Arbër AHMETAJ: Për ty do ringjallem!

Nuk më besojnë, e dashur!
Dhe s’kanë faj.
Më nisën në varreza me një turmë dëshmitarësh;
I vdekur është! – u betuan të gjithë,
por te varri e lanë një togë
ushtarësh.

S’duhet të ngrihet, kurrsesi!
Urdhër i prerë!
Bie shi,
nën tokë.
Fryn erë!

Veç Ai është ringjallur!

Ti je shumësi i dashurive të mia!
S’më lejohet të ngrihem,
edhe njëherë me të puth.
Do rrija i qetë pastaj!
Në paqe me ushtarët e zymtë,
si kalë i harruar mes mjegullës,
në fushë.

Veç i kryqëzuari është ringjallur!
Dogma zhbëhet përndryshe.

Mëngjesi më gjen në krahët e tu.
Ushtarët të gurëzuar,
kukasin si qyqe.

Se janë varrosur qytetërime e poetë.
Edhe birra “Guines” do harrohet një ditë.
Vdekja e kjo togë ushtarësh
kadetë,
s’më ndalin dot,
pa t’puthur e
pikë!