Press "Enter" to skip to content

Rudolf MARKU: Cikël poetik

Vendi ynë, që nuk je as edhe i yni

Vendi ynë, që nuk je as i yni;
kur të vijmë pranë, shtiresh se nuk na njeh,
na i shqipton keq emrat,
policët e tu na shohin me dyshim,
të ligjtë na kanë zënë pritë nga kthinat e fshehta të Ferrit;
shpifjet e tua rrethore, urrejtja jote kapriçoze,
adhurimi i së keqes në tempuj me arkitekturë moderne.

Vetëm hajdutët e tu na presin me mirëseardhje të sinqertë!

Ikim larg, sa më larg, por prapë nuk na harron;
na gjuan me kallashnikovët e mallit,
me raketat e mungesës,
me topat e pamëshirshëm të ëndrrave,
me armët kimike të emrit tënd të keq!
Na vret pas shpine, me urrejtje, me plumba epitetesh!
Ku shkuan njerëzit e tu të mëdhenj? Mitet, legjendat?

Vendi ynë i braktisur nga engjëjt e historisë,
si një këngë monotone gjinkallash, në një pasdite vere.

2019

 

Jemi ne dhe jo statujat

Nuk janë statujat që thyhen në copëza,
jemi ne, të gjallët, që jetojmë njëherësh në fragmentet e jetës tonë,
që jemi pranë Oqeanit Paqësor, po në atë çast kur prekim ujërat e Adriatikut;
jemi ne që thyhemi në thërrmija të vogla, në fragmente gurësh mozaiku,
hedhur shkujdesur – një këtu, një atje – në kufij kontinentesh,
brenda trajektoreve të pa parashikuara të fatit.
Statujat nuk thyhen – e njoh natyrën e tyre kokëfortë,
pagjumësinë e tyre të përjetshme,
mbështjellë brenda lëkurës së gurëve, që nuk thyhet kurrë.

Fragmentet tona mund t’i gjesh në Avenjunë e Pestë, në “Times Square”,
në Athinë, në ishullin e Korsikës, në Zaragozë,
në një hotel pranë katedrales së Strasburgut,
a ngjitë me shtëpinë e Albert Durer; në Pragë,
duke kërkuar gjurmët e Franc Kafkës,
në malin oshënar të Shën Mishelit,
a në një mal të thatë, pa emër, të Kroacisë,
me lëkura gjarpërinjsh të lënë pranë gurëve të hedhur të fatit, si ditët tona.

Nuk janë statujat që thyhen në copëza. Jemi ne;
në fragmente ëndrrash, dashurish,
luftërash, urrejtjesh.
Hedhur në cepa kontinentesh, duke pritur prapë kthimin e Argonautëve.
Me këmbët në lumin Drin dhe me torson e zhytur në thellësitë e Paqësorit,
shohim sirenat e detit, pa arritur kurrë të dëgjojmë këngën e tyre,
shohim nekrologjitë në mure, pa i kujtuar kurrë të vdekurit.

2019.

Nata e fundit e Ovidit në Romë

I përzënë, për t’mos u kthyer kurrë më në Romë,
më flakin në cepin më të largët të perandorisë,
atje ku barbarët kërcënojnë nga ana tjetër e lumit,
në një gjuhë të pakuptueshme. Larg lexuesve të mi;
të shkruash pa lexues është njësoj si të vallëzosh në errësirë.

Është nata e fundit që jam në shoqërinë e Macerit,
që flas me Propertius për Safon, Kalimakun, Katulin,
që u rrëfej Virgjilit, Horacit dhe Tibullisit
se Korina në të vërtetë kurrë nuk më ka dashur;
A nuk e pa botën më qartë se askush Homeri i Verbër?

Eci përgjatë Tiberit;
nuk kemi vdekur, sa kohë që jemi në ujërat e një lumi
dhe jo veç në bregun e tij!
Ciceron i mençur. Edhe ti vdiqe nga shpata.
Larg bregut. Djathtas dhe Majtas, gjithnjë i sheh të rreshtuar barbarët.

Romakët numërojnë fitimet. Ngrënie që nuk kanë fund;
dehjet dhe dollitë për perandorin. Nuk kanë kohë të lexojnë Poezi;
Senatorët i mbyllin veshët ndaj metrikës aleksandrine, hekzametrit.
Të rrethuar me kurva, përçmojnë poezitë e dashurisë,
ndërsa gratë dhe vajzat e tyre ëndërrojnë në shtrat poetët.

Nesër do nis udhëtimin për në vendin e Barbarëve,
tani që Barbarët filluan dyndjen në drejtim të kundërt, drejt Qendrës;
sepse Barbarët e dinin prej kohësh:
kur Roma i përzë Poetët e vet,
është koha e duhur për t’i rënë perandorisë!

2019

Kur anija e poetit

Kur anija e Poetit të thyhet prej dallgëve,
me drurët, velat e hartat, që pluskojnë mbi det,
ndërtoni varkat tuaja,
o njerëz, që qëndruat gjithë jetën në breg!

2019

 

 

Be First to Comment

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email s’do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme janë shënuar me një *

You cannot copy content of this page