Arbër Ahmetaj: Ujk i vetmuar ⋆ Revista letrare

– Ja, po ta them me dy fjalë: të dua!
Ti më këqyr si të jem shtremban e më thua: “Mjaft!”. Jam i bindur që do doje të shtoje: “Shkërdhatë burrë!”. Kjo do të qetësonte. Po si unë edhe ti e di që nuk jam e s’mund të jem shkërdhatë burrë. Në fakt nuk jam as burrë. Fare. As që ka lidhje me burrin kjo histori.
Kjo është ngatërresa e brymës me diellin në mëngjes. Njëri duhet të zhduket. Sa herë e ke luajtur rolin e diellit, që fshihet për t’më dhënë shansin të shkëlqej! E kam shndritur mëngjeseve… deri nga dreka. Kaq është jeta më e gjatë e brymës. Pastaj befas je bërë ti brymë: “Bëhu diell shpirt”, më thoshe e më ke penguar të shndris, që të jetosh ti, si brymë mbi lule e bar deri në mbrëmje. Si diell, as si diell s’kam dashur të shkëlqej, sepse çdo dridhje e jotja mbi petale e fije rudine ma dridhte zemrën se mos shkriheshe e më hiqeshe prej syve. Kjo është drama e diellit, që i pëlqen të djegë. Po, kur ti je brymë e unë diell, unë s’duhet të shkëlqej kurrqysh. Kur unë jam brymë e ti diell, s’ka dert. Thahem prej rrezeve të tua. Bëhem avull të shuaj etjen e qiejve që të rrethojnë.
Ti e di: unë jam një mësim algjebre. I njëjtësuar me ipsilonin që nuk duhet ta marrim parasysh deri në momentin që na intereson ta pjesëtojmë, ta shumëzojmë, ta vendosim poshtë ose lart një thyese.
Po bëhem i zoti në aritmetikë pas kaq dekadash, pas kaq llogaritjesh, pikëpyetjesh, të panjohurash: më do, s’më do kjo grua!

“E ke gabim! Shumë pak të duhet të bëhesh ai që dua!”, më thua.

Pak, po, vërtet pak. Për shumë pak po e humb këtë grua. Po e humb se nuk i shkruaj të dielën apo të shtunën, se nuk marr trenin drejt saj të hënën, të martën, të mërkurën, të enjten, të premten, të shtunën e të dielën. Po e humb se më duhet të punoj të hënën, të martën, të mërkurën, të enjten, të premten, të shtunën e të dielën. Po e humb se kur nisem drejt saj e gjej rrethuar nga njerëzit që do e që e duan, të cilët nuk janë aq pak sa mund t’u bësh dredha apo hile, por janë një qytet, një planet i tërë. E mua më duhet të dal jashtë sistemit planetar për të qenë vetëm një sekondë me të, për ta puthur ku i pëlqen, për t’i thënë se e dua.

Pastaj ulem e shkruaj. Se kështu kujtoj se ia dal shtresave kozmike që më ndajnë prej teje. E ia dal, se kam një kujtesë arome. A të kujtohet qeni i Uliksit që njohu të zotin? Si mos me të njoftë unë ty, o zot?! Ti ndoshta kujton se kjo më zvogëlon në qen: ashtu qoftë!
Në një histori të shkruar mirë do doja të isha qeni yt. Ta kisha qafën shtrënguar në një rrip që ti e mban në dorë; të ecja kah ta merrte ty mendja; t’më lejoje të pshurrja ose t’u merrja erë shtyllave, qosheve, luleve, gurëve e kishave kah kemi kaluar bashkë kur unë isha i yti… si burrë. Tashmë si qen më pëlqen më tepër, sepse të paktën s’kam më nevojë të shkruaj romane, letra, poezi, betime, karllëqe melodramatike, për të treguar sa të dua. Tash jam qeni yt! S’di të shkruaj. Më merr me vete, më shëtit andej nga ecnim bashkë: te xhamia e vogël, te teqeja e mbuluar me myshk, buzë rrugës së pyllit, ku zogjtë hutoheshin e humbnin veriun kur na shihnin duke u puthur; më merr në të gjitha shtigjet mes bjeshkëve, ku i bënim fluturat të çmendeshin nga përqafimet tona. Unë jam një qen i kujdesshëm. I kam njohur qentë që i vogël. S’dua të ha, s’dua të pi, s’dua të jem i lirë, jo asesi i lirë, dua të jem qeni yt. Qeni që ti e do. Sepse kjo dashuri më bën një qen të mirë, të dashur, pothuajse qen të lirë. E kjo është ëndërr liberale. Ahh, prit! Nuk e di nëse ti e do vërtet këtë, shpirt! S’të kam pyetur asnjëherë se çfarë qeni më do. Ndoshta më do këlysh ujku, këlysh të pashpirt, që i leh hënës e qiejve? Ndoshta më do zagar, që ndjek në pellgje rosat që gjuan ti. Qen, që ua prish gjumin dhelprave e i nxjerr nëpër lëndina, ku “shefat” gjuajnë e vrasin çfarë lëviz. Unë s’të kam pyetur shpirt nëse më do qen të prajtë, që afrohet te dera, të puth këmbët. S’më shkoi ndërmend të të pyesja nëse më do qen që ruan oborrin, tufën e frikërave e dyshimeve të tua. Një qen i dobishëm. Qeni i hijeve të tua. Se, qen për qen, isha bërë krejt çfarë do ti, shpirt. Por, me qentë nuk sillet njeriu si ti: më ke marrë m’qafë, ti s’më ke mësuar si duhet. Në fillim më deshe si ujk! E unë mbeta siç më deshe ti e s’ndryshoj dot më! Nëse do qen, kam e-mail-in e disave prej tyre! Shkruaju në emrin tim: do ishin të lumtur të të binin në gjunjë.
Unë po i ngjitem bjeshkës, vetmisë e po lëpij plagët e mia… ujk i vetmuar!

Të tjera nga ky autor:

Rreth këtij autori

Arbër Ahmetaj

Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.