Press "Enter" to skip to content

Në kopsht rrëzohet trishtimi i qiejve (Cikël poetik)

Stina e dhimbjes

Mos e harro kurrë dhimbjen time
Si kitarë
Mos i harro
Cicërimat e zogjve
Vesën që lag barin.

Mos e harro këtë hardhi të moçme
Në trungun e saj
Fle shpirti i paqtë i gjyshërve të tu.

Mbi gjurmët e tua në pluhur
Ka rënë shi
Një trëndafil ka mbirë aty
Si dhimbje.

Jepja dorën një të pamunduri
Buzëqeshi dhe mundohu t’ia kuptosh dhimbjen
Se nesër ti mund të kesh nevojë
Për dorën e dikujt.

Mos e harro kurrë këtë mjegull
Këtë stinë dhimbjesh
Ku ne
Humbëm rrugën!

Trëndafilat e nënës

Qajnë trëndafilat plot pikëllim,
mbi kopsht, një re po sjell shi,
ah, dora e bukur e nënës sime,
që s’je më.

Në fijet e barit që dridhen në erë,
në shpirtin tim pa qetësi,
më kot endem të gjej dorën e nënës,
tek përkëdhel trëndafilat.

Në kopshtin ku rrëzohet trishtimi i qiejve,
ti nuk je më, nëna ime,
mezi marr frymë, jam gati të bie,
si një petal i brishtë trëndafili.

Tre vjet të pres me lot në shpirt,
në këtë stinë të thellë trishtimi,
më thuaj nënë, a vjen sërish,
t’ua rikthesh paqen trëndafilave?

Po ikim ngadalë-ngadalë, në një valle zanash,
shpirti do të na plasë prej mallit,
nuk do ta shohim më lindjen e diellit,
perëndimin gjithashtu
s’do e shohim më.

Ti ike,
duke i marrë me vete:
Diellin
Lindjen
Perëndimin.

Gjithçka u bë shkretëtirë
qëkur ti ike
me lindjen dhe perëndimin
në shpinë,
në një torbë dhimbjeje!

Endacaku me qen

Në mesnatën që ngrin
Me sytë gjysmë të mbyllur
Mbështetur në një avlli të periferisë
Nis e dremit…

Dy hapa pranë tij
Qeni i moçëm
Dridhet
Endacaku ëndërron një shtëpi.

Me sytë gjysmë të mbyllur
Ndërton një vilë
Me dyer të bukura, dritare të mëdha.
E sheh e kundron
Merr qenin përdore
Dhe hyn.

Ndezin një zjarr
Dhe digjen
Të dy!

Një plak rom end thuprat

Me kokën që e tund si në një ritual të lashtë,
u flet thuprave të shelgut,
ndanë lumit me ujëra të kaltra,
në lagjen nomade,
plot çadra.

Thuprat e shelgut,
mes gishtërinjve,
marrin një formë mahnitëse.
Romi plak,
end dhe këndon nën zë,
fatin e tij shëtitës.

Ai
end e end pandërprerë,
në sy i bulëzojnë lot,
trishtimin dhe gazin e jetës
e bën shportë!

Dallëndyshet e Ukrainës

Tej ballkonit tim dallëndyshet
erdhën prapë.
Lozonjare, të thjeshta,
me pranverën mbi krahë.

Në Ukrainë
çerdhet e vjetra
ranë…

Këtë stinë me tym e krisma,
Dallëndyshet e Ukrainës
ndërtuan mbi pirgje rrënojash,
foletë e dhimbjes.

Mbi çatinë e trazuar të botës,
trajektorja e dallëndysheve shfaqet
duke pikturuar me penelin e puplave
Paqen.

Lundrimi i varkës së bardhë

I vetëm në atë breg magjik të Shëngjinit,
gjysmëshekulli më parë,
tek mendoja tej horizonteve,
krejt papritur u shndërrova në varkë.

Thirrjet e nënës në muzg,
nga droja se kam ikur larg
dhe britmat e erës shëngjinase
i hodha si rrjetë mbi varkë.
E ika pafajësisht,
për të mos u kthyer prapë.

Mes detesh lundron varka ime e bardhë,
me flamurin e ngritur të fëmijërisë;
era fryn përsëri si më parë,
nëna përsëri më lutet të vij.

Lundroj tashmë me barkën e moçme,
shënoj emra detesh e limanesh të rinj,
në njërin prej tyre do gjej thirrjet e nënës
dhe erën që fryn e fryn papushim.

Një varkë e bardhë,
që lundron pa kthim!

Mjegulla

Mbi fushën pa skaj
Ra mjegulla
Por ujqërit e vjetër
S’janë më…

Një mjegull e dendur
Pafundësisht gri…

Një mjegull
Që po lind
Ujq të rinj!

Kaktuset e Qeparoit

Në vende të tjera,
shirat njësoj e lagin botën.

Të njëjtat vetëtima,
prej miliona vjetësh,
zbresin dhe shuhen me zhurmë
në maja malesh,
në skaje fushash.
Në Qeparo,
të vetmet që nuk flasin për shiun,
janë
kaktuset!

Natë e nxehtë në Sinai

Mbi shkretëtirën e Sinait
Ngrihet magjishëm
Bashkë me të nxehtin
Një këngë e vjetër beduinësh
Dhe një hënë e ngrënë.

Të kisha mundësi
Ta derdhja Drinin tim
Mbi etjen e përjetshme
Të kësaj kënge
Dhe hënës!