Vije shpesh në Piazza,
Të bëje portrete, ishe lodhur
Ti shkëputeshe rrugës, por prapë
aty u ktheve si shumë të tjerë.
Pak mendjemadh filozof autodidakt
kërkoje drejtësi me afsh
Në një botë dinakësh fort i doje kafshët.
Aq fort sa kur një fëmijë turistësh
ngacmonte një pëllumb
ulërite fort me zërin prej ariu
sykaltër: “Mos!”. Babai i saj u shtang.
“Është veç një fëmijë!” dhe pëllumbi
krahëthyer, që me vete e more në
Paris, ta mjekoje, në shi, erë, diell a të ftohtë
pranë kavaletit tënd rrinte krahëkruspull.
Të shikonte me sy miku. Të besonte. Deri
në Kubë nepsi i asaj të dërgoi.
Mbolle fëmijë që kurrë s’i preke, s’i shijove.
Pastaj në pleqëri, këmbët t’u frynë keq.
Nuk dilje për turp, sedër e krenari.
U mbylle mos ta shprehje dhimbjen.
Në heshtje erdhe gjatë Luftës së Dytë,
në heshtje ike gjatë kovidit të parë.
Dhe te Pompei hyre pa bujë, si filozof,
kush e di, ndoshta dikush
do të të kujtojë
një ditë.