Ornela MUSABELLIU: Forma e heshtjes

Ka ditë kur dëshirat
marrin formën e heshtjes.
I kaplon një gjumë letargjik
deri në agun e një stine të gjallë,
ku sythat e ëndjeve bulëzojnë
kur ëndrrat e natës mbyllin sytë.
Deri atëherë ka kohë.
Jeta do rrjedhë duke mbushur,
zbrazur, arnat e ditëve.
Më pyet: A ka formë heshtja?
Si mund të jetojë njeriu
me dëshira të fjetura?!
Në gojë ndjej gjuhën e tharë,
në shkretëtirë tek kërkon burimin.
Nuk mund të të përgjigjem.
Një dëshirë, kjo, që dot nuk zgjohet.
Ti, i largët si mirazh.
Thatësira, prani përvëluese.
Për ëndrrat, për ty,
për çka dikur më bëri të ndihem keq.
Për atë që s’guxoi
të më linte të ndihesha mirë.
Për veten, humbur
në kërkim të zgjimit.
A ka formë heshtja?