Ëndërr për duart e tua
Nuk përqafohemi më,
S’shihemi.
Po duart e tua, e dashura ime,
m’u ulën mbi flokë si mjegulla.
Duart e tua paskan mbetur tek unë,
si hiri i zjarreve në shpella.
Nuk përqafohemi më,
mallohemi.
Po duart e tua, e dashura ime,
rrjedhin brigjeve e lugjeve të fytyrës sime,
si shirat e vjeshtës përzënë nga era.
Duart e tua paskan mbetur tek unë,
si rrënjët e pemëve të shkulura në dhera.
Nuk përqafohemi më,
harrohemi.
Po duart e tua, e dashura ime,
humbasin si ujërat.
Hyjnë nën lëkurë dhe bëjnë rrëmujë atje brenda…
Një jetë të tërë,
pres të dalin prej meje duart e tua,
të më qetësojnë mua.
Burri ka dalë nga zjarri
Burri ka dalë nga zjarri, mes një nate të errët, ku pikturohen tmerret,
dhe është ndjerë i vetëm, në këtë botë të qelqët, duke lënë shenja zjarresh
përqark.
Ato shenja zjarresh, janë bërë qenie të tjera përmes klithmash, misteresh,
dhe lozin me atë që kanë At.
Pastaj flaka ka dalë nga burri, është bërë bukuri tronditëse, është bërë grua,
ka kaluar përmes tij lozonjare, e brishtë dhe e ka lënë të presë si fëmijë.
Kjo ka të ngjarë të ketë ndodhur me shumëkënd, po së pari, ka ndodhur
me mua,
kur u shfaqe ti!
Atëherë kam thënë me vete: Ç’të bëj me bukurinë tënde, me sytë e tu
që magjepsin?
Ç’të bëj me zjarrin tim brufullues, që është Ti e më djeg pa mëshirë?
Kam thirrur djajtë e zinj të më vijnë me të keqen, po ty s’të ka trembur
e keqja,
kam thirrur engjëjt, të të marr me të mirë.
Ti veç ke heshtur. Po heshtja jote ka folur: Kot thërret frikën, pajtimin.
Burri ka dalë nga zjarri. Zjarri ka dalë nga burri. Po flaka është grua
gjithmonë…
Kështu të stepur nga nata, ndezim zjarrin që zgjohet e zbukurohet te flaka,
e djeg qenien tonë.
Fate të trishtë
…dhe qenia ime as loz, as çmendet…
Kanë ikur shpirtrat,
kanë ngelur sendet….
Unë besoj te fillimi i botës
Fytyra ime iku pas teje me ca hijedrita malli e brenge,
krahët mbetën cungje të tharë, rrëzuar në ajrin e njelmët,
atje ku ish zemra, shpupuriset hiri i ngrohtë i një ndjenje,
që s’mund ta ndezin të tjerët.
Kishe ikur ti, larg dashurisë që thërriste me zërin e mekur,
e pas të ndoqi shpirti im bredharak si një fëmijë i çartur,
vetëm trupi i braktisur në një skaj kohe kish mbetur,
si një lëvozhgë e flakur.
Të priti atje, në një fund vjeshte e në një fillim dimri,
e gënjyen vezullimet e akullta dhe mjegullnajat e verbëra,
duke qenë i zbrazur, fillimisht kumbonte, më vonë i humbi kumbimi,
u mbush me ujë, ajër e dhera.
Tani shkoi vonë! Tepër vonë… Në qetësinë shurdhuese që çmend,
qenia ime u mbyll si molusk mes harresës, të ftohtës,
e brenda saj kërkon të krijojë qenien tënde, në mos po imazhin tënd,
si në fillimet e botës.
Andej të mos vish
Ti je fati im që humb,
fati im që humb nëpër udhë,
që humb nëpër udhë – dashuri,
përzënë nga dimrat dhe verat,
nga dimri dhe verërat e erërat,
dhe verërat e erërat me shi.
Pas teje unë ngelem si guaska,
ngelem si guaska në breg,
si guaska në breg që trishton,
jo heshtja, po malli për ty,
po malli për ty fishkëllen,
për ty fishkëllen deri vonë.
-Mos ik! – të thërras me gjithë zë,
të thërras me gjithë zë marrëzisht,
me gjithë zë marrëzisht – mardhmërisht,
dhe trupin mes rrugëve e lë,
mes rrugëve e lë pa mëshirë,
e lë pa mëshirë e të brishtë.
Ku humb as vetë nuk e di,
as vetë nuk e di ku firoj,
nuk e di ku firoj e ç’kërkoj,
me mend paskam ardhur tek ti,
paskam ardhur tek ti që të vdes,
tek ti që të vdes e të rroj.
Në kthefsh ndonjë ditë për shpirt,
ndonjë ditë për shpirt e për be,
për shpirt e për be e për fe,
të lutem nga ike mos vish,
nga ike mos vish, se gërmadhë,
gërmadhë dhe pyll është atje.
(Ky cikël është shkëputur nga vëllimi me poezi “Të gjallë dhe të vdekur”)