Sa herë Janoshi, kasapi, therte një lopë, Katarina shkonte me shportën dhe priste pranë gardhit, në një stol diku në hije. Kishte edhe gra të tjera që prisnin ashtu, por ngaqë ajo kishte shtatë fëmijë, i vinte radha që të merrte më shpesh rropullitë e lopës. Janoshi u shiste për fare pak para grave të veja dhe atyre, burrat e të cilëve nuk ishin kthyer nga lufta. Ai ishte njeri dashamirës, i ndihmonte të gjithë aq sa mundej, duke i shpërblyer në këtë mënyrë për një gjest të mirë e të bërë shumë kohë më parë, kur mbeti jetim dhe u rrit me kujdesin e të gjithëve në fshat. Djemtë e Janoshit e morën lopën dhe e varën në çengelin e kapur në trungun e trashë të ahut përballë thertores. Ahu ishte më i vjetri, më i vjetër se fshati, ndoshta më i vjetër se bota që njihte ai. Katarinës i vinte keq për lopën, por nuk kishte çfarë të bënte, i vinte akoma më keq për fëmijët e saj. Nuk shihte në drejtim të kasapëve, ndërsa i rripnin lëkurën me kujdes që të mos e prisnin. Nuk i pëlqente mishi i ngrohtë që shkëlqente në dritën rrezatuese të verës. Gjatë kohës që priste, sodiste kodrën në fund të rrugicës dhe numëronte kumbullat në kopshtin përreth kishës së vjetër. Kur dielli shfaqej mu sipër tregut dhe pasqyrohej në vitrinën e dyqanit të Iolës, ngrihej dhe i afrohej thertores. Janoshi ishte gati për ta ndarë mishin dhe të hidhte në shportën e saj barkun e lopës, zorrët, mushkëritë, veshkat dhe gjërat e tjera pa vlerë. Po të donte, i jepte dhe një copë mish, nëse jo, jo. Gjithmonë e mbante mëlçinë, sepse ia shiste Mikloshit, dentistit, i cili e hante të pagatuar për t’u rigjallëruar, ngaqë e kishte gruan e re.
Katarina e merrte shportën dhe nisej për në shtëpi, por shporta e rëndë e tërhiqte mënjanë. Ndalej te burimi, nxirrte rropullitë nga shporta dhe i lante disa herë në ujë. Derisa ato kullonin të rreshtuara mbi bar, ajo pastronte shportën dhe e mbulonte me gjethe të mëdha rrodhe. Të brendshmet e lara i vinte përsëri në shportë, e mbështeste pranë ullukut që ta merrte në kurriz dhe nisej. Rruga deri te porta e saj zgjaste gjysmë ore. Në shtëpi, fillimisht, ushqente fëmijët, pastaj kalonte gurin ranor mbi thikën, gur me të cilën më përpara Joni mprehte kosën. Shihte nga dritarja Mëgurën, kodrën si një kambanë e përmbysur. Zbrazte rropullitë në cofën e madhe, pastaj i merrte me radhë një nga një dhe i pastronte nga lëkurat dhe kërcit, me të cilat ushqente macet dhe qenin. Rropullitë i mbante në ujë të ftohtë për një kohë. Barkun dhe zorrët i fërkonte mirë me kripë të trashë dhe miell misri, derisa zbardheshin. Më pas i shpëlante prapë në ujë të freskët, që e nxirrte nga pusi. Kur ishin të gjitha të pastra, i vinte të zienin dhe, ndërsa të zbuteshin, pastronte një tas të madh plot me qepë; pastaj i priste, i kriposte dhe i skuqte me vaj kungulli. I spërkaste kripë, piper dhe shumë trumzë, ndonjëherë duke shtuar dhe bishta jeshile hudhre dhe qepë. Ndonjëherë. Në fund, kur qepa dukej si e qelqtë, e zbutur mirë, e spërkaste me piper pluhur djegës dhe i shtonte copat e specave të pjekur, e përziente mirë në tenxhere dhe e tërhiqte mënjanë. Rropullitë e ziera i priste me thikë ose i grinte në makinë dhe i përziente mirë me qepën dhe erëzat. Atë përzierje e shtronte në tepsi të madhe, të lyer mirë me sallo. E fuste në furrë, pasi nxirrte bukën, dhe e linte aty nga mbrëmja deri në mëngjes. Nxehtësia e furrës pakësohej, sepse nuk e forconte zjarrin, ndaj nuk kishte rrezik të digjej a të piqej shumë, kështu që në mëngjes, kur zgjoheshin, çorba, ushqimi i vjetër i kohëve të vështira, ishte gati për t’u ngrënë. Ajo që mbetej në tepsi, pasi të ngopeshin të gjithë, zbritej në thellësinë e pusit, sipër ujit. Aty ishte freskët, errësirë dhe nuk kish asnjë rrezik nga mizat. Aq kohë sa çorba rrinte në freskinë e pusit, Katarina i dërgonte fëmijët të mbushnin ujë të pijshëm te burimi buzë pyllit. Aty u dashurua për herë të parë me Jonin dhe mbase prandaj uji i atjeshëm i dukej gjithmonë më i ëmbël se ai i pusit. Dhe mbase kjo ishte edhe arsyeja pse dita kur hante çorbë e pinte ujë burimi, i dukej si një lloj feste.
Shqipëroi Oana Glasu