurët e rrapeve u zgjuan ngadalë,
këndesat rifilluan marshin e tyre kokëfortë,
fajkonjtë ngjitën qiejt përsëri,
tani ajo pothuajse shikon frymëmarrjen e lehtë të laureshës,
tumat mbi supet e urithëve të zinj,
çatitë e fermës, drurët e arrave,
kullat e kishave pleksur si një cigare,
fushat e mugëtuara me drithin e pjekur, vezullimin e kosës,
koshat e hardhive.
Nën hijen e dëllinjës vdekja rri pezull,
lufta është afër.
Rrjedha prej zhive e Ronit zbret poshtë luginës
me anijet dhe varkat e tij;
është një moment përdëllimi,
një shkrepje e beftë lumturie,
druri i ullirit i mosqenies.
Shpirti
Ne e dimë nuk na lejohet të përdorim emrin tënd.
Ne e dimë, je i padeshifrueshëm,
pa gjak, i brishtë dhe i dyshuar,
për shkelje misterioze si një fëmijë.
Ne e dimë se ti tani nuk lejohesh të jetosh
në muzikë ose te pemët në perëndim të diellit.
Ne e dimë ose të paktën na kanë thënë
se ti nuk ekziston fare, askund.
Po ne vazhdojmë të dëgjojmë zërin tënd të këputur
në një jehonë, në një ankesë, në letrat që marrim
nga Antigona në shkretëtirën greke.
Një flakë
Zot, na fal një dimër të gjatë,
një muzikë të qetë dhe gojë që durojnë,
dhe një rriskë krenarie përpara
se epoka jonë të mbarojë.
Na fal pak mahnitje
dhe një flakë, të madhe, të shndritshme.
Ajo shkroi në errësirë
Kur jetonte në Stokholm, Neli Sashs punonte natën me një
llambë të mugët, për të mos zgjuar nënën e saj të sëmurë.
Ajo shkroi në errësirë.
Dëshpërimi i diktonte fjalë,
të rënda, si bishti i kometës.
Ajo shkroi në errësirë,
në qetësinë e thyer vetëm
nga ofshamat e orës së murit.
Madje edhe germat po i zinte gjumi
Dhe po u binte koka nëpër faqe.
Errësira shkruante,
duke rrëmbyer këtë grua moshëmesme
për stilografin e saj.
Natës i vinte keq për të,
burgu bojëhiri i agimit
ngrihej mbi qytet,
agimi gishta trëndafiltë.
Ndërsa ajo u kot,
mëllenjat u zgjuan
dhe nuk kishte më ndërprerje,
në trishtim dhe këngë.
Nata
Kërcen bukur
dhe ka dëshira të mëdha.
Kërkon rrugën.
Vajton në pyje.
Është vrarë nga agimi, ethet
dhe nga këndesi.
Qyteti ku dëshiroj të jetoj
Qyteti është pothuaj në mugëtirë,
kur yjet e zbehtë zgjohen nga alivania e tyre,
dhe kumbon në mesditë me zërat
e filozofëve ambiciozë dhe tregtarëve,
që sjellin kadife nga Lindja.
Flakët e bisedave digjen atje,
por jo turrat e druve.
Kishat e moçme, gurët me myshk
të lutjes së lashtë, janë në të si gurapeshë
dhe raketa kozmike e tij.
Është një qytet i drejtë
ku të huajt nuk dënohen,
një qytet që kujtohet shpejt
dhe harrohet ngadalë,
që toleron poetët, që fal profetët
për mungesën e tyre të pashpresë të humorit.
Qyteti është bazuar
mbi preludet e Shopenit,
duke marrë prej tyre vetëm gëzimin dhe dhembjen.
Kodra të vogla e rrethojnë
në një qafore të gjerë, drurët e frashërit
rriten atje dhe plepi truphollë,
kryegjykatësi në shtetin e drurëve.
Një lumë i shpejtë duke rrjedhur midis zemrës së qytetit
mërmërit përshëndetje misterioze
ditën dhe natën
nga burimi, malet dhe qielli.
Erë dhjetori
Era e dhjetorit vret shpresën,
por mos e lër atë të rrëmbejë
mjegullën blu nga oqeani
dhe butësinë e mëngjesit të verës.
Kush beson se ishujt e padukshëm
dhe të lehtë ende ekzistojnë
si dhe njollat e dritës së diellit,
në dyshemenë me parket?
Gjumi endet si një rreckaman,
duke kërkuar lëmoshë,
ndërsa kujtesa, si Maria Stjuart,
fishket në qelinë e burgut.
Përktheu: Bardhyl Londo
