Është e vështirë për mua të kujtoj pse më sollën këtu. Po, më kanë dhënë një dhomë shumë të mirë. E vogël, me një shtrat të ngushtë, një mbajtëse rrobash të futur në mur, një karrige e një tavolinë, një çezmë sipër një korite porcelani, duarlarëse, si dhe një raft të vogël librash. E vogël është, por e mjaftueshme për mua. Ka një dritare lart, ballë për ballë derës. Nëse ngrihem në majë të gishtave, mund të shoh përjashta fusha të gjelbëruara. Më ndodh nganjëherë e nuk e kuptoj pse s’mund t’i shoh fushat, edhe pse përpiqem. Në vend të tyre shquaj drita në formë pjatash, verbuese, që m’i vrasin sytë. Pothuajse gjithë kohën jam vetëm, por ndodh që vijnë t’më flasin. Ndoshta dy herë në ditë, por s’jam i sigurt, sepse e kam të vështirë të kuptoj se çfarë ore e dite është apo pse ndodhem këtu. Më bëjnë gjithmonë të njëjtat pyetje. Zërat e tyre janë të lartë e sipërfaqësorë, si cijatje minjsh. Po, tingëllojnë si cijatje minjsh. Jam mësuar tashmë me ta, dua të sillem me kujdes. Përpiqem shumë t’iu përgjigjem pyetjeve. Ata më këqyrin nga afër, ndërkohë që më marrin në pyetje. Sytë e tyre të kthjellët, të kuq, kërkojnë të mitë për t’u siguruar që po u them të vërtetën. Po cila është e vërteta? Më kujtohen çastet e frikshme para përplasjes, po aq sa ato sekonda të tmerrshme kur humba kontrollin e makinës. Më kujtohet se si u përpoqa pa shpresë t’i hapja dyert përpara ndeshjes, por s’munda. Më kujtohen rrotullimet, rënia dhe çasti kur u plandosa përtokë. Isha zënë në kurth, i shtypur prej një peshe të madhe mbi kraharor. Edhe tash i dëgjoj klithmat e mia të atyre momenteve…! Pjesa tjetër është zi, si futa!
“Kush je?”, “Si quhesh?”, “Pse ke ardhur këtu?”. Nuk kam përgjigje për këto pyetje. Duken të mrekulluar nga trupi im. Çapiten rreth e rrotull duke më prekur krahët, më mbajnë dorën, ma shtypin lëkurën e butë me gishtat e tyre të mprehtë. Kur jam ulur, u pëlqen t’i rrasin gishtat nëpër kaçurrelat e mia të dendura, të m’i prekin faqet e veçanërisht buzët. Në fillim e urreja këtë gjë, por tash jam mësuar. S’e kam më problem. Kam kuptuar që s’duan të më shkaktojnë dhimbje. Jo, vërtet jo. Ndodh që më shtrijnë. Më lidhin në shtrat, pastaj ma shpojnë lëkurën me gjilpëra. Sinqerisht, kjo s’më pëlqen, por ja që kështu bëjnë. Ndoshta nuk synojnë të më bëjnë keq, veç të bëjnë ndonjë analizë apo provë për të kuptuar se kush jam e prej nga vij. Mendoj se jam po aq jashtëtokësor për ta, sa ç’janë ata për mua.
“Kush je?”, më pyesin me zërat e mprehtë. Përpiqem me vështirësi të sjell ndonjë emër ndërmend. Çfarëdo emri. Ah, të mund ta shihja veten njëherë në pasqyrë! Nëse do shihesha, ndoshta do më kujtohej ndonjë emër. Ka një pasqyrë mbi lavaman, por, kur këqyrem në të, s’shoh asnjë reflektim. Kjo gjë më tremb. Është sikur të mos jem. Hukas mbi pasqyrë, por ajo s’vishet me avull. A s’i ngjet kjo asaj që ne përfytyrojmë për vampirët? Apo jam i vdekur? “Si e ke emrin?”. Tash sapo m’u kujtuan disa emra: Xhorxh, Mari, Xhon, Elisabet… emra mbretëreshash e mbretërish të Anglisë. Po e provoj njërin prej tyre: “Xhon”. Ata më shohin me qetësi, pastaj bisedojnë kokë më kokë. Njëri, që duket si përgjegjësi i tyre, kthehet përsëri pranë meje, më rri përballë e më këqyr në mënyrë akuzuese. Bën me gisht drejt gjoksit tim dhe tund kokën. Ai e di që Xhon është emër burri. Si mund të jetë emri im Xhon? Si përfundim, mendoj unë, duhet të jem grua. Femër! Interesante! Prek me duar lëkurën time të ndritshme, të zezë. Burrat janë leshtorë. Unë s’kam asnjë qime në parakrahë. Pra, jam femër! Dhe e bukur! E zeza është e bukur ! Ku e paskam dëgjuar më parë këtë gjë? Shoh edhe njëherë krahët e mi. Befas, vërej se ata s’janë të zinj, janë të bardhë. Të ashpër, të ftohtë e të bardhë. Çfarë më kanë bërë? Pse, befas, i ndjej krahët kaq të rëndë, si copa plumbi? Ndoshta më kanë droguar! Frikësohem rishtas. Dua mamin! Një klithmë e frikshme fëmijërore më jehon në vesh. Është zëri im, si i një fëmije që lyp nënën e vet.
“Emri yt nuk mund të jetë Xhon”, tha më i gjati i këtyre krijesave, që vërshëllejnë si minjtë. M’i kanë ngulur sytë e skuqur, rrezatues, e presin një shpjegim. “Të lutemi, trego të vërtetën!”.
“Më vjen keq!”, u thashë, “Ju keni të drejtë. Emri im s’mund të jetë Xhon… unë quhem…”. Zëri më tretet në heshtje. Ah, sikur të mund të shihesha njëherë të vetme në pasqyrë. Atëherë do ta dija se kush jam. Më lanë në paqe. Pas pak u ngrita e iu afrova pasqyrës. Prapë ajo s’reflektonte kurrgjë. I kalova gishtat mbi fytyrë, duke ndjerë në bulëza gjithë ngritjet dhe uljet e saj, por më dukej aq e panjohur, sikur e prekja për herë të parë. Kontrollova edhe trupin, duke e përkëdhelur e shpuar njëlloj siç bënin ata. Iu ktheva prapë fytyrës: i kujt është ky portret? Si mund të njihet portreti i vetvetes, po trupi? Një shprehje thotë: “Njoh diçka si shuplakën e dorës”. I mbyll sytë dhe prek shuplakën time. Po çfarë di unë rreth saj? Asgjë.
Filloj të mendoj për çastin e tmerrshëm përpara përplasjes. Atëherë isha në jetë. E dija se kush isha, çfarë po bëja. Isha…! Një pamje fillon të marrë formë në pasqyrë, turbullt, siç shihen pemët e largëta përmes mjegullës së mëngjesit. Ia ngul sytë si të ishte një foto e vjetër, e shlyer nga koha. Shquhet një tavolinë. Po, ja ku është. Një tavolinë e mbushur me njerëz që hanë, flasin, qeshin. Shoh një grua me një rrumbullakësi të ëmbël e të dashur, që u shërben të tjerëve. Nëna e kësaj familjeje të lumtur. Nëna ime? Nëna ime. Ngjan me ato skenat e filmave rreth jugut të thellë amerikan. Ajo sheh drejt meje e më thotë: “Mary-Jean, mos fli me sy hapur! Mbaroje pjatën!”.
Unë vrapoj drejt derës, kërcas fort mbi të, që ata të më dëgjojnë. “Mary- Jean”, bërtas. “Emri im është Mary-Jean!”. Askush nuk vjen. Kthehem te pasqyra. S’shoh më asgjë, është bosh. Pamja e këndshme e familjes sime është zhdukur. Ku shkoi nëna? Ku jam unë, vogëlushja e hijshme Mary-Jean, me kaçurrelat e errëta e të dendura dhe sytë e mëdhenj ëndërrimtarë? Boshësia është rikthyer. Përpiqem të ulërij, nuk mundem. Me dëshpërim hidhem përmbys në shtrat e qaj deri sa të më marrë gjumi. Më vonë, shumë më vonë, jehona zërash vijnë prej larg. Zëra të fortë, jo të hollë e pëshpëritës, si të minjve, por energjikë e të sigurt. Dhe drita të bardha, rrathë të gjerë drite të bardhë që digjet brenda kapakëve të mbyllur të syve të mi. Befas ndjej se kam frikë t’i hap sytë. “Ai po vjen në vete, doktor!”, dëgjoj zërin e një gruaje. U përpoqa me dëshpërim të kuptoja se ku ndodhesha. “Faleminderit, infermiere!”, edhe ky ishte zë gruaje, zë i dikujt që ka përgjegjësi. Mund të ishte veç zëri i doktoreshës. Hapa sytë, pa iu frikësuar dritës. Doktoresha më mbante dorën dhe po më shihte. Munda t’i shquaj sytë blu pas skeletit të kuq të syzeve. “Mirë djalosh”, tha ajo, “u shqetësuam për ju!”.
“Ku kam qenë…?”, munda të pëshpëritja, duke kuptuar menjëherë se qe një pyetje idiote.
“Keni qenë pa vetëdije prej disa ditësh, Xhon i dashur. Ishte një betejë, që e fituat. Përveç kësaj, i keni brinjët të thyera. Gjithsesi, gjithçka duket se do të shkojë mirë. Provoni të pushoni”. Pastaj iu kthye infermieres: “Mary-Jean, bëji një qetësues, të lutem!”.
Kur infermieria po afrohej me shiringën e mbushur me gjumëndjellës, dëgjova doktoreshën t’i thoshte: “Këta të rinjtë e sotshëm, me makinat e tyre të shpejta! Duhet të ketë një ligj kundër tyre!”. Infermieria u përpoq të më rehatonte, aq sa mund të rehatohet një njeri i ngrirë në allçi nga koka te këmbët. Dëgjova takat e saj “tak-tak-tak” mbi dyshemenë e fortë tek po largohej, tinguj që më dhanë siguri. Fill mbrapa rashë në një gjumë të thellë.
Përktheu: Arbër Ahmetaj
Të tjera nga ky autor:
- Supet
- Ujk i vetmuar
- Loja, shembja e qiellit
- Zarfi misterioz
- Plaga
- Llambë në dritare
- Verë e pasur
- Dashuri jetëshkurtër tek “Ora e ligë”
- Alpenperle (Pjesa e dytë)
- Alpenperle (Pjesa e parë)
- “Casa-Casino”-roman si një lirikë dashurie
- Arbër AHMETAJ: Në romanin “Dëmtuar gjatë rrugës”, shkrimi është festa e lexuesit
- Arbër AHMETAJ: Drita e Lavinias
- Arbër AHMETAJ: Muzikaliteti i mitit të Kasandrës nëpërmjet përkthimit
- Arbër AHMETAJ: Mbijetesa e një personazhi të vdekur
- Arbër AHMETAJ: Shenjti Valentin
- Arbër AHMETAJ: Burrë i puthur (cikël poetik)
- Arbër AHMETAJ: Refleksione mbi romanin “Biri”
- Arbër AHMETAJ: Guri
- Arbër AHMETAJ: Ora e dashurisë
Arbër Ahmetaj
Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.
-
Arbër Ahmetaj#molongui-disabled-link
