Durim Taçi: “Të dua!”, nga Xhovani ⋆ Revista letrare

Boria kësaj radhe binte për ty, prandaj, të gjithë në shtëpi, burri dhe dy fëmijët, të ndoqën sapo u ngrite dhe të shoqëruan teksa zbrisje shkallët e pasigurt. Nuk t’i ndanë vështrimet edhe kur, krejt e hutuar, hipe në makinë e ndeshën sytë e tu; ashtu, të lyer me rimel dhe flokët e kapur lart, të jepnin një pamje edhe më të trembur.
Që prej tre muajsh, qëkur ke ardhur në Itali, ke qenë ti ajo që ka shoqëruar të tjerët. Në fillim, pas dushit, rrojtjes, mëngjesit, dilte burri yt. Ti, në të vërtetë, rrije në gatishmëri, pasi ai harronte gjithmonë diçka: çadrën, kur jashtë binte shi, celularin apo çelësat e zyrës. Vetëm kur shihje nga dritarja se dera e hapur si gojë përbindëshi e autobusit gëlltiste hijen e tij brenda, siguroheshe se ishte nisur më në fund për në punë.
Pastaj u vinte radha fëmijëve. E vogla, katër vjeç, shkonte në kopsht, ndërsa djali dhjetëvjeçar në shkollë. Ata nuk donin t’i shoqëroje. Vëllai mund ta çonte motrën në kopsht dhe pastaj t’i përshkonte lehtësisht ato pesëdhjetë metra
që i mbeteshin deri në shkollë. Por, në fillim, ngulmove t’i përcillje. Ndoshta se kështu të dukej sikur po vazhdoje jetën e Tiranës. Atje ishe mësuese pikërisht në shkollën e tët biri.
Dikur u dorëzove, por jo nga presioni i tyre, as sepse rruga nga shtëpia për në shkollë qe e sigurt, pa makina, se kalonte mes për mes një parku. Çka të shtyu të qëndroje në shtëpi, më në fund, ishte pikërisht atmosfera e shkollës, oborri plot, mësuesit, prindërit, makinat jashtë kangjellave, që sillnin fëmijët. Rrije aty e shihje derisa sheshi boshatisej. Pastaj binte zilja, fillonte mësimi dhe ti ishe e vetmja mësuese aty që shtrëngoheshe të ikje, të ktheheshe edhe njëherë në shtëpi, me peshën e rëndë të përballimit e vetme të një dite tjetër të gjatë.
Mundësitë e gjetjes punë në profesionin tënd në Itali ishin thuajse zero.
Burri yt bënte nëpunësin e thjeshtë në një zyrë tregtare. Edhe ai jashtë profesionit të tij të gazetarit, por, së paku, ia dilte të kishte një rrogë, që i lejonte të paguante kredinë, faturat dhe përballimin e shpenzimeve të tjera të përditshmërisë. Ndërsa për rrobat mendonin ata, një çift vendas në pension, që ju kishin ndihmuar edhe për mobilimin e shtëpisë me orendi të falura. Për ndonjë argëtim, kinema a teatër as që bëhej fjalë.
Këtë mëngjes hipe në makinë pikërisht me ta. Të kishin gjetur punë. Do të prezantoheshe si kandidate e mundshme për të pastruar një shtëpi, dy herë në javë.
Makina u ndal para një vile të re dykatëshe. Dera elektrike e garazhit, veshur me dru, po mbyllej, por ti arrite të shohësh një suv të bukur Porche, të një cilindrate të madhe. Pronari, punëdhënësi yt i mundshëm, sapo kishte hyrë
brenda.
Zbrite nga makina e çiftit bamirës, u përshëndetët dhe i pe se si u larguan menjëherë. U qase para citofonit dhe shtype butonin pa i hedhur sytë fare te emri. Në fakt, kjo gjë do ketë për ty shumë rëndësi pak më vonë.
U dëgjua brava, dera u hap dhe ai të doli përpara. Të përshëndeti i pari dhe, pa të lënë kohë të hapje gojën, të tha:
“Ju jeni gruaja e pastrimeve. Bukuri. Hyni brenda!”.
E ndoqe. Një burrë tek të dyzetat, veshur si bankier, në një mënyrë krejt elegante, me kostum të errët, kravatë, këmishë të personalizuar, ku duken të qëndisura germat e para të emrit dhe të mbiemrit: XH. M. Yt shoq ta kish thënë emrin e tij, por ja që nuk e mbaje mend.
U tregua menjëherë shumë i njerëzishëm. Të ofroi një kafe ekspres nga makineria, mori edhe një për vete, pastaj të kërkoi ta shoqëroje që të
tregonte shtëpinë. Korridore të gjatë, disa banja, dhoma, ballkone, ngjitje e zbritje, nuk arrite të orientoheshe fare. Pastaj u ulët sërish. Të ofroi një çokollatë, pastaj nxori portofolin dhe të zgjati një kartëmonedhë: njëqind mijë lireta!
“Jo!”, i the menjëherë. “Unë nuk punova!”.
Të erdhën në mend fjalët e kunatës, motrës së burrit, që për disa ditë të trajnoi të mësoje zanatin: si të mbaje leckën, lëndët larëse, dozat që duhej të përdorje. Edhe ajo bënte punë tjetër dikur në Shqipëri; punonte në një laborator kimik. Ti habiteshe. Sikur të ish hera e parë që pastroje, ti që mbaje gjithë familjen, megjithatë nuk hapje gojë, e ndiqje me kujdes. Por ajo që të
erdhi si rrufe e të dogji vërtet ishte fraza: “Këtu, mbaje vath në vesh, duhet të punosh kokulur gjithë ditën. Askush nuk të paguan pa bërë asgjë!”.
“Mbajini, mbajini paratë! Llogaritë i bëjmë
më vonë. Mos e vrisni mendjen!” e mori kartëmonedhën nga tavolina dhe ta futi në xhepin e xhaketës së shkurtër, duke të parë në sy me një buzëqeshje. Nuk munde të reagosh. Menjëherë mendja të shkoi te burri, fëmijët dhe u ndjeve shumë e vetmuar. Doje t’ia bëje të qartë edhe njëherë që nuk kishe punuar dhe prandaj nuk i pranoje ato para, por ai u ngrit vrik. Dukej që nxitonte. Zbriti nga një shkallë e ngushtë e brendshme dhe ta bëri me shenjë që ta ndiqje. Nuk e dije ku po shkonte. U ndale në majë të shkallëve e pavendosur, ndërsa ai kishte zbritur tanimë. Hapi një derë dhe u zbulua edhe një herë makina luksoze dhe e fuqishme.
“Më ndiqni. Ju shoqëroj unë deri në shtëpi. Andej e kam rrugën!”, tha
Ti e kishe blerë një biletë autobusi. Bëhej fjalë për tri stacione, brenda dhjetë minutave do të ishe në shtëpi.
“Do marr autobusin. Pa problem. Shkoj vetëm!”, iu përgjigje, gjoja si e shpenguar. Por ai as që të dëgjoi. Ndezi makinën dhe e la hapur derën nga krahu i pasagjerit. Iu afrove me një hap të pasigurt. Hyre, vure rripin e sigurimit dhe u ndjeve e bllokuar. Dera e garazhit u hap automatikisht. Dolët me një uturimë të fortë të motorit me fuqi të madhe.
Yt shoq të kish thënë për të thjesht që punonte në bankë, nuk të kish sqaruar që ishte drejtori. E ngiste makinën i përqendruar, i heshtur, por shpejt zbulove se po bënte një xhiro të gjatë, si ata taksistët që kërkojnë të përfitojnë një pagesë të mirë.
“Është rrugë me një drejtim. Prandaj do na duhet të bëjmë, për dreq, një copë më të gjatë se autobusi”, të tha shpenguar. Nuk reagove. Pe tabelën e ndalimit; kishte të drejtë.
Pastaj hytë në një rrugë të ngadaltë. Një vajzë e re, afrikane, ju ngriti dorën. Ishte gati lakuriq. Ai bëri një manovër të shpejtë dhe e shmangu, pa hapur gojë e pa të hedhur asnjë vështrim. Ule kokën që të mos shikoje, derisa u ndalët edhe njëherë tjetër. Këtë herë, vajza ishte e bardhë. E njohe nga trishtimi që kishte stampuar në fytyrë, ishte shqiptare, ishe e sigurt, nuk mund të gaboje, sapo i pe tiparet, sikurse atë krenarinë absurde në kushtet në të cilat ndodhej. Pastaj foli dhe e vulosi gjithçka theksi tonik!”.
“Ndalni makinën!”, bërtite e lemerisur. “Shkoj vetëm!”.
“Nuk mund të ndalojmë këtu!”, të tha. Edhe për këtë kishte të drejtë. “Nuk keni pse të shqetësoheni. Për fat të keq, kjo është Italia!”.
Me të lënë atë rrugë qorre, përfunduat krejt rrotullimin dhe u kthyet edhe një herë në pikën ku rrotullohej autobusi. Nga aty ishin ende edhe shtatë minuta për në shtëpi. Të kërkoi emrin e rrugës, pastaj të la para hyrjes.
“Për oraret do t’ju telefonojë gruaja ime”, të tha. “Ju përshëndes. Shihemi herën tjetër!”.
Banoje në katin e katërt, por nuk deshe ta përdorje atë çast ashensorin. Kishe nevojë të fitoje kohë për të marrë veten. Kokën e ndieje plumb. Ngjisje shkallët dhe mendoje çastet e prezantimit, shoqëruar me shumë dyshime.
Ndërkaq, në celular, një “Motorola” e vjetër, pe shumë thirrje të humbura nga burri. Nuk doje të flisje me të në ato momente. Hyre në shtëpi dhe në fillim përqafove fëmijët, që të ulje pak tensionin. Pastaj u mbylle në dhomën tënde dhe more burrin në telefon.
“Si shkoi?”, të pyeti. “Të mori në punë?”.
“Po. Pres të më marrë në telefon gruaja e tij!”.
“Bukuri! Nuk je e kënaqur?”.
“Më pagoi!”.
“Mirë!”.
“Por nuk kam punuar ende!”.
“Do të mbajë lidhur. Ka frikë se i ikën!”.
“Por më dha njëqind mijë lireta!”.
“Ku e ke fjalën? Të shoh të shqetësuar!”.
“Jo. Nuk… nuk dua të pranoj!”.
“Hë, se flasim më vonë!”.
“Të dua!”.
“Të dua edhe unë!”.
Si mbylle telefonin, kontrollove xhepin e majtë të xhaketës. More kartëmonedhën dhe nise ta shihje, ta rrotulloje. E afrove më shumë dhe vure re diçka të shkruar me laps. Nuk munde ta deshifroje mirë; shkove pranë dritares, në dritë dhe lexove fillimisht rreshtin e parë, “TË DUA!”, me kapitale, dhe rreshtin më poshtë, shkruar me germa dore: Xhovani.
Nuk të mbante vendi, t’u kujtuan edhe germat e para në këmishën e tij: XH.M.
I telefonove sërish burrit.
“Po çfarë emri na paska ky bankieri?”, i the duke qarë.
“Po tani çfarë ke?”.
“Më ka shkruar: “Të dua, Xhovani!”.
“Xhovani! Ja, prit sa ta shikoj. E kam shkruar
diku. Po qetësohu, prit të kthehem dhe flasim se çfarë mund të bëjmë!”.

(Shkëputur nga libri “Nga një derë tjetër”, fitues i Çmimit Kombëtar të Letërsisë, për kategorinë “Vëllimi më i mirë me tregime i vitit”, 2021, për teknikat e tregimtarisë moderne dhe përvijimin e kronikës letrare të kohës sonë, duke u përqendruar në filozofinë e ballafaqimit me tjetrin.)

“Të dua!”, nga Xhovani

Të tjera nga ky autor: