Arbër AHMETAJ: Guri ⋆ Revista letrare

Ti kurrë nuk mundesh të bësh atë që ke ndërmend. Dhe a e di pse? Thjesht duhet të jesh më ndryshe. E di që do të më pyesësh “çka domethënë të jesh më ndryshe?” dhe unë do ta kem të vështirë të të jap një përgjigje, që e kënaq plotësisht kureshtjen tënde. Lehtësisht mundem ta shpjegoj vetëm faktin se ti e ke zakon ta bësh shurrën kundër erës e kjo kurrë s’të ka sjellë ndonjëfarë përfitimi, përpos që teshat e tua janë lagur për faqe të zezë. Unë nuk di të jap urdhra, aq më tepër që më mungon vullneti dhe kënaqësia t’i mësoj njerëzit se si duhet të bëjnë. Zakonisht, ata e dinë vetë se çka duhet të bëjnë. Edhe ti e di. E bën shurrën kundër erës. Kështu ta ka ënda. Grahi!
Edhe vetë jam gur i palatuar në shumë anë. Jo se s’kam patur mundësi; s’kam patur qejf. S’dua të jem asi guri që kënaq shijet e muratorëve të murit të madh, që po ndërtohet tash miliona vjet. Pse duhet të jesh veç një gur në një mur? Nuk po flasim hiç për murin, le të jetë ashtu si ua ka qejfi atyre që po e ndërtojnë. Është puna e tyre. Por, po të ndodhë që nesër ky mur t’ia pengojë kalimin e lirë dikujt, fati i pashmangshëm i çdo muri, unë, guri i hedhur në ferra e kam faqen e bardhë. Më mirë në ferrë sesa në themel të një muri që ndërtohet jashtë dëshirës sime dhe larg mundësive të mia për ta penguar ndërtimin e tij.
Kur thashë që jam gur i palatuar në disa anë, lashë të kuptohej që në disa anë të tjera jam i latuar. Atë faqe që e kam të latuar e mbështes në tokë e kurrfarë gjarpri, akrepi a lloj tjetër zvarrësi s’mundet me u fshehë fundi meje e që më vonë t’ja marrë shpirtin ndonjë frymori të pafajshëm që gabimisht shkel mbi mua.
I mbështetur mirë për tokë, edhe gurët rrumbullakë, që rreknehen qoftë prej dhive të egra, qoftë prej rrëshqitjes së dheut, s’mund të më luajnë prej vendit. Aty rri, nuk e kam hiç problem pse nuk bie në sy të muratorëve, që aq me kujdes i zgjedhin gurët për të ndërtuar murin që përmendëm.
I harruar nën ferrë, ka me më pikë pika e ka me më tha dielli. Ka me më ngri të ftohtit e me më plasarit të nxehtit. Kam me u shkri, me u ba dhe, dhe i dheut tim. Harku i lavdisë së atyre që ndërtuan murin ka me u ngritë në kujtim të gurëve që e përbëjnë, gurëve të shërbyeshëm, të nevojshëm, të përdorshëm. Ai hark lavdie ka për të qënë shumë i bukur, shumë i panevojshëm. Njerëzit do të mrekullohen me madhështinë e tij dhe do të qeshin me gomarllëkun e atyre që e ndërtuan.
Mua s’mundet të më përdorë njeri, sepse jam gur i palatuar. S’më kanë përdorur as për murin, as për harkun e Lavdisë. Ti mund të thuash se po të më kishin zënë, do të më kishin latuar në të gjitha anët, pa pyetur për vullnetin tim. Nëse do të më kishin latuar në të gjitha anët, nuk do të isha më gur; do isha shndërruar në tullë. Përgjegjësia ime e parë, ajo e lindura, bie në këtë rast. Mbi varrin tim të thjeshtë mund të vihet veç ky gur. Bari i egër do të përbirojë nëpër të, ashtu si rrënjët e tij përmes eshtrave të mia.
Kur muri të prishet e harku i lavdisë së atyre që e ndërtuan të bëhet gërmadhë, biri im, me një faqe të latuar, si i ati, do ta mbështesë faqen mbi dhe e do t’i ndjejë bisedat e mia të gjata me dheun. Çka të të them tjetër ty?
Një njeri s’mundet me qenë ndryshe, veç ashtu siç është. Po ndryshoi, bëhet tjetër!
E panevojshme të bëhesh tjetërkushi, kur bota ka njerëz sa ujët e detit.

Tiranë më, 03.10.1996

Arbër AHMETAJ: Guri

Të tjera nga ky autor: