Arbër AHMETAJ: Ora e dashurisë ⋆ Revista letrare

Zemra në re,
noton në ngjyrën e syve të tu,
si shishja e marinarit të mbytur.

Fryn erë brigjeve
e hëna rrjedh në gjethe.
Deti i dashur e i druajtur bëhet kokërr kripe,
në një lot malli.

Më kalli!

Ketri s’i brejti dy lajthitë,
i ktheu, t’i vuri mbi gji.

Kolliten më kot pemët,
t’i dridhin degët;
gjethet s’duan të bien në bar,
nga frika e kalbjes nga shiu i parë.

Zogjtë, prej hutimi,
një prag dimri,
do rrëzojnë,
si në lojë,
nga dega pak dëborë,
e një farë
të tharë.

Shkojnë ujërat nën urë,
muajt e stinët pa bujë.
Do plakem më vonë, e dashur;
tash jemi bashkë!

Kam humbur trena,
se arrija vonë,
të tjerë s’erdhën kurrë.

Orët s’kallëzojnë kohën e dashurisë,
që shpirtit ia ka ënda.
Rrahin sekonda të thata
vetmie,
që s’është e imja këtë herë.

Në derë
troket ti;
populli i qiellit turret
të hyjë brenda.

Të tjera nga ky autor: