Alpenperle (Pjesa e parë) ⋆ Revista letrare

Vajza me flokët e ndara në mes u prezantua e para: Anna Mennem. Shqiptimin e emrit e shoqëroi me një lëvizje delikate të kokës, që lëshoi përnjëherësh një parfum të rrallë në ajrin e asaj buzëmbrëmjeje. 28 shkurt, dita e fundit e muajit të dashurisë së maceve. Mbrëmja qe e butë, pavarësisht borës që zbriste deri poshtë faqeve të thikta të maleve fort kërcënuese. Gjatë ditës, një diell lojcak herë qe shfaqur e herë qe fshehur pas reve të lehta. Malet i qenë kënaqur asaj loje. I kishin përpirë, përthyer e pasqyruar rrezet e diellit, duke u dhënë volumeve të veta herë thellësi e herë cektësi, herë vinin në pah madhështinë e tyre të egër e herë ato trille butësie, që i bëjnë malet aq të parezistueshme dhe njeriun të ndjehet i lidhur me to.
Mes atyre maleve isha ftuar të merrja pjesë në një seminar mbi të rejat e fundit në fushën e trajtimit të kancerit. Gjatë gjithë ditës, prezantuesit e aftë kishin paraqitur me mjaft shkathtësi e thellësi njohjeje zbulimet e fundit, molekulat e reja, sistemet terapeutike e deri tek fotografi e skema operacionesh. Mjeshtra të kancerit nga shumë shtete europiane qenë fshehur në gjirin e maleve për të folur për njërën prej sëmundjeve më të rrezikshme të njerëzimit, atë sëmundje që buronte në shumicën e rasteve nga një garë e çmendur qelizore, nga mendjemadhësia apo aftësia e pabesueshme e disa qelizave për t’u vetëshumuar pa ndërprerje në shpinë të të tjerave. Ndjehesha i lodhur prej atyre dijeve të përfituara në mënyrë aq të ngjeshur, brenda një kohe aq të shkurtër. Një shije e hidhur në gojë më jepte përshtypjen se do ta kisha të vështirë të shqiptoja fjalë të tilla si dashuri, poezi, muzikë.
Kur vajza tha emrin e saj, gjëja e parë që bëri truri im qe të rrokjezonte atë emër, të shihte se si sillej gjuha nëpër gojë teksa e shqiptoja. Si te fillimi i romanit “Lolita”, të Nabukovit. M’u duk sikur më solli ndërmend puthjen e parë, rrëshqitjen misterioze të gjuhës së parë femërore brenda gojës sime, një kujtim përvëlues që lidhej me adoleshencën. Pata aq kohë sa të numëroja, edhe pse me vështirësi, e ndoshta pasaktësi hapjet dhe mbylljet e gojës gjatë shqiptimit të emrit. Një hapje-a, një mbyllje-nn, një hapje-a, dy mbyllje, dy hapje m-e-nn-e-m. U kënaqa me aftësitë e mia gjuhësore kur vura re se emri i saj mund të shqiptohej njëlloj nga të dyja anët, mund të copëtohej në rrokje simetrike e të këndohej me çdo lloj instrumenti. Anna Mennem, Men-nem An-na. Pashë flokët e saj të ndarë në mes dhe mendova për një simetri, një pajtueshmëri dhe harmoni të plotë në qenien e saj.
Sapo shqiptova emrin tim, filloi rrëmuja. Emri im, me prejardhje ballkanike, sikur e prishi plotninë e asaj mbrëmjeje. Nëpër këmbët tona u sollën dy mace, por jo me lëvizje të hijshme e përkëdhelëse; ato thuajse u përplasën te këmbët tona. Ajo po përpiqej të shqiptonte saktësisht emrin tim dhe, sa herë dështonte, qeshte me një gurgullimë të zëshme. Në faqe i krijoheshin gropëza të hijshme, që dukeshin sikur hidhnin valle nëpër fytyrën e saj rozë. Kërkonte falje dhe përpiqej prapë. Qeshte prapë. Dikur ia arriti:
– Arbër! Vështirë ta shqiptosh, por po aq e vështirë ta harrosh, – më tha.
I thashë diçka për macet, për muajin shkurt, por ajo nuk e kishte mendjen ose nuk më kuptoi. Priste kalimin e kamerierit të porosiste diçka. M’u duk sikur po bisedoja me një figurante filmi, nga ato që iu thonë të ngulen në banak si sfond, nga ato që ua kronometrojnë edhe buzëqeshjen. Kur ngrita gotën, ndjeva në gojë shijen e hidhur.
– Fërnet Branka! – tha ajo dhe qeshi. – E hidhur është ajo pije.
Nuk thashë asgjë. Nuk më dukej aq e hidhur krahasuar me shijen që më endej në gojë prej mëngjesit.
– Pse nuk qesh? – më pyeti befas.
U përpoqa t’i shpjegoja pse s’po më qeshej. Siç duket nuk arrita të artikuloja asgjë për të qenë.
– Gabim, – tha ajo, – veç qesh!
“Dont bring everybady down!”^[1] – m’u kujtuan vargjet e këngës “Don’t worry, be happy”^[2]. E ngriti gotën me fund dhe qeshi.
– Nuk është fërnet si i yti, – më tha, – është Campari, – dhe u mbyt prapë së qeshuri. Flokët e ndarë më dysh dridheshin bashkë me kokën e saj të hijshme, gjithçka dukej
sikur qeshte, sikur vallëzonte. Një grup pushuesish me fëmijë të vegjël kaluan zhurmshëm afër nesh. Ajo i qerasi me buzëqeshje të gjithë. Për ta rifilluar bisedën, e pyeta se ç’punë bënte.
– Busineswomen! – tha dhe u shkriu së qeshuri, si të mos kishte gjë më qesharake sesa
të ishe grua biznesi. Nuk e çova më gjatë, ndoshta ajo nuk donte të fliste për “bizneset” e saj.
Po merresha me përvëlimin që më shkaktoi fërneti. Valët e ngrohta po më ngriheshin nga fundi i stomakut, sikur s’kisha pirë lëngun e zi e të ftohtë, por një gotë me tufë rrezesh përvëluese dielli.
– Po ti? – më pyeti befas.
– Farmacist! – u përgjigja me druajtje, thua se profesioni im kishte ndonjë mister të turpshëm ose diçka të ngrirë, si gjymtyrë e ruajtur në formalinë apo azot të lëngshëm.
– Ooh! – ia bëri ajo. – Prandaj je kaq i pastër, thuajse steril…!
Këmisha ime e bardhë shkëlqente verbueshëm nën dritën blu të neoneve të restorantit. U përpoqa ta kufizoja domethënien e fjalëve të saj thjesht me pamjen time të jashtme. Buzëqesha lehtë. Ajo, sikur ta vinte re ndrojtjen time, kujdesin tim që reaksioni kimik i buzëqeshjes të mbahej nën kontroll për të dhënë rezultatin e llogaritur, m’u kthye:
– Qesh më shumë! Lirshëm! Puna jote nuk është aq e lehtë. Klientët e tu, në radhë të parë, janë pacientë, janë njerëz të sëmurë. S’duhet të jetë e lehtë të qeshësh në profesionin tënd. Po pse ke ardhur këtu?
– Një konferencë ndërkombëtare mbi metodat e reja të trajtimit të kancerit.
Befas, ajo u vrenjt. Një dridhje gati e padukshme i përshkoi fytyrën si një rrymë e ftohtë ajri. Të qe efekti i Camparit, që kishte pirë pak më parë? Jo, ajo s’qe një gotë e mbushur me hej akulli, por një pije lozonjare me ngjyrë të ngrohtë, të kuqe në rozë.
Dalëngadalë, salla e restorantit po mbushej me klientët e hotelit spa. Mes tyre filluan të vinin edhe mjaft nga seminaristët e kancerit.
– Do të darkosh me ata, apo me mua? – pyeti gati në formë ftese.
– Me ty! – ia ktheva shpejt e shpejt! Pak sekonda më vonë u habita me këtë siguri timen, ndaj, më shumë për të bindur vetveten, shtova: – Nuk kam ndërmend të ripërtyp në darkë ato që u thanë sot!
Ajo qeshi. U duk se çasti i pasigurisë, përshkruar nga ajo dridhje e lehtë e mëparshme, kishte kaluar. U ulëm në një tavolinë me dy vende dhe porositëm një shishe verë të bardhë “Heidi”, që, e përkthyer në gjuhën moderne, është “Pagan”. Rrushi prej të cilit bëhej, një savignon i bardhë, rritej nja një mijë e dyqind metra mbi nivelin e detit. Dikur ajo qe një verë egër, gërryese, por me kalimin e viteve, vreshtarët kishin përpunuar një specialitet të rrallë, një verë me shije shumë të veçantë.
Tavolina e drunjtë dhe karriget e rënda, të gdhendura në dru masiv, bënin kontrast me mbulesat borë të bardha e të qëndisura me lulebore të vogla. Kamerierja, një grua rreth të pesëdhjetave, fliste frëngjisht me një theks të rëndë gjerman dhe qe veshur si dikur malësoret e asaj ane, në gjysmën e parë të shekullit të kaluar. Ngjyrat: e kuqja, e verdha dhe jeshilja lodronin e përdridheshin në një fushë të gjerë të zezë të rrobave të saj. Në atë luginë të thellë mes maleve, ku buronte lumi Rhône, shumica e gjërave ishin ruajtur si dikur. Madje edhe hoteli modern, ndërtuar në një gungë të malit mes dy përrenjve, që derdheshin zhurmshëm në Rhônë, i ngjante një shtëpie të vjetër valezane, gjysma me gurë e gjysma me dru. Brenda kësaj pamjeje të jashtme, thuajse arkaike, fshiheshin komoditete nga më modernet. Më e vyeshmja e më e rralla, një pishinë me ujë të kripur, nga kripa e një deti alpin, shtjerë para miliona vitesh.
Fillimisht, ajo u mor shumë seriozisht me porosinë, duke pyetur me detaje se çfarë përmbante secila pjatë. Kamerierja po ia shpjegonte me durim, duke përzier fjalë të frëngjishtes së saj rudimentare me gjermanisht, fjalë që, sipas saj, ishin të papërkthyeshme në frëngjisht, gjë për të cilën kërkoi falje. Anna i gëzohej ardhjes së çdo hajeje, duke lëshuar lumë lavdërimesh për cilësinë, paraqitjen e jashtme e në fund për shijen e veçantë të ushqimeve që konsideroheshin të gjitha bio dhe me origjinë lokale. Duke ngrënë, më pyeste nëse po më pëlqente, nëse mishi ishte pjekur sa duhej, nëse kishte apo jo kripë mjaftueshëm.
– Mos harro, ka një det alpin të fshehur poshtë këmbëve tona. Nëse të duhet kripë, mos hezito! – më këshilloi, duke u shkrirë së qeshuri. I thashë që kisha filluar të bëja kujdes me konsumimin e kripës dhe të sheqerit, pasi shenjat e para të hipertensionit nuk ishin larg.
– Po Shqipëria, çfarë vendi është?
– Shqipëria ka det me ujë, me anije, me peshq, me plazhe, me pushues të zhurmshëm! Dhe me kripë…! Jo si ky deti alpin i para miliona vjetëve, që i ka mbetur vetëm kripa e burgosur në zemër të malit.
– Deti alpin është më tepër kujtesë gjeologjike sesa det. Por në vende të dënuara nga mungesa e detit, njerëzit përpiqen ta krijojnë atë, qoftë edhe në një gotë. Do të ishte trishtuese sikur njerëzve t’u hiqej edhe e drejta për të ëndërruar për detin.
Qeshë i një mendjeje me të. Do më kishte pëlqyer t’i kisha thënë unë ato fjalë, pasi për ushqimin s’kisha shumë dije, s’kisha fjalë të veçanta si ajo. Dija të thosha “më pëlqen ose jo, është e ngrohtë ose e ftohtë, shumë kripë ose pak e papjekur, e pazier”. Ajo kishte një fjalor të plotë kulinar, shpjegonte me hollësi shijen e parë, të dytë dhe atë që mbetej si kujtim i shijes në memorien e saj. Pastaj fliste për cilësinë e zierjes së perimeve, për thellësinë e pjekjes së mishit, për natyrën e përtypjes, duke më lënë me gojë hapur.
Kur erdhi biseda për detin, e ndjeva veten pak më të çliruar, por edhe aty ajo tha diçka shumë më të sofistikuar se unë. Piva verë. Një gotë e ngrita me fund. Mendova se ndoshta do ma zgjidhte gojën, do më çlironte nga ai ngërç steril, nga ajo prapambetje gjuhësore. Edhe ajo e ngriti një gotë me fund. Vera qe e mirë. Aq më tepër që bëhej fjalë për shishen e dytë. “Humagne rouge”. Gjithmonë shishja e dytë është më e mirë se e para! “E dyta rrjedh vetë! – thoshte Dr. Luani, miku im i studimeve universitare. Për shishen e tretë, ai nuk pyeste kurrë nëse ishte verë, benzinë, raki apo flibol. Nuk e kuptova pse më erdhi ndërmend Dr. Luani. Ndoshta ngaqë sapo kishte kaluar një dramë të rëndë, kishte humbur gruan nga një sëmundje e pashërueshme. Kancer. Edhe gjatë ditës kisha menduar për të, për gruan e tij. Më merr malli shpesh për mikun tim. Kujtime rinie, vitesh studentore, verë, teatër, vajza, ngatërresa të panevojshme me policinë, me gjithë botën.
Kur po mbaronim darkën, kamerierja na pyeti nëse donim edhe diçka tjetër.
– Peshk nga ai deti i zhdukur para miliona vjetësh! – tha Anna dhe e qeshura jonë notoi zhurmshëm mbi sallën e restorantit. Sytë e disa plakave u ngulën mbi shpinat tona në ikje.
Jashtë një erë e ngrohtë kish mundur të përvidhej grykës së lumit dhe qe ngjitur deri afër restorantit.
– Pranvera nuk është larg! – thamë të dy pothuajse me të njëjtën gojë. Qeshëm edhe një herë me zhurmë, që u tret në natën e heshtur, të kristaltë. Hëna kishte dalë për gjah majave të maleve me borë. Zbardhima e tyre krijonte një dritë të pazakontë, dritë që errësonte yjet, e fshihte shkëlqimin e tyre të druajtur. Bëmë një shëtitje të vogël. Ndezëm nga një cigare. Të dy, pothuajse me një gojë thamë se “Duhani vret!”. Qeshëm prapë. Pastaj ajo tha:
– Kjo është një mbrëmje e përsosur për një krim!
Ndjeva të ftohtin e natës së funddimrit të më shponte në qafë. Cigarja m’u var në buzë, në një hapje goje gjysmë të vullnetshme. Ajo më shtrëngoi krahun dhe po ecte me kokën ulur, thua se nuk kishte folur për një krim, por për një tufë me lule apo për djegien e shndritshme të një ylli në atmosferë. Po heshtte si për të më dhënë kohë të përgatitesha për një përgjigje, të shprehesha nëse ishte apo jo një mbrëmje e përsosur për krim, për një vrasje. Nëpër tru po më kalonin titujt e gazetave të së nesërmes: “Një farmacist, me origjinë nga Ballkani, vritet në dhomën e tij të hotelit”. Ka vrarë dikë apo dikush e ka vrarë në dhomën e tij? Autorësia do t’i shkonte më mirë farmacistit ballkanas. Krimi prej andej vinte, bashkë me gjithë të këqijat e kësaj bote, konfliktet, luftërat, refugjatët, drogën. “Ky vend po ndotet, nuk po mbrohet aq sa duhet nga kjo e keqe!”. Kështu mendonin vendasit, bazuar në formula të gatshme, të shërbyera çdo mëngjes nëpër faqet e shtypit të tyre.
Ankthi i pakmëparshëm, ankthi i krimeve të rrëqethshme ballkanike, krimeve tinëzare e të pashpirta, dalëngadalë, po i linte vend elegancës së disa krimeve të tjera. Vrasjet për të cilat po fliste Anna ndoshta ishin më pak të dëmshme, ishin vrasje luksoze, mbi tapete e mobilie të shtrenjta, ku kufomat gjendeshin të mbytura në gjak gjithsesi, por ama në banja apo xhakuzi, në korridore, në muret e të cilave vareshin piktura të autorëve të famshëm. Këta njerëz e vrisnin njëri-tjetrin me pistoleta të vogla, të lyera në ar. E vrisnin butësisht. Ndodhte që kjo racë e privilegjuar të vritej edhe nëpër aksidente rrugore të sajuara, por krimi mbetej i hijshëm, i pranueshëm, sepse veturat e markave “Ferrari”, “Porsch” dhe “Mercedes” i jepnin shkëlqim verbues, të mrekullueshëm, kufomave. Policia nuk e gjente menjëherë vrasësin, por ama merrte në pyetje nëpër sallone të sofistikuara gra e burra, që qanin me shami mëndafshi humbjen e beftë të njerëzve të tyre të dashur.
E gjithë kjo limonti e përgjakur u përcillej miliona shikuesve të varfër. Lyenin bukën e tyre të përditshme me këtë margarinë të kërmilltë. Po aq sa të pasurit.
– Ishte vërtet mbrëmje për një krim të përsosur! – shtoi ajo duke qeshur. Ndërkohë qemë kthyer nga shëtitja jonë e shkurtër, nga “smoking time”, siç e quajti Anna. Morëm ashensorin deri në katin e dytë dhe, kur unë po i tregoja derën e dhomës sime, ajo qeshi prapë me të madhe. Në mes të të qeshurave, tha:
– E imja ndodhet përballë.
I uruam njëri-tjetrit natën e mirë dhe mbyllëm pas vetes dyert e rënda të dhomave. Jehona e të qeshurave të saj mbeti korridoreve të zbrazura.
U gjenda qyq i vetëm në apartamentin luksoz. Të qeshurat e saj u shuan. Mbetën pas shpinës sime dhe derës së mbyllur. Nëpër mure filluan të më ravijëzoheshin hijet që vinin nga një dritë e zbehtë në kopsht. Ndeza dritën e mesores dhe gjithçka u mbështoll në një prehje të neontë, të zbehtë. Nuk po i besoja vetes. Kisha kaluar mbrëmjen me atë të panjohur, veç emri i së cilës qe i aftë të zgjonte tek unë një mijë e një ndjesi të fjetura. Ajo tashmë gjendej veç dy metra larg meje, por e ndarë nga dyer e mure të izoluara me mjeshtri. Larg ndodhej ajo, aq larg sa koha e lirshmërisë sime. Shtrati m’u duk i errët si një vatër e shuar, e ftohtë. Një riprodhim i pikturës “Puthja” të Gustav Klimt, varur mbi kryet e shtratit, e bëri edhe më të zymtë vetminë time. Si do t’ia bëja deri në mëngjes? Kisha marrë me vete një roman në frëngjisht të Céline, “Voyage au bout de la nuit”. E kisha nisur para disa kohësh, pastaj e kisha lënë mënjanë. Ja ku m’u gjend në atë çast. Udhëtimi deri në fund të natës i Céline, kishte zgjatur për dekada të tëra. I imi sapo kishte filluar. E hapa librin në faqen gjashtëdhjetë e gjashtë dhe pashë se kisha nënvizuar këtë frazë: “Krimet nuk llogariten më në këtë botë, madje ka kohë që kemi hequr dorë nga llogaritja e tyre. Gafat janë të pafalshme. Sapo e kisha bërë një. Krejtësisht të pafalshme”. Lexova pak rreshta më poshtë për të parë se çfarë gafe kishte bërë? Personazhi, një ushtar i Luftës së Parë Botërore, kishte vjedhur një konservë për të mbijetuar. Më kishte bërë përshtypje të thellë eleganca divine e ironisë së këtij autori. Mirë, në kohë lufte, krimet nuk konsiderohen më si të tilla, pasi krimi në vetvete, shndërrimi i tij në art, në ekzaltim kolektiv, është synimi më i fisëm i luftës. Po në kohë paqeje, cila është më e pariparueshme: një krim, apo një gafë? Në fund të fundit, çfarë krimi është të shëtisësh, të pish një gotë verë, të ndjehesh mirë pranë një gruaje me emrin Anna, në një mbrëmje pragpranvere, mes maleve të ashpra, por paqësore të Zvicrës? Sipas të gjitha llogarive edhe gafa ime qe e pafalshme!

•••

Dita e dytë e seminarit. Nëpër diapozitivat e komplikuara përshkruhej sëmundja fatale. Mekanizmi i proliferimit, mundësitë e ndërhyrjeve farmakologjike, tipet e ndryshme dhe graviteti i tyre, metodat e diagnostikimit të parandalimit, të trajtimit! Mendja më rrinte tek ajo. Ajo grua ishte krejt e kundërta e kancerit, ajo ishte jeta vetë, e përsosur, plot gaz, harmoni e simetri, rreth të tridhjetepestave, ajo kishte ruajtur linjat dhe tiparet e një njëzetvjeçareje, freskinë e lëkurës dhe pafajësinë e buzëqeshjes. Mbrëmja e kaluar kish hyrë befas në jetën time si një rreze drite nën një çati të pandriçuar. Kish gjetur aty rrangulla të vjetra, kuti të pahapura emocionesh e sendesh të paluara prej vitesh. Erë ftonjsh, formaline e sapuni erëmirë, si nëpër arkat e plakave të Ballkanit. Dyzetë e pesë vjeç kisha filluar të paketoj për në përjetësi ndjesi të paharxhuara, madje të paprekura kurrë, qeshë dhënë me mish e me shpirt pas profesionit tim, pas rritjes së fëmijëve dhe përkëdheljes së dashurisë sime të parë e të vetme. Bota rrotull meje sillej indiferente, si sferë zhive e thërrmueshme dhe e paprekshme. Ajo grua kish përshkuar me fuqinë e buzëqeshjes së saj atë që më dukej e papërshkueshme, e pacenueshme, kishte nxjerrë në dritë ato faqe të prizmit të shpirtit tim, që deri atëherë nuk kishin parë kurrë diell me sy: plogështinë që të sjell vetëmbyllja, indiferencën që ta imponon respektimi besnik i një kodi të pashkruar sjelljeje.
Vetja ime qe treguar e pandjeshme ndaj shpërthimeve buçitëse të emocioneve të çastit, i kisha neglizhuar ato, i kisha shpërfillur për hir të një synimi të fiksuar: të bëja diçka dhe të isha dikushi në jetë! Kisha harruar se një gjë e tillë qe arritur para pesëmbëdhjetë vjetësh, që nga ajo kohë s’kisha caktuar tjetër objektiv, thjesht kujdesesha si roje i ledheve të Hamletit të ruaja kështjellën e ngritur, duke harruar se kështjella ime po brehej nga rrënjët, jo nga bedenat, se rënia e saj s’do të ishte aspak heroike. Rënia e asnjë kështjelle nuk është heroike. Pushtimi i saj, po. Po unë kisha vite që as kisha synuar të sulmoja, le më të pushtoja ndonjë kështjellë të re, të ngjitesha në ndonjë lartësi të çfarëdollojshme. Isha mumifikuar, ngrirë si në një veshje të hekurt para arritjes sime të parë. Vetëmjaftueshmëria e saj e dobishme më kishte paralizuar. Asgjë nuk kisha synuar, asnjë horizont nuk shtrihej pas saj, asnjë furtunë nuk parashikohej nën atë qiell të pikëllimtë. Ndjeva njëfarë revolte. Jo, s’qe revoltë. Qe një ndjenjë faji, ndoshta turpi, që m’i skuqi faqet, që bëri të më vërshonte gjaku edhe nëpër enët më të imta të trupit. Fillimisht, ajo ngrohtësi më kujtoi se në mëngjes nuk isha veshur ashtu siç duhej, madje as nuk isha veshur, sepse një natë më parë nuk qeshë zhveshur fare. Ashtu, me këmishë e pantallona kisha fjetur, ashtu qeshë zgjuar, larë sytë shkel e shko e kisha zbritur drejt e në sallën e seminarit.
Nuk kaloi shumë kohë e m’u duk i padrejtë ai qortim i pamëshirshëm i vetvetes. Në arsyetimin tim të mëparshëm kishte diçka prej kështjellave dhe mykut të mesjetës. Duke kërkuar, gjeta edhe të meta të tjera, madje shpejt arrita në përfundimin se ai s’qe një arsyetim, qe thjesht një lëkundje, njëfarë rrëzimi i butë. Nuk isha plagosur gjatë asaj rënieje, thjesht më qenë ngjitur disa papastërti, kisha ndier një plogështim të gjunjëve e të shpirtit, i cili duhej flakur pa mëshirë prej vetes, duhej sistemuar diku në një raft të errët, thellë në nënshtrojat e vetëdijes. Gjithçka kisha bërë, kishte qenë e drejtë, gjëja e duhur në çastin e duhur, arritja e mundshme më e lartë në kushtet e dhëna. Jeta ime i ngjante asaj që kisha projektuar vetë, qe një farmaci e rregulluar me mjeshtri. Dera e saj rrinte hapur për botën, qe mikpritëse, e pastër, e ndershme, korrekte. Jeta ime ngjallte respekt tek të tjerët, një ndjenjë krenarie tek unë, ndjesi që mundohesha ta kontrolloja për të mos u dukur mendjemadh e për të mos i lënduar njerëzit. Gjithçka funksiononte në mënyrë perfektë. S’kisha bërë asnjë gafë, aq më pak krime, le të vlerësoheshin gafat dhe krimet si të pafalshme ose si të pallogaritshme, për mua qe njësoj. Romani i Célinë, edhe nga titulli edhe nga përmbajtja, qe i errët. E vetmja gjë që shkëlqente në të, qe ironia.
Sapo mbaruam orët e mëngjesit, u ktheva në dhomë, bëra një dush, u rrojta, u spërkata me një parfum “Prada”, vesha rroba të tjera, këmishë e kostum, të hekurosura me një përkushtim pothuajse shkencor. Nata e mbrëmshme duhej harruar; truri im kishte nevojë për dezinfektim, ndërsa shpirti për sterilizim. Asgjë e papastër nuk shkonte me mua.
Në mesditë drekuam me kolegët farmacistë, mjekë e farmakologjistë të universiteteve më të shquara europiane. Të gjithë dukeshin mirë me shëndet. Të veshur me rrobat më të hijshme të shitoreve më me emër në fushën e modës. Kishin bërë studime dhe vazhdonin të studionin në fushën më të komplikuar të dijes njerëzore: trupin e njeriut. Ata dinin gjithçka për anatominë, fiziologjinë, biokiminë, patologjitë e organizmit njerëzor. Ata ishin pjesa gri e trurit njerëzor, përpiqeshin për shpëtimin e jetës së njeriut, kësaj dhurate delikate, të kufizuar në kohë, të papërsëritshme, gjeniale. Prania ime mes tyre ishte gjëja më e natyrshme, më afër të vërtetës së jetës sime. Ajo ishte bota ime, bota e përkushtimit dhe përsosjes shkencore. Por sytë e mi lypnin nëpër sallë siluetën e gruas me emër simetrik. Piva një gotë ujë për të qetësuar nervat e stomakut e të barkut. Nga aty më dukej sikur komandohej truri. A nuk thoshin gjyshet tona, për dikë që i mërziste: “Ma plase barkun!”?. Truri i dytë, ai i pandërgjegjshmi, ai pa kore cerebrale, ndodhet në bark, një rajon gjeografik i trupit tonë, sistemin nervor të të cilit nuk e kontrollojmë dot. “Our second brain”^[3], – thotë një neurolog amerikan. Vështrova rreth e rrotull kolegët e mi. Të qetë, të qeshur, në vetëkontroll të plotë. Supermjeshtra në dije, mjeshtra në sjellje. Perfeksion i plotë. Madje edhe nga pamja fizike, pavarësisht flokëve të rënë aty-këtu, ndonjë barku të rrumbullakosur, ndonjë shpatulle të kërrusur, ata dukeshin bukur, ishin simpatikë, tërheqës. Po ajo, ajo ku ishte? Përse nuk vinte të përmbyste gjithçka me qeshjen e saj, me rozën e mrekullueshme dhe qukat në faqe? Anna po shkëlqente edhe me mungesën e saj. Edhe pse nuk ishte aty, ia ndieja praninë kudo. Në tavolinën ku kishim ngrënë një natë më parë, nuk kishte njeri. Dy gota të mëdha uji, të përmbysura mbi mbulesën e bardhë. E parafytyrova të ulur aty duke më pritur. Vetëm me buzëqeshjen e saj. Dukej sikur s’kishte më nevojë për asgjë, për askënd. Aq më pak për këmishën apo trupin tim të bardhë, steril!

[1] Mos ua prish humorin të gjithëve!
[2] Mos u mërzit, gëzohu!
[3] Truri ynë i dytë

(Shkëputur nga libri “Një natë te Luiza”. Pjesa e dytë do të botohet nesër)

Të tjera nga ky autor:

Rreth këtij autori

Arbër Ahmetaj

Arbër Ahmetaj lindi në Tropojë në vitin 1965. Është diplomuar për farmaci në universitetin e Tiranës dhe atë të Gjenevës. Në vitin 1986 filloi bashkëpunimin me shtypin shqiptar të asaj kohe dhe më pas punoi si gazetar në departamentin e informacionit në TVSH. Në vitin 1993 iu bashkua Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe u specializua për diplomaci në Oksford, Uashington, Gjenevë dhe Maltë. Pas detyrave të ndryshme në këtë ministri u emërua Sekretar i Parë në Ambasadën Shqiptare në Bukuresht. Nga shtatori i vitit 1997 jeton në Sion të Zvicrës, ku ushtron punën si farmacist. Disa nga veprat e tij në prozë janë "Fletëhyrje për në varr", "Varri i braktisur", "I huaji, ai kosovari", "Një natë te Luiza", "69 gra", "Procesi 3K", si dhe librat me poezi "Më mori malli e dashur" dhe "Poezi". Nga viti 2020 është Kryeredaktor i Revistës Letrare.