Arbër AHMETAJ: Muzeu i melodive ⋆ Revista letrare

Në mëngjes më gjetën në hotel. Kisha vdekur në darkë, dy-tri orë pasi u largove ti. Ngaqë ishte hera e parë, nuk po kuptoja ç’po ndodhte. Pastruesja klithi kur hapi derën; e mbylli vrik, pasi ma përplasi pas koke. Ajo më kujtohet mirë. Pashë që s’mbante të brendshme. Pas pak mbërriti një fotograf, që bëri qindra foto, nga të gjitha këndet. Po më dukej vetja si një superstar, njëfarë Xhoni Hollidei apo Donald Tramp. Një oficer policie regjistroi me zë në diktofon orën, datën, pamjen time të jashtme dhe gjendjen e dhomës.
– Asnjë shenjë konflikti apo përleshjeje. Asnjë gjurmë gjaku. – raportoi dikush, që po hetonte me një dritë të çuditshme të gjitha muret, tapetin e trashë, shtrojet dhe mbulesat e shtratit. – As mbi trupin e viktimës s’ka shenja gjaku.
Oficeri i regjistroi edhe këto. Më hodhën një mbulesë sintetike të zezë dhe që nga ai çast s’më kujtohet më asgjë. Por më kujtohet e mbrëmshmja.
Mbërrita në Bukuresht pas një ftese të bërë nga botuesi im, i cili kishte organizuar një paraqitje të romanit tim të ri. Në aeroportin “Otopeni” më priste një makinë. Shoferi kishte shkruar emrin tim në një “Ipad” e po më priste në dalje. Më ftoi drejt veturës me mirësjellje, me një frëngjishte të epokës sovjetike, që mësohej për modë edhe në Rumani. Ma hapi derën dhe brenda pashë një grua, për të cilën mendova se do të duhej të ishte agjentja letrare e botuesit. Dukej shumë më e re se unë, por dukej që kishte njëfarë moshe.
– Ioana Kampunesku! – tha, teksa më zgjaste dorën.
– Ioana?
– Da, Ioana! – dhe lëvizi kokën e bukur.
Makina u nis përpara, ndërsa unë humba pas:
“Bukuresht 1997. Njëzetë e dy vjet më parë. Në aeroport më priste makina e Ambasadës Shqiptare dhe ambasadori vetë. Rrugën e përshkuam të heshtur; shkëmbyem veç pak fjalë në lidhje me gjendjen në Shqipëri. Rumania kishte dërguar një batalion të ushtrisë së saj në kuadër të një force stabilizuese europiane në Shqipëri. Në shenjë përgjegjësie, Shqipëria nisi një diplomat të ri, në përpjekje për të dëshmuar respektin dhe seriozitetin e marrëdhënieve dypalëshe. Vija drejt e nga Parisi, ku shërbeva dy vjet si atashe kulturor, me funksione politike, po ashtu. Ditët e para në Bukuresht i kalova duke kontaktuar kolegët e ambasadave të huaja dhe funksionarë të Ministrisë së Punëve të Jashtme rumune. Befas, në një darkë diplomatike, takova drejtoreshën e re të muzeut të muzikës. Ajo ishte violiniste, e dënuar me burg në vitin 1988. Kishte kritikuar sistemin në një revistë pariziane. E liruar pas një viti, në fund të protestave që sollën ndërrimin e sistemit, Ioana Kampunesku u emërua drejtoreshë e Muzeut Kombëtar të Muzikës. E pyeta atë mbrëmje se çfarë melodish “ekspozoheshin” në muzeun e saj. “Eja t’i ‘vizitosh’ nesër”, u përgjigj duke qeshur e unë, shumë seriozisht, i shkova që në orën dhjetë. Më priti me shumë mirësjellje e klas diplomatik, më ftoi për drekë, që zgjati deri në mbrëmje, e më pas më ftoi në apartamentin e saj, ku “darka” zgjati deri në mëngjes. Pas njëzetë e katër orësh u ktheva në apartamentin tim, pastaj në zyrë. Ambasadori nuk më kërkoi shumë shpjegime, por më kujtoi me kujdes se personeli diplomatik i ambasadës ka detyrim ligjor të njoftojë ambasadorin për çdo takim të rëndësishëm, që lidhet me punën. I thashë që ajo ditë s’kishte pasur lidhje me punën.
Me drejtoreshën “vizituam” të gjitha meloditë e “ekspozuara” në muze dhe në shtëpinë e saj. Ato njëzet e katër orë muzikore së bashku na shkëputën nga të gjitha tërheqjet e tjera. Më foli pak për vitet e studimeve në Konservatorin e Parisit, për një fugë delirante me një piktor, për kthimin e saj të Bukuresht, përplasjet politike, për shkrimin e saj në “Le Monde”, arrestimin dhe ashpërsinë e sigurimit e pastaj më tha: “Në burg kam njohur njerëzit më të bukur të Rumanisë. Disa prej tyre nuk dolën kurrë të gjallë.”. U takuam edhe disa herë të tjera; dëgjonim përherë me të njëjtin zjarr “meloditë e ekspozuara”, tashmë vetëm në apartamentin e saj.”.
Ndaluam para hotel “Sheraton”. Një burrë me uniformë tërë ngjyra na hapi dyert. Ioana dhe unë zbritëm, ndërsa makina shkoi. Burri me uniformë mori bagazhet. U ngjitëm në dhomë. Ioana shkoi drejt e në dush dhe u kthye e zhveshur. Shkova edhe unë. Pas pak e gjeta në shtrat duke pritur.
– Sa vite bëhen? – më pyeti me duart pas kokës, duke vështruar qiellzanën e dhomës.
– Njëzet e dy! – u përgjigja, duke u shtrirë pranë saj.
Ma mori fytyrën mes duarve e më puthi. Më erdhi ndërmend aroma e trupit të saj. Meloditë “e ekspozuara” në shtëpinë e saj. Pastaj s’më kujtohet më asgjë. Deri sa më gjetën të vdekur. Mjeku, që erdhi nga ora tetë, ngriti cipën e zezë të plastmasës mbi trupin tim, m’i hapi sytë, më pa thellë me një llambë, mati pulsin, më pickoi fort e tha:
– Nuk është i vdekur, ky trap!
Më erdhi keq. Nuk e di pse po më pëlqente t’mos ishte e vërtetë ajo që tha mjeku trashaluq.

Arbër AHMETAJ: Muzeu i melodive

Të tjera nga ky autor:

One Comment

Komento Anuloje përgjigjen