Press "Enter" to skip to content

Mimoza Kuchly: Balerina pariziane

Nga Revista Letrare më 18/06/2019

Ka turistë të dashuruar mbas Parisit që, në ikje e sipër, marrin për kujtim nga një flakon me ajër parizian.
Aurel Plasari

Më në fund një javë pushim në Parisin e ëndërruar prej vitesh.
Apartamenti gjendej pikërisht në një nga zonat më historike në rrugën “Sant Zhak”. Këtu janë hedhur themelet e para nga romanët dhe një grup “gaulois” për krijimin e kryeqytetit të Europës sot. Pra, këtu nis Parisi zero.
Mjaft të mendosh se nga kjo rrugë ka nisur historia e tij, që sot nuk ka asgjë të përbashkët me ëndrrën romane, ti e ndien veten personazh të saj.
Apartamentin e familjes së Alfonsit, mikut të fëmijërisë, e kishte parë vetëm nëpër filma, pa imagjinuar se një ditë do të ishte “pronar” i përkohshëm.
Korridori i gjatë mbi dhjetë metra jepte idenë e shinave, ku, nga të dyja krahët, majtas e djathtas, të ftonin dyert e pjesëve të ndryshme, si stacione pa pikë takimi; dy sallonet e ndenjjes, salla e ngrënies, kuzhina, dy dhomat e gjumit, biblioteka, tri sallat e banjave. Pianoja, shandanët, dyert me perde të rënda e bënin të përjetonte mbrëmjet mondane mes tymit të purove, elegancës së zonjave të parfumuara nga njëri sallon në tjetrin.
Shpërgjumja e fundit e qëndrimit në Paris. Avioni nisej në orën katër të pasdites. Aroma e kafesë e tërhiqte përballë dritares, ku zuri vend në parmakun e ulët.
Ishte endur udhëve me statusin e turistit vetmitar, që përpiqej të mbyste trishtimin e braktisjes, në dejet e këtij qyteti, që çuditërisht nuk e bënin të ndihej fatkeq nga humbja e dashurisë.
Tavolina e kuzhinës i lejonte të shijonte përkundrejt rreshtin e godinave, stil që e adoptoi menjëherë, sapo vuri këmbë në Paris me syrin e tij prej ekonomisti, e jo arkitekti, admironte ngucjen e tyre simetrike njëra pas tjetrës, në mënyrë tepër identike.
Java e pushimit pas ndarjes me Gretën e bëri të ndihej më pozitiv. Atëherë kur mendonte se kishte ardhur momenti të zyrtarizonin lidhjen e tyre, ajo nuk pranoi, me arsyen se ishin dy të rinj njëzetepesëvjeçarë, ende të papërgatitur siç duhej për jetën. U bënë tre muaj që jetonte beqarinë dhe Parisi ishte energjia që i ishte dashur. Më në fund, me këmbënguljen e mikut të fëmijërisë, Alfonsit, u shkëput prej stresit të punës.
Nga njëra anë i vinte keq që e shijoi vetëm, por nga ana tjetër i bëri të kuptonte se jeta ka momente, të cilat njeriun ka nevojë t’i ndajë me veten, duke u munduar të vlerësojë çfarë i duhet domosdoshmërish e çfarë përkohësisht.
Largohej me një tjetër frymëmarrje. Iu duk sikur kishte flakur gjithë toksinat nëpër rrugët e Parisit dhe trupi thithte tjetër oksigjen. Qëndronte gozhduar, me vështrimin nga dritaret përballë, ku gjithë javës, mëngjeseve shfaqej ajo që ai e quante puhiza e ditës.
Befas drita u ndez në të katër dritaret. Lëvizja lëndimthi e hapjes së perdeve të rënda, si në një skenë teatri, e bëri të dallonte, si gjithë herët e tjera, shandanët dhe llambadarët e ndriçuar zbehtësisht mbi pikturat impresioniste franceze.
Thua Mari Antuanet kishte lënë pasardhësen e saj… Godina përballë ishte me të njëjtin stil dhe hapësirë si apartamenti në të cilin ndodhej prej disa ditësh.
Me po atë delikatesë u shfaq edhe koka e vogël ngjyrë karrotë, me dy bukle të gjata që i vareshinshin kraharorit. Këmisha e kuqe, dantellën e së cilës spikatej mes lulesh që i fshihnin krahët e gjatë, e joshte pranë dritares.
Në imagjinatën e tij e parafytyronte këmbëzbathur. Ndoshta ngaqë lëvizte shumë lehtë, sikur vallëzonte, nga njëra dritare në tjetrën. Dikush i foli nga brenda, se u kthye menjëherë, duke e lënë t’i pikturonte i mahnitur, për pak sekonda, shpinën e lakuriqtë, harkuar nga dantella e kuqe. Krahët e hollë harkuan kokën e vogël, duke mbledhur flokët topuz shpenguar. Shpatullat e vogla të zhveshura i përcollën një drithërimë ngjethëse trupit të mpirë, ende nën penjuarin e bardhë. Sytë e mëkatarit, ngulitur në dritare, përkëdhelnin me buzët e lakmisë shpinën e bardhë, atë mëngjes marsi. Nuk arrinte të kapërdinte dot kafenë nga frika e zgjimit.
Papritur, prapakthimi i saj i rrufeshëm nga dritarja befasoi vështrimin e tij fajtor, i cili nuk u fsheh, por mori guximin të dialogojë me peizazhin e fasadës përballë.
Buzët prekën filxhanin e kafesë, tashmë të ftohtë, por në trup e shpirt të nxehur. Me sa pak ngrohet trupi dhe shpirti i njeriut të gjorë…!
Pariziania iu vodh dritares, ai jo.
Çapitjet nën fëshfërimën e këmishës së natës, që lazdrohej pas trupit kur hidhte hapat e vegjël, dukej se i ndiente pas shpine. Parizianet, legjendat, ëndërrimet e sa e sa artistëve.
Nga këndi i vështrimit që i lejonte dritarja duhej të ishte njëzet e pesë-tridhjetë vjeçe, pothuajse moshatarë..
I parafytyronte lëvizjet, hapat, një, dy, tre nën tingujt e Liqenit të Mjellmave të Çajkovskit. Tani ajo do të dilte. Tërhoqi nga dollapi të njëjtën pallto të zezë, që kishte edhe dje në mëngjes, duke e hedhur shpatullave e duke fshehur krahët e balerinës, pa u parë në pasqyrë. Me portofolin e kuq në formë zemre, la derën e rëndë të përplasej pas vetes. Në katin përdhes, i hodhi një sy orës, së vetmes bizhuteri që kishte në trup. Dera e drunjtë u përplas automatikisht. Palltoja mbyllej me një rrip të trashë, të cilin nuk e kishte lidhur. Poshtë shqoi këmishën e kuqe të natës, kur ajo hapi njërin krah për ta shtrënguar me tjetrin duke i kryqëzuar në vend të rripit.
Kishte veshur balerina të zeza, të cilat i kujtonin balerinat e hershme pariziane të epokës së Parisit borgjez, hyjnitë e pasanikëve, të cilët shkatërronin pasurinë për to, vetëm për t’i treguar botës rangun e tyre financiar, shifra që turbullonin vëmendjen e tij si ekonomist.
Balerina kokëkarotë lëvriu qafën-mjellmë dhe këqyrja fluturoi pafajshëm drejt dritares, nga ku e sodiste hap pas hapi portreti i tij i ngujuar me filxhanin e kafesë kallkan, të paprekur. Guxoi të hapte kanatin në kërkim të parfumit të flokëve; aromës së qafës bardhoshe, ku perlat më të bukura duhet të ishin buzët e pasionit. Prej ditësh hyjnizonte kraharorin me dy gjinjtë harkuar aq bukur nën pallton e zezë.
Në bulevard, mjellma e bardhë e trembur vallëzonte në kërkim të mëngjesit parizian.
Pamja e pafajshme i përçoi guximin t’i buzëqeshte, por, fatkeqësisht, pa mundur të nxirrte zë. Natyrshëm i nisi një përshëndetje, duke ulur kokën në shenjë mirënjohjeje për kënaqësinë që i fali mëngjesit të tij.
Një zë i brendshëm ulërinte të zbriste, por këmbët nuk i bënin. Një tallaz mornicash i përkëdhelte kraharorin nën penjuarin e bardhë. Dukej sikur gjithçka ishte ngurtësuar në trupin e tij. Rrëqethja trupore kërkonte lirinë e veprimit, por për çfarë?
Ah, Paris, vullkan i ëndërrimtarëve! Mjellma u zhduk në dyqan dhe ai priste rishfaqjen e saj. Ngujimi do të kishte vazhduar ashtu i shugatur në përvëlim, nëse nuk do të kishte dëgjuar si nëpër vegim rënien e derës.
Roja i pallatit, të cilit duhej t’i linte çelësat, pikërisht tani… Fluturoi me çelësat në dorë.
– Un moment s’il vous plait!
(Një moment, ju lutem!)
Tërhoqi derën me të shpejtë dhe ndjeu zhurmën e çelësave, që u përplasën në parketin e shekullit të XVIII-XIX. Në prag “balerina pariziane”, me diçka të mbështjellë në dorë… Aroma e ngrohtë iu përplas në gjithë trupin, shoqëruar nga buzëqeshja që e ngurosi në statujë.
Oh, Rodin kishte pasur të drejtë në statujat e tij. Femra është art, arti është pasion, që jo të gjithë e kanë dhe jo të gjithë e shijojnë, siç po e shijonte në ato momente magjie para syve. Një dorë e padukshme e tërhoqi pas. Ndiente zhurmën e frymëmarrjes së saj të çrregullt si një prelud që i duhej shpirtit të përhumbur.
Bonjour! (Mirëmëngjes!). Faqet rozë nga i ftohti i marsit e bënin të parezistueshme, kur zgjati pakon, nga ku përhapej aroma e kruasanëve.
Ils sont chaud. (Janë ende të ngrohtë.)
Një krah i padukshëm u zgjat duke marrë pakon, pa mundur të prekte gishtërinjtë e hollë, si të trembej nga kontakti.
Bonjour… Nuk… moi… je… (Mirëmëngjes… unë…)
Dikush po mërmëriste. Duhej të ishte guhaku më i madh që kishte dëgjuar.
Le café est froid… (Kafja është e ftohtë…)
Notonte me hapat e saj të lehtë si në një oqean dëshirash, duel instinktesh, pa mundur ta ndiqte. Vështrimi i saj përshkoi sallonin, ndalur te biletat e hedhura mbi valixhen e pambyllur. Qerpikët e mëdhenj nuk e lanë t’i dallonte ngjyrën e syve, por i gëzohej vezullimit të kristaltë.
Thua ishte zgjuar me dëshirën për të shijuar mëngjesin në apartamentin e tij?
“-Jamais le café”. “Unë nuk pi kafe asnjëherë”.
Gishtërinjtë, me lëvizjet delikate, tërhoqën pallton shpatullave dhe parfumi i trupit triumfoi ëmbëlsisht në gjithë korridorin e shpirtin të tij. Këmisha e kuqe prej dantelle mbulonte lakuriqësinë e trupit më të bukur, që kishte shijuar aq afër. Ndërthurja e aromës së lëkurëbardhës dhe ëndrrave rreth saj nuk e ndihmonin të reagonte. Portzhartiera e kuqe ia shndërroi shpirtin në një luftëtar arenash, i mbërthyer nga e panjohura që e priste. Përpiqej të shijonte parfumin që po e pushtonte duke i marrë frymën.
“J’ai pensé que…” (Mendova se…)
Duhej të ishte thjesht një përsëritje dialogu…
“Il ne faut pas” (Nuk duhet…)
Ngriti supet e përflakura, sa dukej sikur këmisha e natës u kthye në vatër zjarri, të cilën e ndienin se po i përthithte.
Vështrimet u përplasën. Krahët e bardhë u zgjatën drejt tij, duke anashkaluar ajrin, dhe gishtat u cikën lehtë. Ka gjithmonë një arsye ngërthimi që ti e lut nëpërmjet heshtjes, zhurmës më të fortë të një dëshire, që trupi ta tradhton. Dëshira u elektrizua, trupat u gjetën, u ndërthurën, duke u puqur prej epshit vërshuar nga afshi. Kurrë s’e kishte dëgjuar pasionin t’i fliste me një gjuhë të panjohur… Këmisha e kuqe dhe penjuari i bardhë u pleksën nën këmbët e zbathura të balerinës pariziane.
“Mjellma ime… balerina ime pariziane…”
Buzët e saj pëshpëritnin çdo fjalë përkëdhelëse mes ofshamave, zhytur në kraharorin e harkuar me ftesën e depërtimit në të. Epshi i të qenit një. Adhuronte delikatesën e balerinës në shtratin e lagjjes më të vjetër të Parisit. Simfoni ofshamash, ku çdo kompozitor do të ishte kërrusur për ta prekur atë pentagram ndjellës e përvëlues.

Iu kujtua Alfonsi para se të nisej: “E di, çdo fundjavë parizianet dalin të blejnë mëngjeseve croissant të ngrohtë, mbështjellë prej parfumit të lakuriqësisë së trupit të tyre, nën petkun e një pardesyje apo palltoje tani në dimër. Magji!”
Zilja e alarmit ra në orën një. Alfonsi priste ta shoqëronte në aeroport.
“Trishtim që po largohesh nga Parisi…”.
Alfonsi i foli me keqardhje, duke vendosur valixhen në bagazhin e makinës. Ai ngriti kokën nga dritarja e hapur e godinës përballë.
“Po nisem me ngushëllimin dhe aromën e parfumit më të këndshëm që kam shijuar ndonjëherë”.
Pas luleve shquhej koka e kuqe, imazhi i së cilës i afrohej “balerinës pariziane”.
Ngriti dorën në ajër duke përshëndetur nga dritarja e katit të tretë. Po braktiste qytetin e ëndrrave, të pasionit, të dashurisë… përzier me parfumin e ëndrrës së balerinës pariziane.
“Thonë se ka turistë të dashuruar mbas Parisit, që, në ikje e sipër, marrin për kujtim nga një flakon me ajër parizian”.
Marsi në Paris…

 

Paris 2017

(Shkëputur nga libri: “Rrëfej unë, gruaja”)

Të tjera nga ky autor:

Published in Prozë

Be First to Comment

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email s’do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme janë shënuar me një *