Nji krismë e lehtë metalike me ritëm të ngadalshëm.
Nji hije që lëviz. Nganjiherë krisma bahet e randë, mbytëse. Si shpërthim. Rrëzohet. Për sa kohë? Nuk dihet. Dhe në kuvlinë prej betoni përsëri lëvizje. Në murin e bardhë që t’i lëbyr sytë, rrazë tavanit shumë të naltë, në vend të dritareve, nji vrimë rrumbullake. Nji copë qiell si sy përbindëshi. Po drita e synit shteron shpejt. Hija e ndjen se erdhi n a t a. Nata lubi. Diçka i randon në zemër. Lëviz ngadalë. Lëpin buzët. Flakë i digjet krahnori. Kërkon ujë. Ka kohë që kërkon ujë.
“Sa i mirë asht uji! Me shijen e tij asgja s’krahasohet. I lumtun asht ai që ka mundësi me pi ujë. Që pi ujë sa të dojë e kur të dojë. Ujë të ftohtë. Akull… Shpesh acarohet nervash. I kruhet ndonji pjesë shtati, gja që mund t’i ndodhë kujtdo. Po ai s’mundet me e prekë me dorë. Me lakmi dërrmuese shikon paguren me ujë. Ja, tek kambët e ka. Po ai s’mund ta prekë dot, ndaj i duket sikur pagurja po tallet me të. Ngërdheshet. Gishtat e âjun shtypin njeni tjetrin. Dhe lëviz ngadalë. Lëpin buzët. Mezi kapërdihet.
Para syve të tij, skena të ndryshme-drama e jetës. E për çudi, ashtu në kambë, pa lapës e letër, rreket t’i kthejë në skica e poezi. Kjo lloj pune i fal njifarë kënaqësie. Ia qetëson disi vullkanin e mbrendshëm. Kështu dita i kalon si flluskë sapuni. Kurse N a t a… ajo nuk mbaron kurrë.
“Edhe sonte shpëtova…- thonte me vete kur ndigjonte britmën e shkyeme ÇOU! Dhe ngrihej me nji farë shprese. Se nata të han. Që fëmijë e kishte mësue këtë shprehje. Por vetëm tash po e ndjen peshën e saj të randë. Se ai e di këtë, që të dënuemit me vdekje i ekzekutojnë natën.
“Me vdekje!… E pse?! O tokë, sa e fortë je!
Pa dashje vuni buzën në gaz. Iu kujtue dita kur e hypën në nji makinë pa páre dhe e sollën këtu në burgun qendror.
“Do të jetë keqkuptim dhe kanë me më lirue sapo të sqarohet çështja, -mendonte. -Sa i trashë paskam qenë! Po se mos asht hera e parë që ia them vetes këto fjalë. E ç’ndodhi mandej!… S’ka gojë që e kallzon. S’ka njeri që e beson! Çka s’ndodhka në këtë botën tonë!… Çudi që jam gjallë!”.
“Mos vallë kjo që po përjetoj asht nji andërr? Nji andërr e llahtarshme?” Por jo. Ja prangat… Plagët… Dhimbjet…
Jashtë akull e borë. Dridhet nga të ftohtit. Edhe nga frika. Nuk i flihet. E vrasin edhe hekurat. Ngre kryet dhe shikon synin e zi të përbindëshit. Dhe zemra i ngushtohet. Koha ka shtangë në vend. E tanë qenia e tij asht shndërrue në dy veshë të mprehun pipëz. Në dy veshë që presin:
uturimën e nji makine
hapat e randë në rruginën e nëndheshme,
cingërimën shporuese të gjerdanit me çelësa…
“V d e k j a… Ti je dhe nuk do të jesh… Do të pushkatohesh. Çdo natë mund të jetë e fundit. E tmerrshme! Edhe ma zi kur janë të tjerët ata që vendosin të mos jesh, teksa ti nuk e meriton këtë!…
Ndalu, ndalu mendje! Mos ik!
Banu burrë! Mandej nuk i dihet…
Fjalët e mira nuk ta pushojnë dhimbjen.
Të dobëtit. Ti e di kangën: “Mos m’i lidh sytë me shami / due me i pa plumbat me sy!
E Sali Ukella i lagjes sate, burrnisht qëndroi para xhelatëve. Tri herë u tha: “Qitni, he ju dhjefsha n’ta!
E Marije Shllakun, sokoleshën, vetë e pe si u tall me vdekjen!
Po unë s’jam si ata…
Nuk je, por banu si ata!
Po. Duhet të tregohem burrë i fortë, sa me i thanë dy fjalë.
Heshtjen e natës, që emnin e kishte vdekje, e then muzika e nji televizori, tingujt e së cilës vijnë nga syni sterrë i përbindëshit. Për njeriun-hije kjo ngjante si muzikë funebër. Mbas pak, edhe andej nga rrugina e nëndheshme vinin tingujt e nji hareje kangësh e vallesh. Gëzojnë njerëzit-blu. Asht nata e netëve – Nata e Vitit të Ri. Para hijes, nji botë plot gjallni. Ftyra të gëzueme… Buzëqeshje të shpengueme… Cakrrime gotash… Kangë e valle… Puthje e urime…”.
Lëviz me mundim. Buzët i ka shkrumb. Don me u kapërdi, por nuk mundet. Kërkon ujë. Vetëm ujë! Ujë, pa le të vdesë!
I ngrimë shtang qëndron para pagures me ujë. Shikon. Harron se ku asht…
GJUMË! – urdhnon syni përgjues i sportelit. Hija shkundet. Vështron derën e randë të ngarkueme me hekura dhe lëshohet si shakull mbi batanijet e pluhunosuna. Hallkat e duerve dhe të kambëve, të stolisuna me dryna ngjyrë ari – MADE IN HUNGARY – ia lënduen dregëzat, të cilat filluen sërish me i kullue gjak.
Asht nata e Vitit të Ri, goja e tmerrshme e nji përbindëshi që mezi pret ta gllabërojë tanë jetën e tij të brishtë.
(Shkëputur nga libri “Nata e 39 netëve”)