Kur poetët nuk shkruejnë
Kur poetët nuk shkruejnë,
bajnë dashni
dhe mbledhin eliksir për vargjet e ardhshme,
i lidhin ndjesitë nyje nji nga nji brenda vetes,
për me i nxjerrë bishat e tyne ma vonë, kush e di se kur,
varg pas vargu,
frymë pas fryme.
Kur poetët nuk shkruejnë,
ushqehen me kangë të natyrës, të tokës, të përtej botës,
i ngjyejnë muret e shpirtit me tinguj,
për me e nxjerrë krijesën e vet tingullore, ma vonë, nuk i dihet se kur,
fjalë pas fjale,
notë pas note.
Kur poetët nuk shkruejnë,
e vrasin veten me makiato të vogla, të serviruna me përtesë,
me pikëza përditshmënie të mbushuna me kotësi,
për me i nxjerrë fantazmat e tyne prej vorrit të asaj vetëvrasjeje
ma vonë ose gjithmonë,
hije pas hijeje,
lutje pas lutjeje.
Kur poetët nuk shkruejnë,
qajnë për vargjet e pathanuna, për vargjet e vdekuna brenda tyne,
e lajnë qenien e tyne në lotët e hidhun të krijimit,
për me e nxjerrë krijesën e vet lotuese, ma vonë ose kurrë,
aht pas ahti,
dhimbje pas dhimbjeje.
25/09/2021
Shi kohe
Rigon shi i rimtë çastesh mbi ftyrat tona të njoma,
që janë shtri përballë botës si flamuj të bardhë
t’pashkruem,
si nji tabllo shprese e dëshpërueme për pak qiell,
në kërkim të nji deti dallgësh harbuese.
Rigon shi i rimtë grimçastesh të dhurueme prej Hyut,
ftyrat ujiten me kohë e në to mbijnë lule.
Pikon shi i prajtë kohësh në shpirtnat tanë heshtakë,
që gjallnojnë tue u ushqye me pije fjalësh e pelim,
me legjenda të shkrueme në lëkurë,
tue u dehë me eliksirin e nji jete të denueme me harrim.
Pikon shi i prajtë grimkohësh i përcaktuem për ne,
shpirtnat ujiten me kohë e në to mbijnë pemë.
Bjen rrebesh kohe në trupat tanë të vetmuem,
që frymojnë tue pi prej heshtjes së hijeve,
tue pi gjakun e hidhtë të vetmimit
që shtegton,
vrapon,
gulshon,
si shtërngatë e mërrolun dimnore.
Bjen rrebesh kohe në trupat tanë si destini i fundit,
trupat ujiten me kohë e në ta mbin shkretina.
Asht mars
Asht mars dhe nji buzëgaz i sapolemë mundet në cep të buzës me t’u mpi
e gropëzat e faqeve me t’u ba vorr i kangëve të pamunduna me u këndue.
Asht mars dhe nji lot mundet në cep të synit me t’u ngri
e qerpikët e zi me t’u ba strehë të akullta për andrrimet e pambërrime me u pjekë.
Asht mars dhe lulja e dhomës sime sheh tej dritores me habi fëminore
e në gjethet e saj ndihet nji tingull i mbushun rrast me bardhësi dëbore.
Fillimi ynë
Në fillim qajmë,
se mbrenda nesh rrzohen mure të bardhë e të bardhë si bora.
Në fillim qajmë se asht ça toka aty ku na u ka zgjatë dora.
Në fillim qajmë e si me pasë frikë prej t’qames i fshijmë lotët saora.
Mandej heshtim,
se mbrenda nesh asht ngritë nji mur, si qiejt plot sorra, të zinj sterrë.
Mandej heshtim se asht hapë nji gropë afër e larg vetes sa nji skëterrë.
Mandej heshtim se s’mujmë krejt gjarpninjtë e zi të mendimeve me i vjellë.
E në fund vdesim,
se mbrenda nesh ka orla të egra që na i grijnë rropullitë.
Në fund vdesim,
për mos me qa ma, natë as ditë.
Në fund vdesim,
e marrin fund stinët e mallkueme prej së njëjtës ditë.
Heshtja jonë
Heshtja jonë asht e përbame prej fjalësh të lidhuna nye,
prej tingujsh të vdekun brenda rropullive,
prej vetjesh të panjohuna që s’dimë si janë ndërkye,
në mish e gjakun e epërm të perëndive.
Heshtja jonë asht vetvarja e fmijës së lanun vetun në dhomë,
asht litari i bamë gati në pemë që ngeshëm e pret trupin e njomë.
Nuk ka za të gurtë që mundet me e thye heshtjen e pagojë,
kët’ krijesë mizore të ushqueme me drojë.
E zbeme në ftyrë dhe e stërkequn në qenie,
e mbime në shpirt dhe e lulueme në dhembje
na i ban jetët mrrolje qiejsh në ngarendje,
pa ditë se kur ka me u shprazë krejt kjo prej mendje.
E kem’ harrue veten
E kem’ harrue veten brenda katër muresh,
në shkallët që i ngjesim dhe i zbresim kush e di sa herë në ditë,
si sizifë të markuem me destinin e parathanun,
si endacakë të lidhun brenda nji rrethi vicioz,
me pamundësinë për me kërkue të varun në qafë,
si nji medaljon dështimesh të parrëfyeme tek askush.
Nuk e dimë ku asht vetja,
e ndame pjesë-pjesë,
në copëza, në thërrime, në kokërrza vogëlane…
Pak mundet me u gjetë në ballkonin e stërmbushun me tesha,
në përsosmërinë e palosjes e bardhësisë,
bash si andrrat e dikurshme.
Pak mundet me u gjetë në kuzhinën e stërmbushun me gatime gjithfarësh,
në shijet parajsore të ngopjes dhe mbingopjes,
të teprisë mbi tepri.
Ndonji pjesë e saj noton në të zitë e kafes,
që e shërbejnë çdo ditë,
në këshillat që na jepen pa i kërkue,
në ankesat e pafundme që kanë ngatërrue adresë,
në pritjen e përhershme që e kem’ pre në besë.
Në kremastarët e mbushun me këmisha të hekurosuna,
në vijën e drejtë dhe të përsosun të pantollonave të errëta,
në troshat që mblidhen për me u hedhë në kosh,
sa herë që hamë dëshira në sofrën e shtrueme me dashni.
E kem’ harrue veten,
e kem hapërda në mijëra pjesë,
të cilat gjallojnë para syve tanë,
tue na ba me u zvogëlue çdo ditë…