Orëve të mbrëmjes
Këtu po bie mbrëmja, po ç’kohë është atje,
Dy-tri rrugë më tutje, dy-tri sheshe më tej?
Këtu po bie mbrëmja, po ç’kohë është atje?
Këtu po bie nata, po ç’kohë është atje,
Dy-tri fjalë më tutje, dy-tri ëndrra më tej?
Këtu po bie nata, po ç’kohë është atje?
Këtu po bie heshtja, po ç’kohë është atje,
Dy-tri jetë më tutje, dy-tri vdekje më tej?
Këtu po bie heshtja, po ç’kohë është atje?
Fjalët e mia për ty
Gjithmonë ke qenë e fshehur në vargjet dhe fjalët e mia,
siç fshihet uji në mugullimën e barit,
Siç fshihet gjethi dhe lulja nën lëvoren e rreshkur të pemës,
njollë e zezë nën degët e mpira.
Flokët e tu me krela që më mbulonin fytyrën, kanë qenë
dallgët e shkumëzuara të detit dhe ajrit,
drita dhe errësira.
Krahët e shpendëve nuk fërfërijnë nëpër natë, s’i besojnë
pamjeve të veshura nga heshtja dhe terri,
me kokat e tulatura nën pupla, bëjnë gjumin e bukur të çlodhjes
dhe lagen nga ëndrra të bardha ndijimi,
gjersa të ç’mpikset agu, si një alkimi e fshehtë nga brufullon
dita me linja dhe ngjyra ylberi,
triumfi dhe flijimi.
Po unë nuk jam dita, e dashura ime, as nata.
Ashtu siç nuk jam mëngjesi, mesdita dhe mbrëmja,
unë jam një shtjellë e beftë dëshirash, midis klithmës dhe mekjes,
midis zgjimit të beftë dhe gjumit,
midis lëndës së gjallë dhe gjendjes, midis epshit të ndezur dhe stepjes,
si midis jetës dhe vdekjes,
diçka midis zjarrit dhe brumit.
Kështu janë dhe fjalët e mia që t’i nis përditë, si mesazhe që hidhen në det,
mbyllur mirë në shishet e vargjeve,
në mos mbërrifshin tek ty, me siguri do të mbërrijnë në rrjetat e peshkatarëve.
Përgatitje për një udhëtim të largët
Mora sytë e mi të lodhur dhe i futa në xhep,
Veshët i mbylla në një kuti hermetike të veshur nga brenda,
Do i nxjerr të shikojnë e dëgjojnë, vetëm po mbërrita në ndonjë ishull të shkretë
Ku luajnë natyrshëm dritat, ngjyrat dhe zërat.
Flegrat e hundës i mbusha me lecka e dyll,
Që të mos tundohen nga aromat e rrugëve dhe avujt,
Po kam një problem me gjuhën dhe me lukthin tim të mpirë,
Që duan fshehur në një qoshe të thellë e të lagësht.
Buzët e djegura nga puthje pasioni, mashtrimi,
Do i fus midis teshave, në fund të çantës së shpinës,
Të veçuara nga dhëmbët kafshues dhe nga qiellza e lartë e shijimit,
Nga frika e mëkateve që mund të na shfaqen tinëz.
Në mollëzat e gishtave vura gishtëzat që përdorte kur qepte nëna,
Kështu mund t’u ruhem tundimeve të prekjeve intime në një çast ligështie,
U vesha trashë jo nga të ftohtit, por që të mos dëgjohet si përpëlitet zemra,
Në këtë prag arratie.
Urdhërova këmbët të nisen për udhë, pa adresë, kuturu,
Po këmbët nuk binden, sikur kanë hedhur rrënjë në këtë vend origjine…
Koka gjëmon, duhet marrë nën sqetull dhe ajo gjithashtu,
Pastaj të vazhdoj rrugën time.
Posta
Unë erdha i shkruar në barkun e nënës
Një natë kur pranvera harlisej nga marsi.
Porosi e fshehtë postuar nga ati,
Mbyllur thellë si brenda një zarfi.
Atë natë ime më ish më e madhe se unë,
Si pemë që rrathët i rriten në trung.
Midis dy shekujsh, u rrita, u thinja,
Udhëtova me ëndrrat dhe këmbët e mia
Në një tokë ku kërleshen revolta dhe bindja,
Urrejtja dhe dashuria.
Tashmë ime më është më e vogël se unë,
Si pemë e rrëgjuar që thahet në trung.
Një ditë, kur të iki, siç ikin të vjetrit,
Besoj do postohem sërish për diku,
Në vend të tim ati do jetë Shën Pjetri,
Në vend të nënës një pemë e bërë dru.
Tashmë ajo pemë është prerë për mua
Dhe pret të më shpjerë në viset që dua.
Gabimi
Sikur të kisha fjetur në rregull pas perëndimit të diellit,
Sikur të kisha ndenjur në vendlindje më afër qiellit;
Sikur të isha zgjuar nën dritën me vesë të agut,
Sikur të kisha ndjekur thirrjen e vjetër të gjakut;
Sikur mos të mbushja mushkëritë me blozë miniere,
Sikur mos të ulja qafën nën telvig karriere;
Sikur mos të kisha bërë miq sekserë e politikanë,
Sikur mos të isha helmuar nga premtimet kallpe që dhanë;
Sikur mos të kisha pirë alkoolin në trishtime dhe dasma,
Sikur mos të isha tunduar nga dashuritë e gjasmëta;
Sikur mos t’i lodhja sytë me libra kaq shumë sa i lodha,
Sikur mos të isha djegur nga dhimbjet për ata që përcolla;
Sikur të nderoja pasurinë siç nderon gjethet pema,
Sikur të mbushja shtëpinë me paret e blerta, të allta, të verdha;
Sikur të shfarosja pyjet për të gëzuar qejfet më mirë,
Sikur të thosha është ditë edhe kur ish errësirë;
Sikur të kisha në shtëpi jo hartë Shqipërie, po vetëm sepete,
Sikur një copë lumi, deti e toke t’i vidhja për vete;
Sikur të mos tymosja duhanin kaq shumë nga trishtimi,
Sikur të isha apostull hileje, kurvërie, harbimi…
Mbase do kisha patur një fat të artë…
Po unë jam dhe do të jem gabimi
Edhe sikur të lindja prapë….
Histori njerëzore
Ujku,
Ha ushqimin e vet dhe të shokut;
Njeriu,
Ha ushqimin e vet dhe shokun.
Një kumbull, një qen, një trishtil
Përherë dua të ftoj në shtëpi një pemë, një qen dhe një trishtil.
Pemën ma kishte mbjellë në oborr im atë,
Një kumbull e hajthme, që më trokiste në xhama gjithë natën,
E unë ia mbaja dritaret hapur,
Që të hynte brenda.
Veçanërisht në dimër kur e fshikullonte cikma
Dhe era.
Në ag e gjeja sërish atje jashtë,
Me lëkurën të rreshkur nga brisqe prej akulli,
Me pllanga të zeza plagësh nga mpiksja e gjakut,
Plagë që më therin ende.
Qenit i bëmë një kolibe mbuluar me llamarinë,
Në fillim trembej nga zhurmat e breshrit dhe shiut,
Vraponte jashtë,
Nën rrebeshin e madh strukej poshtë trungut të kumbullës.
Më vonë u mësua me shtëpinë e re,
Me ne që s’e morëm asnjëherë brenda,
Gjersa erdhi dita që rralloi vrapin dhe lehjet,
Edhe për mua edhe për hasmit.
Vetëm trishtili na shoqëronte mbrëmanet,
Duke dëgjuar ne dhe zjarrin e vatrës,
Brenda një kafazi me tela dhe degë të thurura,
Ku ndenji gjithë jetën e jetës duke cicërirë
E duke kërcyer. Kafazi ish i vogëlth
E ai harroi fluturimin.
Në verë, kur kafazin e varja te degët e kumbullës,
Ai tulatej i trembur nga kori i çmendur i shpendëve.
∗∗∗
Në fillim vdiq trishtili, besoj nga brenga,
Në një ag ku fërfëllonin qiejt nga krahët e shpendëve.
Trishtilin e varrosa në një kuti këpucësh,
Poshtë kumbullës, në oborr.
Pastaj vdiq qeni, nga pleqëri e thellë,
Me flokë të rralluar dhe nofulla të varura.
Qenin e varrosa në një sënduk të vjetër,
Poshtë kumbullës, në oborr.
Në fund vdiq kumbulla me trupin gjithë vraga,
Me degët e thara që ia thyente era.
Gjyshja tha ta digjnim e ta kujtonim në mbrëmjet e dimrit,
Por unë nuk pranova, e varrosa brenda meje.
(Shkëputur nga vëllimi poetik “Të gjallë dhe të vdekur”)