Press "Enter" to skip to content

“Një prani në ikje” botohet edhe në italisht: fragment nga libri në shqip

Nga Durim Taçi më 27/12/2021

∗∗∗

Është e gjitha një e papritur që vjen nga diku jashtë teje, por, çuditërisht nuk habit, një kureshtje që ti nuk di ku po të çon. Merr shkallën e parë elektrike që të kap syri dhe zbret, kërkon por nuk e di kë apo çfarë, mbase thjesht do që të shkosh poshtë, të kapësh fundin njëherë e pastaj të ngjitesh lart, se je gjendur në mes e këtë nuk e duron. Sapo nis, në zbritje, kthen pak kokën majtas dhe e vë re, aty poshtë, imcake, e pa interesuar, një kokë ovale që vjen e zgjatet, në zbritje, duar të mbështetura mbi një banak të gjerë e të bardhë, një figurë që ngadalë bëhet e njohur për ty dhe ti habitesh për herë të dytë, kësaj radhe i shtyrë nga diçka që nuk e njihje brenda teje, një mall, si ai që të godet në zemër fill pas një shikimi në ikje, por këtu është pa objekt, pret që ajo të ngrejë pak kokën e të vërë re. Vajza largon flokët nga balli e bëhet gati për një veprim që ty të duket si hera e parë, je vetëm ti në atë shkallë, po të shikon. Tani figura e saj zë e shndërrohet. Pavijoni po mbyll, njerëzit që shkojnë e vijnë janë, pjesa më e madhe, personel i grupit shërbyes të Ekspozitës. Ajo nuk lëviz që të dalë përpara, po ti e vë re energjinë që e shtyn ta bëjë një gjë të tillë, duket se është aq e fuqishme sa, dëshira e pamasë, nuk e gjen dot gati trupin e saj. Sot është 28 tetor. Dita e fotografisë në Chekpoint Charlie. T’u kujtua. Çfarë koincidence! Por kjo nuk ndryshon asgjë. E ti nuk po vjedh asgjë! Ajo po lë pas atij banaku të pavijonit të Shqipërisë mbrëmjen e radhës. Po ta shikosh skenën nga jashtë, nuk ndodh asgjë e veçantë. Ti afrohesh e shikon sytë e saj që të vrojtojnë sikur po vërenin një objekt të mrekullishëm, bebëzat lëvizin, si gjatë aktit të leximit e ti mbetesh i ngrirë. Ta thotë më vonë, edhe ajo ka përjetuar pothuajse të njëjtën skenë, domethënë një tjetër, të sajën, por të ngjashme.
“Adea!”
“Donat!”
U hedh një tufë çelësash dy kolegeve që rrinë superëna pas banakut të gjatë dhe fillon të ecë drejt teje me një start që zgjat në rrëshqitje gomash që nxjerrin tym, si ai i një makine garash që akumulon shumë energji për t’u lëshuar fort përpara, bën edhe ti të njëjtën gjë, në sinkron, afroheni ngathët në fakt, duke mos ia ndarë vështrimin njeri-tjetrit, por këtë mund ta shikojë një sy i jashtëm. Edhe ti ke akumuluar energji të ndryra gjatë këtij udhëtimi njëmujor, deri këtu, me tren, një ndalje e veprimit njerëzor i së njëjtës natyrë, që kur çlirohet përplaset, deri në shkatërrim, digjet apo bashkohet në ngjizje. Përqafimi është i gjatë, se duhet të përballojë shkarkimin e parë të emocionit, valë-valë, e nga jashtë duket si një pemë vetmitare në një fushë djerr, mbërthyer mirë nga trupi i hajthëm i një kulpre. “Shkojmë” të thotë e ajo, se e di se ku do të çojë. Ti je i huaj këtu. Por pak a shumë e di dhe habitesh. E ngjisni tani bashkë shkallën. Ti nuk je Orfeu, e di, por sërish nuk rrezikon, nuk do ti rrish para, nuk të duhet një kthim koke pas. Rrini bashkë në një linjë, kapur për beli, mahnitur nga kjo habi që nuk habit, që po ju ngre lart drejt qiellit.

Le të fillojë festa. Stolat e gjatë prej druri gjithë shkëlqim jepen nën peshën e njerëzve në një vallëzim të hareshëm. Krahët e bëshëm të grave gjermane në shërbim mbajnë nga tre kriko birre njëlitërshe kapur në secilën dorë, të cilat i ulin mbi tavolinë dhe i shtyjnë drejt pjesëmarrësve që zgjasin duart si stacione metroje në pritje të trenit të vet. Adea, e shkathët pret birrën, ti e shikon dhe bën si ajo, kap krikon tënde. Një urim i shpejtë. Buzët e fryra të saj vishen me shkumë të bardhë, edhe tuat. I ulni krikot. Ju shtyn gjithmonë ajo habi që nuk habit. Afroheni ngadalë, ulur, krikot përplasen por nuk thyhen, kofshët preken e ngjiten në afrim, ktheni pak trungun drejt njeritjetrit dhe i zhytni buzët e zhuritura në shkumën e freskët të birrës, deri në mish. Një shkëputje e beftë e trupave, një shikim i fundit, tani, por pa u larguar shumë, që të mund të rifilloni më me afsh. Buzët ngjiten e fill rrëshqasin lirshëm tek njeri-tjetri, gjuhët takohen si dy udhëtarë në rrugë e shkojnë për të kërkuar nektar gjithmonë e më thellë, secili për hesap të vet, duart rrëshqasin nëpër shpinat, derisa ndalen pas një shiu të lehtë duartrokitjesh. Shkëputeni ngadalë dhe takoni gotat me të gjithë. Adea të njeh me personat e tjerë të tavolinës. Janë të gjithë nga kombe e nga raca të ndryshme. Pas trokitjes së gotave filloni të hani: Würstel, lakra dhe një bukë të butë. Mbërrin çasti i këngës. Adea ngjitet mbi tavolinë dhe fillon të këndojë e të kërcejë. Hipën edhe ti dhe përsërit atë që bën ajo.

Und ich flieg, flieg, flieg, wie ein Flieger /bin so stark, stark, stark, wie ein Tiger /und so groß, groß, groß, wie ‘ne Giraffe /so hoch uoh-oh-oh /und ich spring, spring, spring immer wieder /und ich schwimm, schwimm, schwimm zu dir rüber /und ich nehm, nehm, nehm dich bei der Hand /weil ich dich mag und ich sag: Heut ist so ein schöner Tag – la, la, la, la, la

Merrni prapë birrë. Kënga përsëritet, për tre herë. Pastaj, vjen një moment kur dikush përshëndet e ikën. Prishet magjia. Është një fllad i ftohtë vjeshte. Ti mbulon Adean dhe çoheni, përshëndetni edhe ju. Vazhdoni të ecni të përqafuar, pa mendime në kokë. As hëna e plotë dhe e shndritshme nuk ngjall habi. Bëni përpara e ti nuk e di ku po shkon, nuk e njeh strukturën e EXPO HANNOVER 2000. Befas mendon se e gjitha kjo do të mbarojë pas pak, do të fillojë ai që quhet kthim, po për ku?
“Fle këtu afër?”, e pyet.
“Po. Por sonte dua të ndërroj vend!”, të thotë dhe nuk t’i ndan sytë. Merrni metronë. Hoteli i shkrimtarëve është në pjesën veriore të Hanoverit. Vagoni ka një dritë të zbehtë, të ngjashme me atë që do hedhë hëna nga dritarja, kur ajo duket, se metroja e Hanoverit zbret nën tokë e ngjitet në sipërfaqe, pa pushim. Nuk ka vend historia e Orfeut dhe e Euridikës këtu. Mund ta vizitoni ferrin tuaj sa herë të doni e të dilni sërish lart në sipërfaqe.
Merr zemër dhe i pëshpërit asaj në vesh: und ich nehm, nehm, nehm dich bei der Hand weil ich dich mag und ich sag: Heut ist so ein schöner Tag – la, la, la, la, la! I mban dorën, e afron tek buzët, ia ngroh, ia puth.
Zbrisni. Në sallonin hyrës të strukturës hotelore, Patrik dhe Helen, po pinë një cigare tek shkallët, me letra në dorë, si dy strategë. Të zgjasin një edhe ty. Ti e merr pa u shqitur nga Adea. Është programi i etapës së Europës Lindore. Ndalesa e fundit e udhëtimit do të jetë në nëntë shtator me festimet mbi Mur, në Berlin. Ngjiteni. Dhoma jote ka numrin 207. Fut kartën dhe ndizen të gjithë dritat, nis edhe ajo zukama e frigoriferit të vogël që nuk do t’u ndahet gjatë gjithë mbrëmjes. Boll tani, është ora për të folur, një shkëmbim i parë fjalësh, një premtim. A nuk frikësoheni nga kjo marrosje që nuk po di të ndalet? Por, ka një kureshtje që ju shtyn të ecni përpara. Hidheni mbi krevatin e madh të përqafuar, putheni, tani të vetëdijshëm që kjo nuk është më puthje e parë, është e fundit, të parën e kishit si monedhë besimi që ju shtyu të shijonit puthjen tjetër, atë të fundit, të një fundi që sjell mall, sado pak sekonda të kalojnë. Vëren gishtërinjtë e saj që po njohin trupin tënd, këmisha të hapet përpara. Ti e fillon nga shpina e saj, gishtërinjtë të ndalin aty në deriçkën nga hyhet për tek gjinjtë e saj, janë ca mbërthecka që duhen liruar e ti po ngatërrohesh. Nuk je i pari e nuk ka për të qenë e fundit. Ajo fillon e nervozohet pak nga kjo vonesë, e zhvendos gjimbajtësen si të ishte një fjongo e lirë në një pako ovale dhuratë dhe e zbërthen vetë. Çohet. Po heq xhinset ngjitur pas kofshëve, bluzën. Gjinjtë, ende brenda gjimbajtëses së liruar, mësyjnë digën që i mban ndrydhur bashkë e mëtojnë të dalin jashtë. Thithat e errët poshtë cohës prej një si tyli të bardhë ngjajnë me sy kërkues hipermetropi. Ul breçkat, i shihet maja e klitorit që picërron, dridhet rozë, hyn e del si një gjuhë në përqeshje, një e dalë midis dy thelpinjve të një arre, një larvë e gjallë që nis e lëviz në dy ndarjet e trurit tënd. Ajo shtresa e zezë me lesh të shkurtër duket si vetull e tani ke përpara një sy që të sheh me ngulm. Ajo zhvendos me dy gishtërinj edhe cohën e bardhë e jashtë derdhen gjinjtë si dy kuaj të azdisur që duhen ndalur me doemos. Zënë vend si dy dardhë në pemën e trupit të saj, gati për t’u prekur me dorë. Tani t’i ka ngulur sytë ty. Këmishën ta ka hapur ajo, ti zbërthen mëngët, heq orën, xhinset, ul zinxhirin, zbulon aty brenda të strukur e të fshehur atë mikun e i thua të gatitet të dalë jashtë. Gati duket, është zgjuar, por jo ende në këmbë, do të kërcejë jashtë si ai peshku që nuk e di që e pret rrjeta. Ul pantallonat dhe pastaj mbathjet. Ai miku me shtëpinë e tij në shpinë ngjan një dorë e madhe e mbyllur që tregon ende me gisht drejtimin e tokës. Shiheni në sy, kapeni për dore dhe shkoni poshtë dushit. Hap ujin dhe e mbron kurmin e saj me trupin tënd si lëvozhga frutin, derisa rrjedha të bëhet e vakët, pastaj e kthen atë nga vetja, e ndjen se ka nevojë të drejtohet nga duart e tua. Bëj atë që pritet nga ty. Ajo e fut kokën tek foleja e qafës tënde nën atë shi të ngrohtë. Ti e shkëput pak, por vonë, pa i ndërprerë vrullshëm atë moment çlodhjeje, i vë pak shampo në flokët dhe fillon e i fërkon pastaj rrashtin e tëmthat. Adea mbyll sytë. Bën me shampo edhe kokën tënde dhe pret me sytë hapur sa e sheh që ajo zgjat gishtërinjtë e kreh flokët e tu të shkurtër, krahët i janë zgjatur, në sqetullat e pastruara sapo i ka dirsur një push i zi, thithat tani ngjajnë me dy çezma që e mbledhin gjithë ujin nga rrëketë e malit e ta derdhin ty në gjoks, në bark, poshtë, pastaj shterin se ajo është zgjatur në majë të gishtave, i ka shtypur gjinjtë pas gjoksit tënd, në një lëvizje lart e poshtë e ti mbyll sytë. Shampoja është larë e tani uji i pastër rrjedh e kalon nga sekset tuaja, gati për t’u pirë. Fërkoheni mirë me peshqirë. Trupat kanë marrë një rozë trëndafili. Nga dritarja nuk ju ndahet hëna, kjo përgjuese e përjetshme e pacipë. Adea mbyll perden. Shkoni në dy cepat e krevatit, ajo majtas, ti djathtas, hyni poshtë çarçafëve të bardhë, si avionët poshtë reve kur nisin të zbresin në tokë. Gjeni njeri-tjetrin e bëheni një, në një lëvizje që i ngjan dallgës së detit kur përplaset në breg e tërhiqet. Koka e seksit tënd me atë gojëzën e vogël të hapur e ka gjetur burimin për të shuar etjen. Në mëngjes e shoqëron deri tek stacioni i metrosë. Përshëndeteni me një puthje të lehtë duke cikur pak buzët, sërish, pa një premtim.

Botohet në italisht “Një prani në ikje”, shoqëruar në kopertinë me komentin e mëposhtëm:

“Një kronikë e shkruar në tri javë nga Bergamo, por ngjarjet mbulojnë gjithë Europën në një hark kohor prej gjashtëdhjetë vitesh, që me ndërtimin e Murit të Berlinit. Shkrimtari Donat Dora lë shtëpinë i ‘detyruar’ të ndërmarrë një udhëtim në Europë nën shoqërinë e Martës, një mike e tij e vjetër, e cila kërkon të shkojë në Berlin me çdo kusht, në mes të pandemisë. Kur Donat Dora kthehet e gjen shtëpinë bosh. Mungon gruaja, vajza dhe babai i moshuar. Kërkon të vihet në gjurmët e tyre, por në çastin e fundit i vjen në shtëpi një mik i papritur, Arturi, një i burgosur shqiptar që sapo i është dhënë arrest shtëpie në banesën e tij.

Një roman tjetër që afirmon stilin narrativ të autorit, ku faktet reale, nganjëherë biografike, nuk i nënshtrohen një logjike të fortë dialektike, shkak-pasoje, por pranëvihen e në këtë marrëdhënie lind magjia e krijimit. Është i rëndësishëm vendi nga ku rrëfehet dhe prania e autorit, elemente që së bashku me përdorimin e vetës së dytë, kanë qëllim të mirëpresin lexuesin si pjesë integrale e procesit krijues. ‘Una presenza che sfugge’ (‘Një prani në ikje’) është romani i tretë në italisht i autorit dhe i dyti dygjuhësh pas ‘Extra Time’ (Mimesis Edizioni 2020)”

Të tjera nga ky autor:

Published in Autorë shqiptarë dhe Prozë