Zemra në re,
noton në ngjyrën e syve të tu,
si shishja e marinarit të mbytur.
Fryn erë brigjeve
e hëna rrjedh në gjethe.
Deti i dashur e i druajtur bëhet kokërr kripe,
në një lot malli.
Më kalli!
Ketri s’i brejti dy lajthitë,
i ktheu, t’i vuri mbi gji.
Kolliten më kot pemët,
t’i dridhin degët;
gjethet s’duan të bien në bar,
nga frika e kalbjes nga shiu i parë.
Zogjtë, prej hutimi,
një prag dimri,
do rrëzojnë,
si në lojë,
nga dega pak dëborë,
e një farë
të tharë.
Shkojnë ujërat nën urë,
muajt e stinët pa bujë.
Do plakem më vonë, e dashur;
tash jemi bashkë!
Kam humbur trena,
se arrija vonë,
të tjerë s’erdhën kurrë.
Orët s’kallëzojnë kohën e dashurisë,
që shpirtit ia ka ënda.
Rrahin sekonda të thata
vetmie,
që s’është e imja këtë herë.
Në derë
troket ti;
populli i qiellit turret
të hyjë brenda.
Të tjera nga ky autor:
- Supet
- Ujk i vetmuar
- Loja, shembja e qiellit
- Zarfi misterioz
- Plaga
- Llambë në dritare
- Verë e pasur
- Dashuri jetëshkurtër tek “Ora e ligë”
- Alpenperle (Pjesa e dytë)
- Alpenperle (Pjesa e parë)
- “Casa-Casino”-roman si një lirikë dashurie
- Arbër AHMETAJ: Në romanin “Dëmtuar gjatë rrugës”, shkrimi është festa e lexuesit
- Arbër AHMETAJ: Drita e Lavinias
- Arbër AHMETAJ: Muzikaliteti i mitit të Kasandrës nëpërmjet përkthimit
- Arbër AHMETAJ: Mbijetesa e një personazhi të vdekur
- Arbër AHMETAJ: Shenjti Valentin
- Arbër AHMETAJ: Burrë i puthur (cikël poetik)
- Arbër AHMETAJ: Refleksione mbi romanin “Biri”
- Arbër AHMETAJ: Guri
- Arbër AHMETAJ: Para e madhe, varfëri e madhe
Be First to Comment