Ivan A. Bunin: Smerald ⋆ Revista letrare

Bluja e errët e qiellit të natës në qetësinë pluskuese të reve, gjithkah të bardha, ndërsa përqark hënës – të kaltëreme. Përqendrohesh dhe as retë lëvizin, as hëna lundron, por, bri saj, bashkë me të, pikon loti i artë i një ylli: hëna lundron prajshëm lartësish të paskaja dhe e merr me vete gjith’ e më lart këtë yll.
Ajo shtrihet brinjazi në pezulin e çelur të dritares: me kryet anuar këqyr lart – koka i endet rrotull nga lëvizja e qiellit. Ai qëndron në gjunjët e saj.
– Çfarë ngjyre është kjo? Nuk mund ta përcaktoj dot! Po ju, Tolja, mundeni?
– Për çfarë ngjyre, Kisa?
– Mos më thërrisni më kështu, njëqind herë ju kam thënë…
– Si urdhëroni, Ksenia Andrejeva.
– E kam fjalën për këtë qiell ndërmjet resh. Çfarë ngjyre mahnitëse! Edhe e tmerrshme, edhe magjepsëse. Me të vërtetë qiellore, se në tokë të tillë nuk ka. Thuajse smerald.
– Përderisa është në qiell, sigurisht që qiellore është. Vetëm se, smerald, ç’ne? Dhe ç’do të thotë smerald? Kurrë gjallë s’më kanë zënë sytë smerald. Juve, thjesht, ju pëlqen kjo fjalë.
– Po. Nuk di si të them, ndofta nuk është smerald, por rubin… Porse vërtet i tillë, që vetëm në parajsë e gjen, engjëjt, fron perëndish…
– Dhe dardha majë plepit…
– Uf, sa cinik që jeni, Tolja. Mirë e ka Maria Sergejevna kur thotë se edhe çupa më budallaqe është më e mirë se një djalë.
– Vetëm e vërteta gurgullon në buzët e saj, Kisa.
Ajo është veshur me një fustan pikëlor basmaje, këpucë fare të lira; pulpat dhe gjunjët e saj janë të plota, vajzërore, koka e saj e rrumbullt me një gërshet të hedhur prapa aq lezetshëm… Ai vë dorën mbi gjunjët e saj, tjetrën ia hedh përqafe dhe si me shaka e puth në buzët gjysmë të hapura. Ajo çlirohet ngadalë, ia largon dorën nga gjunjët.
– Ç’patët? U fyet?
Ajo ngjesh zverkun pas shtalkës së dritares dhe ai dallon se si ajo, duke kafshuar buzën, përmban lotët.
– Po ç’keni, pra, kështu?
– Oh, lërmëni të qetë…
– Por çfarë ndodhi, pra?
Ajo pëshpërit:
– Asgjë…
Dhe teksa kërcen nga parvazi, lëshohet me vrap.
Ai ngre supet:
– Budallaçkë gjer në shenjtëri!

Përktheu: Agron Tufa

Ivan Bunin, poet, romancier, kritik, përkthyes, lindi më 22 tetor 1870, në provincën Voronezh, Rusi. I pari rus, që fitoi Çmimin Nobel për letërsi, në vitin 1933. Ivan ishte djali i tretë i familjes, pas dy vëllezërve më të mëdhenj dhe dy motrave më të vogla. Duke qenë se vinte nga një linjë e gjatë e zotërinjve ruralë, Bunin ishte veçanërisht krenar që poetët Anna Bunina (1774–1829) dhe Vasily Zhukovsky (1783–1852) ishin paraardhësit e tij. Në autobiografinë e tij të vitit 1952, shkroi: “Unë vij nga një shtëpi e vjetër dhe fisnike, që i ka dhënë Rusisë një numër të madh personash të shquar në politikë dhe art, mes të cilëve veçohen dy poetë të fillimit të shekullit të nëntëmbëdhjetë: Anna Bunina dhe Vasíly Zhukovsky, një nga emrat e mëdhenj të letërsisë ruse”. Pas Revolucionit të Tetorit ikën në emigrim dhe më 28 mars 1920 mbërrin në Paris, ku edhe mbylli sytë, më 8 nëntor 1953.

Smerald

Të tjera nga ky autor: