I burgosuri
Ka shtëpi dykatëshe me oborr dhe kopsht,
por fle në kapanon.
Ulet për të ngrënë në sallonin modern,
me bashkëshorten pranë,
por ha në mencën e gjatë,
së bashku me një mijë bashkëvuajtës.
Pjata e tij është prej porcelani,
por ai vazhdon të hajë në gavetë alumini.
Pasditeve del në shëtitore, pranë detit,
por shëtit në oborrin e burgut.
Kaluan tridhjetë vjet
nga dita kur trupi iu lirua nga burgu,
por shpirti i tij vuan dënim të përjetshëm.
Poetët e vdekshëm
Poetët e vdekshëm
presin me ankth majin o shtatorin,
të shtrëngojnë duart qoftë edhe një mbrëmje,
t’u bien shpatullave njëri-tjetrit me nënkuptime,
t’i dhurojnë libra njëri-tjetrit me kushtime superlative,
të recitojnë vjershat e tyre
e të mbledhin një për një duartrokitjet,
ashtu si zogjtë grurin e derdhur në një oborr fshati,
të hedhin ndonjë valle,
me iluzionin se kështu, me ritme e kadenca vargjesh
po shkojnë drejt pavdekësisë.
E dinë se ditën tjetër,
që në mëngjes, do të dëgjojnë në lagjen e përtejme
gulçimin e sharrës,
goditjen e thatë, inatçore të çekiçit,
sepse, nga puna e shumtë,
lirohen lehtë dërrasat dhe bulonat e arkivolit,
që mbart poetët e vdekshëm.
Kështu që Usta Harrimi,
mbushur tallash dhe me lapsin kaluar veshit,
e riparon shpesh,
atje, në lagjen e përtejme.
Pa zhurmë
Deshi të vdiste si ylberi,
pa zhurma, pa britma shurdhuese.
Deshi të vdiste si ura e ylberit,
që asnjë nuk e sheh, asnjë nuk e dëgjon,
as kur ndërtohet
as kur rrëzohet.